Trident's Tale - Van de plank ermee!

Zo nu en dan kom je een game tegen waarbij het concept staat als een huis, en je het idee krijgt dat de ontwikkelaar het spel gewoonweg niet kan verpesten. Zelfs niet als ze het doelbewust zouden proberen. Trident’s Tale is een voorbeeld van zo’n ijzersterk concept, maar bewijst helaas dat zulke spellen in de verkeerde handen wel degelijk op de klippen kunnen lopen… Pak die fles piraten-rum er maar bij, want je gaat het nodig hebben.

Goed, het concept van Trident’s Tale is dus best leuk: in een fictieve wereld tijdens de Gouden Eeuw van de piraterij sta jij aan het roer van je eigen piratenschip. Tijdens het varen over de baren mag je andere schepen die je tegenkomt naar hartenlust enteren of beschieten met je kanonnen, en zo nu en dan kan je zelfs een Kraken naar zijn zeemansgraf schieten! Eenmaal voor anker bij een van de vele eilanden die de oceaan van Trident’s Tale rijk is, ga jij als de kersverse piratenkapitein Ocean een action adventure game tegemoet. Bewapend met een zwaard en Flintlock-pistool (je weet wel, zo eentje die Jack Sparrow ook heeft) neem je het op tegen soldaten van de Royal Navy en een mysterieus leger van magische skeletten. Ondertussen graaf je verschillende schatten op, rekruteer je een bont gezelschap als bemanning én verzamel je onderdelen van de Storm Trident, het mythische artefact dat de macht over de zeven zeeën geeft aan zijn eigenaar. Combineer dit alles met een gelikte cartoony artstyle en ditto humor, en je zou het recept voor een aantal uur piraten-plezier moeten hebben.

Theorie versus praktijk

De oplevering van het op zich toffe concept schiet echter tekort op vrijwel elk vlak. De ontwerpen van de personages zijn vrij sterk, maar de renderstijl, belichting, animaties en het stemmenwerk doet al het werk van de designers teniet. Visueel ziet alles er uit alsof je een mobiele smartphone ‘game’ van de Temu aan het spelen bent. Als klap op de vuurpijl mag je ook nog eens extra lang tegen al deze ‘schoonheid’ aankijken, want de framerate van Trident’s Tale is zo belabberd op de Nintendo Switch dat het af en toe doet denken aan een diashow. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de vele voorbeelden van clipping of zwevende personages die je op de verschillende eilanden tegenkomt. Oh, en voor de zekerheid: er zit wel een Voodoo-stam met magiërs in het spel, maar de zwevende figuren waar ik het over heb zouden gewoon met beide benen op de grond moeten staan.

You are without a doubt the worst pirate I’ve ever heard of…

Waar de visuele presentatie dus onder de verantwoording leek te staan van een piraat met twee ooglapjes, lijkt de gameplay geprogrammeerd door de piraat met twee haken in plaats van handen. De combat is op papier vrij simpel (schiet om een vijand te verdoven, en ram hem vervolgens met snelle of sterke zwaardslagen naar het hiernamaals) maar is gewoon niet responsief. Soms registreert het spel simpelweg niet welke knoppencombinatie je probeert in te drukken en sta je de lucht in mootjes te hakken terwijl de vijand jou letterlijk een mes in de rug kan steken. Maar ook als de game wél luistert naar jouw commando’s zit de combat nog altijd niet snor. De verschillende acties vloeien niet lekker in elkaar over en voor elke nieuwe actie moet je wachten tot de vorige is afgerond. Even opspringen zodat je dat hoger geplaatste skelet toch kunt raken is er dus niet bij, want je kunt pas weer schieten/meppen nadat je geland bent. Je bent erop aangewezen om een schatkist vol aan potions in te slaan, want zelfs in simpele gevechten vlieg je door je health heen in Trident’s Tale. Een Game Over-scherm wil je overigens vermijden, want de laadtijden zijn bijzonder lang en de autosave zet je met gemak 5 tot 10 minuten terug in de tijd.

Kleine lichtpuntjes

Zijn er dan helemaal geen goede punten te noemen over de uitwerking van Trident’s Tale? Nee, zo erg is het gelukkig ook weer niet gesteld. Op de laadschermen verschijnen er bijvoorbeeld constant leuke piratengrappen. Flauwer dan flauw, maar perfect passend bij een spel dat het piraten-genre sowieso wat op de hak neemt. Ook heeft 3DClouds een rijke wereld in elkaar gezet die – op papier – enorm uitnodigt om te verkennen, met op elk eiland een nieuwe beschaving en een (piraten)bootlading aan zij-missies om te ontdekken. Dat zijn echter allemaal dingen die op de tekentafel erg tof leken, maar in praktijk niet tot bloei komen. Combat-missies probeer je namelijk zoveel mogelijk te vermijden vanwege het grote sterfgevaar. En je schatkaarten ga je ook niet echt volgen, want bij elk nieuw eiland stottert je Switch zo hard dat je bang bent dat de game zal crashen. Het enige puntje wat zonder mitsen of maren geslaagd is, zijn de extra magische vaardigheden die kapitein Ocean van haar crew kan lenen. Zo geeft de Voodoo-heks haar de kracht om vijanden te vervloeken, knutselt de alchemist een heuse vlammenwerper voor je in elkaar en roept het overgelopen magische skelet een stel skeletarmen voor je op. Eigenlijk spaar je vooral Divinorum (je magie-meter) op om deze moves te kunnen uitvoeren.

Conclusie

Trident’s Tale voelt in alles aan als een heel toffe game die je in een zeer vroege demo-versie mag uitproberen op een beurs. De blauwdruk staat en is veelbelovend, maar visueel moet er nog de wereld gebeuren, ‘optimalisatie’ staat nog niet in het woordenboek en de gameplay? Die elementen zijn nu nog geplukt uit de standaard-bibliotheek van een commerciële Game Engine, maar zullen voor de echte release natuurlijk aangepast worden… dit is echter al die echte release en geen vroege demo. En waar je het de ontwikkelaars een jaar voor de game in de winkels ligt nog kunt vergeven dat de afwerking een work in progress is, verdient iedere ontwikkelaar die het acceptabel vindt om een spel in deze staat uit te brengen het om gekielhaald te worden. Trident’s Tale komt ook uit op andere platforms en ik hoop van harte dat 3DClouds er daar met wat extra rekenkracht wél in geslaagd is om hun visie goed tot uitvoer te brengen. De Nintendo Switch-versie mag echter zonder pardon van de plank… met een loodzware kanonskogel aan de benen geketend… in het midden van het jachtgebied van de Kraken… Aaaarrrrrivederci, Trident’s Tale!