The Long Reach

Tja, wat moeten we zeggen over The Long Reach? De creatie van Painted Black Games verschijnt voor alle grote platformen tegelijk: Xbox One, PlayStation 4, PC, en Nintendo Switch. Dit gaf mij de indruk dat we hier met een, voor indie-termen, grote release te maken hadden. Hoewel The Long Reach zo’n grootse ambitie ook wel heeft, schort de uitwerking van het project aan alle kanten. Jammer, want een beetje meer werk had deze titel tot een échte topper kunnen maken.

Laten we bij het begin beginnen. In The Long Reach speel je als wetenschappelijk onderzoeker Stewart, die samen met zijn collega’s aan een groots project werkt. Dan gaat alles fout en ziet hij zijn collega Stan als een hond wegrennen. De omgevingen worden bloediger en geruïneerd. Je vraagt je af of dit alles zich in je hoofd afspeelt of dat je misschien hallucineert, wat de waarheid is en wat er daadwerkelijk aan de hand is. Collega Shelly speelt hierin de grootse rol: zij geeft je instructies en lijkt de waarheid in bezit te hebben. Hierin weet The Long Reach best wel te overtuigen, want er komen genoeg indrukwekkende plotontwikkelingen langs die je op het puntje van je stoel krijgen. Ondertussen heeft hoofdpersoon Stewart het script van menig slechte comedyfilm uit zijn hoofd geleerd. Alles bij elkaar resulteert dit in een vrij interessant vertelsel, dat je tot het einde wil volgen.

Wat dat betreft had The Long Reach beter een film kunnen zijn: een spannend verhaal en een eigen identiteit ontmoeten elkaar hier. Want wat betreft gameplay slaat The Long Reach redelijk de plank mis helaas. Het gros van het spel bestaat uit 2D-puzzelactie. Je rent door een ogenschijnlijk willekeurige vervallen omgeving heen, op zoek naar een voorwerp om verder te komen. Vaak moet je voorwerpen echter op zo’n manier gebruiken, dat je er niet logischerwijs zelf op had kunnen komen. Hierdoor kun je meestal het beste simpelweg al je voorwerpen op alle interactieve plekken in de 2D-wereld gebruiken.

Afwisselend krijg je net wat andere gameplay voorgeschoteld. Zo komt er soms een moordlustige oud-collega op je af gerend, waardoor je als de wiedeweerga moet vluchten. Hoewel dit wel iets met het verhaal te maken lijkt te hebben, maakt The Long Reach het nooit echt duidelijk. En soms geraak je in een conversatie met iemand, waarin je zelf mag kiezen wat je tegen de persoon vertelt. Maar het lijkt erop dat je gesprekskeuzes weinig invloed hebben op het spelverloop. Daarnaast speelt dit alles zich af in een pixelstijl, waarvan ik me afvraag waarom de makers ervoor gekozen hebben. Het voegt eigenlijk niets toe. Tot slot heeft één laatste minpuntje er flink voor gezorgd dat ik weinig plezier heb kunnen beleven aan het spel: regelmatig liep The Long Reach ineens vast, kon ik niet meer bewegen of het menu openen, en moest ik terug naar het laatste automatische opslagpunt. Zeer vervelend, want het kwam behoorlijk vaak voor.

Conclusie

Uiteindelijk brengt dit alles me in een lastige situatie, zoals ik in de inleiding al aangaf. The Long Reach probeert het wel, maar schiet overal net te kort. Het verhaal heeft wel potentie, zeker in combinatie met de eigenaardige Stewart, maar sommige passages bewijzen uiteindelijk niet hun waarde voor het grotere verhaal. De gameplay lijkt een verzameling van alles wat de ontwikkelaars leuk vonden en mist focus. De grafische pixelstijl past net zo goed niet bij het verhaal en lijkt er vooral om te besparen in de kosten. Tel daar een vervelende bug bij op en The Long Reach blijkt helaas meer te ambiëren dan dat de titel waar kan maken.