Ultra Street Fighter II: The Final Challengers

Capcom ging 2017 goed van start met de aankondiging van de Street Fighter’s 30th Anniversary Celebration Het meest iconische deel van de serie blijft Street Fighter II en een remake van deze vette fighter kon dan ook niet uitblijven. Wij, Nintendo-fans, mogen op de Nintendo Switch weer met elkaar op de vuist en dat zou wel een precies kunnen zijn wat de Nintendo Switch nog mist.

De eerste versie van Street Fighter II stamt ondertussen alweer uit 1991. Deze verscheen toen in de arcadehallen. Gedurende de afgelopen 26 jaar zijn er verschillende versies van de game verschenen. Zo verscheen de titel in 1992 voor de SNES en dat zorgde ook voor een grotere bekendheid van de serie. Het eerste deel is ondertussen dertig jaar oud en viert dit door het bekende spel nogmaals uit te brengen! Maar niet écht… Na een uurtje spelen is al duidelijk dat Ultra Street Fighter II: The Final Challengers niet meer is dan een matig uitgewerkte ode aan de oude SNES-tijd. Jammer!

Shoryuken Hadoken gimmick

Alles is helaas nog hetzelfde. Iconische vechters als Ken en Ryu hebben een tweede variant gekregen maar deze inspiratieloze extra’s voegen niets toe. De serie heeft er over de afgelopen jaren zoveel vette fighters bijgekregen dat ze beter enkele daarvan toe hadden kunnen voegen. Het genot van het gooien van Hadoken’s en je tegenstander met een Shoryuken de lucht in slaan wordt er echter niet minder van. Deze remake mist alles wat modernere fighters wel hebben. Twintig jaar geleden was het normaal dat vechters relatief weinig speciale aanvallen konden uitvoeren. Dat hebben ze in deze remake helaas niet aangepast waardoor de meeste personages treurig genoeg nog altijd maar 2-3 aanvallen hebben.

Capcom had 26 jaar ervaring en ontwikkeling in de klassieker kunnen pompen om opnieuw een tijdloze klassieker neer te zetten maar heeft gekozen dat niet te doen. De extra beschikbare tijd hebben ze in een gimmicky Shoryuken en Hadoken spelletjes gestopt waarbij je met de Joy-Con bewegingen moet maken om aan te vallen. Ze hadden die tijd beter kunnen stoppen in het toevoegen van nieuwe personages en het verrijken van de bestaande personages.

16-bit vs HD graphics

Het kan liggen aan het feit dat ik vroeger ontzettend veel Super Street Fighter II gespeeld heb maar de HD graphics vind ik spuuglelijk. De sprites zien er niet uit en het lijkt alsof de vechters op de achtergrond geplakt zijn. Gelukkig kun je gemakkelijk naar 16-bit switchen. Grafisch ziet deze stijl er tijdloos uit en alles klopt daarbij dan ook. Wat verder opvalt is dat na 26 jaar nog altijd de FPS-lag niet in orde is. Als je meerdere Hadoken’s op je scherm hebt merkte je bij het origineel haperingen. Dat gebeurt in deze remake nog altijd in 16-bit maar ook als je de keuze maakt voor de nieuwe HD-graphics. Wederom een punt dat echt wel even aangepakt had mogen worden.

Conclusie

Ultra Street Fighter II: The Final Challengers is een matig uitgewerkte ode aan de oude SNES-tijd. Street Fighter II is nog altijd vermakelijk maar deze remake is niet meer dan een kopie met een enkele toevoeging. Die toevoegingen zijn helaas erg magertjes. De twee alternatieve vormen van Ken en Ryu zijn inspiratieloos, de nieuwe “HD-graphics” zien er niet uit en ook de nieuwe modus is niet meer dan een slecht uitgewerkte gimmick. Capcom had hier zoveel meer uit kunnen halen. Enkele, echte, nieuwe personages introduceren, de aanvalsmogelijkheden van personages vergroten en de FPS-lag weghalen waren mogelijkheden. Dit hebben ze echter allemaal niet gedaan. Het enige lichtpuntje zou de online-modus nog kunnen zijn maar die hebben we helaas nog niet kunnen testen. Veel zal dat echter niet veranderen aan de eindconclusie. Ben je groot fan van Street Fighter II dan is het, het altijd waard om deze kopie te kopen voor je Nintendo Switch. Je bent anders beter af om even te wachten op ARMS om met je vrienden op de vuist te gaan!