Trine 4: The Nightmare Prince - Magisch goed

Trine 4: The Nightmare Prince is het nieuwe deel in de serie waar vier jaar ontwikkeling voor uitgetrokken is. Deze lange duur is door de ontwikkelaar zelf opgelegd: na tegenvallende recensie van het derde deel besloten ze terug naar de tekentafel te gaan om het beste Trine-spel ooit te maken. In oktober van dit jaar is het dan eindelijk zover: het kersverse deel verschijnt morgen op alle moderne platformen, inclusief Nintendo Switch.

Geen tijd om te dagdromen

Voor wie de preview gemist heeft, een korte samenvatting van het verhaal: In Trine 4: The Nightmare Prince besluit prins Selius dat hij klaar is om magie te gebruiken, tegen het advies van zijn adviseurs in. Hij zou te jong zijn en mentaal niet sterk genoeg in zijn schoenen staan om het op stabiele wijze te gebruiken. In de luwte van de nacht sluipt de jonge prins vol moed naar het boek der spreuken waar hij aan de slag gaat om de wereld te laten zien wat hij in zijn mars heeft. Het mag met de titel van dit deel geen verrassing zijn dat het finaal misgaat: nachtmerries komen tot leven in de echte wereld en de prins is verdwenen. Onze drie bekende helden, Amadeus, Pontius, en Zoya worden opgetrommeld om de prins te vinden en hem terug te brengen voordat de magische wereld bevolkt wordt door monsterlijke spookbeelden.

Ongeforceerde singleplayer en piekfijne multiplayer

De gameplay van Trine draait om vernuftig gebruik maken van je omgeving en de speciale vaardigheden van de personages om verder te reizen naar je bestemming. Verspreid door de levels zijn ervaringspunten te vinden die je toegang geven tot nieuwe vaardigheden. Als je alleen speelt maak je vaak gebruik van het kunnen wisselen tussen personages om hun unieke vaardigheden te gebruiken. De tovenaar Amadeus is de enige die kisten, ballen of planken kan oproepen als bouwsel om bij een stang te komen. Toch is dit niet altijd nodig: als er een ring hangt waar Zoya haar touw aan kan bevestigen is het ook mogelijk om jezelf naar de stang te zwaaien. Alhoewel de ridder Pontius niet zo mobiel is wordt er vaak genoeg beroep gedaan op zijn repertoire in andere scenario’s. Zo is hij het sterkste in gevechten en met zijn schild moet hij water of licht weerkaatsen om een bloem of sensor te raken wat een deur opent. Deze balans maakt het puzzelen in de singleplayer een hele fijne ervaring omdat je vaak van alle drie gebruik maakt zonder dat het geforceerd aanvoelt.

In de lokale- of online multiplayer werken de puzzels nét een beetje anders. Dankzij kleine veranderingen aan de omgevingen zijn er nog steeds meerdere oplossingen mogelijk, maar het is onmogelijk om in je eentje het einde van het level te bereiken. Met z’n tweeën zal je nog met regelmaat wisselen tussen de personages om een puzzel aan te pakken, terwijl met drie of vier spelers dit niet zozeer nodig is. Als iedere speler een ander personage gebruikt kan het erg leuk werken om iedereen betrokken te houden. Niets houdt je echter tegen om met drie of vier tovenaars een blokkentoren te bouwen als je dat je speelstijl is, wat (naast een aantal vaste momenten in het verhaal) prima mogelijk is om verder te komen. Deze vrijheid zorgt ervoor dat de multiplayer ontzettend lekker wegspeelt omdat je heel veel opties krijgt om obstakels te overbruggen.

Luie gevechten

Tijdens de gevechten valt de balans van de personages jammer genoeg een beetje weg. De ridder Pontius is vanzelfsprekend het meest logische personage omdat hij kan aanvallen én verdedigen. Zeker als je alleen speelt is de tovenaar of dief een lastige strategie, waardoor ik al gauw erg lui voor ieder gevecht de ridder gebruikte. In multiplayer-modus is het makkelijker omdat je je doelwitten verdeelt of tegelijk aanpakt. De tovenaar kan bijvoorbeeld een vijand in de lucht houden waarna de ridder hem zonder weerstand een kopje kleiner maakt. Toegegeven, het huidige systeem, met een betere balans en meer variatie in vijanden, werkt beter dan in voorgaande delen. Toch blijft vechten een vrij saaie aangelegenheid wanneer je alleen speelt.

Content, collectibles en ad-hoc replayability

FrozenByte heeft aangekondigd dat Trine 4 de meeste content ooit zou bieden, en dat is zeker waar: al met al ben je ongeveer tien uur bezig met het verhaal doorgronden. Als je net zoals ik gretig op zoek gaat naar geheime deurtjes en platformen om de collectibles te vinden, kan het ook makkelijk vijftien uur duren. Toch heb ik niet alles kunnen vinden in mijn eerste playthrough; er zijn nog zat ervaringspunten, brieven en voorwerpen te vinden die ik de eerste keer gemist hebt. Een fijne toevoeging is dat er per level-sectie een indicatie wordt gegeven van wat je gemist hebt. In plaats van het hele level (opnieuw) te moeten uitpluizen kun je simpelweg het level starten waar nodig is. Dit maakt het zoeken naar collectibles een zeer gebruiksvriendelijke ervaring. Niet omdat het opnieuw spelen van een heel level niet leuk is, maar omdat je de keuze krijgt als je dat liever niet doet.

Oog voor detail

Het zal misschien een controversionele statement zijn, maar ik doet het toch: Trine 4: The Nightmare Prince heeft de beste graphics die ik tot nu toe in een Nintendo Switch-game gezien heb. Niet zozeer qua resolutie of frames, maar de algehele presentatie van het spel. Elk level zit boordevol kleine details en er wordt perfect optimaal gebruik gemaakt van de belichting en kleuren van de diverse omgevingen. Gaandeweg waren er meerdere momenten dat ik even stil stond, overdonderd door het piekfijne plaatje dat op mijn beeld getoverd werd. De sfeervolle muziek en voice acting sluiten hier naadloos op aan en het kost weinig moeite om verdwaald te raken in de subtiele details die de levels te bieden hebben. Gezien de screenshots al een hoop laten zien zal ik niet alle gebieden noemen die te verkennen zijn, omdat het veel leuker is om dit zelf voor het eerst te aanschouwen.

Conclusie

Trine 4: The Nightmare Prince brengt de Trine-serie weer terug naar de kwaliteit die we van de eerste twee delen gewend zijn, en doet daar nog een schepje bovenop. De coöperatieve multiplayer, ditmaal zelfs met z’n vieren te spelen, speelt uitmuntend en geeft je enorm veel vrijheid om de puzzels op te lossen op jouw manier. De gevechten hebben meer variatie dan voorheen, al is het nog steeds het meest zwakke punt van het spel. Met name als je alleen speelt komt dit erg naar voren, al doet dat niet af aan de puzzel-gameplay, oogstrelende omgevingen en fantastische muziek die we mogen verwachten van deze platformerserie. Al met al biedt een Trine 4 met deze elementen een magische ervaring die de serie eer aan doet, wat mij het tegenvallende derde deel bijna doet vergeten.