Tamagotchi Plaza - Nintendo Switch 2 Edition - Niet echt een fuif

Toen ik jong was, kon ik er niet genoeg van krijgen: de Tamagotchi. Je voert kleine beestjes, speelt spelletjes met ze en geeft de creaturen voldoende aandacht. De franchise staat nog steeds als een huis met nieuwe uitgaves, merchandise en uiteraard video games. Tamagotchi Plaza is de nieuwste poging om een nieuw publiek te verwelkomen, maar eerlijk? Het spel is een veredelde minigame collectie met een uitstapje hier en daar. Kom maar mee, dan vertel ik je meer erover.

Tamagotchi Plaza is een vervolg op de Tamagotchi Connection spellen op de Nintendo DS. Daarin bouw je winkels op door minigames te spelen om vervolgens de toestemming te krijgen de winkel verder uit te bouwen. In Tamagotchi Plaza doe je, nou ja, precies hetzelfde. Okay, dat is misschien niet helemaal eerlijk, want er is ook een plein waar je kleine taken kunt volbrengen. Het doel is om Tamahiko Town’s reputatie op te bouwen, winkels te ontwikkelen en het van de nodige voorzieningen te voorzien. Waarom? Je kunt de kandidatuur winnen van het grote Tamagotchi Fest. Kijk, dat staat goed op je CV!

Als voorzitter krijg jij de taak om zo’n beetje al het werk op te knappen. Geen verrassing, maar het betekent dat je in aanraking komt met vele Tamagotchi-personages. De dialogen en geluidjes zijn aangenaam, maar het valt met regelmaat een beetje in de herhaling. In de minigames in het bijzonder lijken de personages waarmee je werkt precies dezelfde dingen zeggen. ‘’Wow, dat heb je perfect gedaan!’’ is een leuke aanmoediging de eerste twee keer, maar na een paar keer drukte ik er snel doorheen. Op het plein is er iets meer variatie, dus ze hebben ervoor gekozen om de minigames gestroomlijnd te houden. Best jammer.

Minigames geflater
Hoewel rondlopen op het plein knus kan zijn, zijn er maar gelimiteerde dingen die je kunt doen. Voor het merendeel voelt het plein best leeg. Toch raar voor iets met een naam als ‘’Tamagotchi Plaza’’. Nee, de meeste gameplay haal je uit de verschillende minigames. Er zijn er dertien in totaal. Dat klinkt weinig, maar deze spellen groeien met elke opbouw. Nadat je tien rondes van de huidige versie hebt doorlopen, komt prins Tamahiko je met een bezoek vereren. Door zijn wensen in te willigen, krijg je kans om munten te gebruiken en het gebouw uit te breiden. In theorie lijkt er weinig anders, al wordt de minigame vanaf nu een stukje uitdagender. Het vergt enorm veel tijd om alles op gang te laten komen. Is dat de moeite waard? Eerlijk gezegd niet echt. Je wordt voor de minigames betaald, ongeacht of je goed werk levert of niet. Daarnaast lijkt het voor de promotie ook weinig uit te maken. Je speelt als het ware op de automatische piloot..

Zijn de minigames nou zo slecht? Niet echt, maar omdat je zo veel in de herhaling valt, slaat de verveling wel snel toe. Als de doelen naar beneden waren geschroefd, bijvoorbeeld vijf rondes, dan was het nog tamelijk acceptabel geweest. Voor een jonger publiek is de lagere drempel misschien prima, maar zelfs dan vind ik het te lang om de interesse vast te houden. Over een jonger publiek gesproken, het volgende gegeven zit me echt dwars. Deze game geeft nul uitleg over de minigames zelf. Sommige spellen, zoals de Manga en Afternoon Tea Shops, gooien je echt in het diepe zonder een idee wat je precies moet doen. Zelfs een doorgewinterde speler zal zich afvragen hoe bepaalde functies van de minigame werken. Tamagotchi Plaza, die de jongsten en de families voor ogen heeft, laat ze hier keihard in de steek.

Dat is zo zonde aan Tamagotchi Plaza. De leuke ideeën zijn er hier en daar gewoon. Zo zijn er winkels waar je brillen maakt, fietsen repareert of een tandarts bent. Stuk voor stuk doordachte minigames. Misschien wat simpel, maar netjes verzonnen. Tegelijkertijd zijn er spellen zoals een nachtclub (huh) en een personal gym (hm..) die conceptueel niet passen bij het uiterlijk van de game. Het is een rare gewaarwording. De minigames zijn gewoon okay.

Exclusief tot Switch 2
Drie van de dertien spellen zijn alleen speelbaar op de Nintendo Switch 2 omdat ze de Joy-Con 2 muisbesturing ondersteunen. In de Sushi Shop gebruik je beide Joy-Con 2 controllers om sushi te maken en ze af te leveren bij de juiste klant. Het voelde licht onwennig in het begin, maar na een tijdje krijg je het onder de knie. In de Shuriken Shop moet je de Joy-Con 2 draaien zodat de muissensor naar boven staat. Je laat de hand erover heen glijden en schiet de ninjasterren richting het scherm. Een leuke party truc. De laatste minigame voelt als een combinatie van beide in de Sushi Throwing Shop. Je maakt Sushi en gooit het in de monden van je klanten. Ja, okay dan. Nu maken we dingen een beetje overdreven, nietwaar?

Tamagotchi Plaza loopt goed op de Nintendo Switch 2. Het kleurrijke karakter van het spel spat van het scherm en alles komt goed tot zijn recht. Het is niet indrukwekkend als een Switch 2 titel, maar ik stoorde mij helemaal niet aan de presentatie. Van de muziek kan ik me maar weinig herinneren. Het nummer van de Rap Battle Shop staat in mijn geheugen gegrift, mede door de constante herhaling, maar buiten dat om heb ik niet echt een mening. De soundtrack is aanwezig.

Conclusie
Tamagotchi Plaza stelt als spel best weinig voor. Zo zijn de interacties met de personages geinig maar uiterst gelimiteerd. In het algemeen doe je ook bijzonder weinig op het plein. Soms hier en daar een taak, maar het voelt best leeg. De minigames hebben hun momenten, maar het duurt te lang voordat het interessant wordt. Je zult constant tien rondes moeten spelen, zonder uitleg of de drive om te perfectioneren. De exclusieve Switch 2 games hebben wat grappige besturingsmogelijkheden, maar daar blijft het bij. Tamagotchi Plaza is saai. Niet slecht, gewoon saai.