Steins;Gate Elite

Ik ben echt een groentje als het aankomt op visual novels. Toch bood ik mezelf aan om Steins;Gate Elite te reviewen: ik heb vaak genoeg gehoord hoe goed Steins;Gate is en wilde het al een poosje volgen. Steins;Gate bestaat eigenlijk al een hele tijd: de originele visual novel verscheen een decennium geleden, en nu is deze Elite-versie voor de Nintendo Switch verschenen met een paar extra’s. En nadat ik eindelijk begonnen was, was ik binnen een mum van tijd ook verkocht.

Mad scientist

Steins;Gate Elite volgt het verhaal van Okabe Rintaro, of ‘Okarin’ zoals zijn vrienden hem ook wel noemen. Al benadrukt hij maar al te graag uitbundig, compleet met pose en al, dat zijn naam zogenaamd Hououin Kyouma, ‘de gestoorde wetenschapper’, is. Hij praat trouwens ook tegen zijn klapbare telefoon over hoe de ‘Organization’ achter hem aanzit en schudt on-the-spot de meest bizarre en hilarische complotten uit zijn labjas-mouw. Onze hoofdpersoon is eigenlijk wel een sukkeltje.

En dit knullige personage speelt de hoofdrol in Steins;Gate Elite’s grootste tijdreismysterie over samenzweringen en allerlei tijdreistheorieën, wat het complexe verhaal meteen stukken leuker maakt. Okarin staat al snel voor allerlei raadsels in dit avontuur: waarom is iedereen op straat opeens van de aardbodem verdwenen en kan niemand zich daar iets van herinneren wanneer ze net zo plots weer terug zijn? Oh, en hoe zit het met zijn in elkaar gesleutelde magnetron-uitvinding, de PhoneWave (name subject to change), die een tijdmachine blijkt te zijn die bananen in gel verandert? En wat kan hij nog meer doen met de PhoneWave (name subject to change)?

Science fiction

Ja, het verhaal wordt al snel erg complex en spannend en ik zal dan ook niet meer verklappen: het plot is namelijk echt de hoofdattractie van het spel. Wat dit verhaal zo tof maakt, is dat het veel gebruikmaakt van bestaande dingen: van natuurkundige theorieën, tot internetlegende John Titor of de SERN. Het spel legt dit soort dingen graag erg uitgebreid uit. En geen zorgen: als je even niet weet wat een van die theorieën nou precies inhoudt of wat dat Japanse jargon betekent, kun je dat gewoon vinden in de handige tiplijst.

Vaak is het wel leuk dat alles zo uitgebreid behandeld wordt: als het gaat om zulke theorieën, maar ook als personages de ruimte krijgen om een beetje met elkaar te dollen. Dat is vaak best leuk, elk personage heeft namelijk een totaal unieke persoonlijkheid, net als Okarin. Het kan soms echter ook wel vervelend zijn. Het verhaal is namelijk mega interessant, maar soms schakelt het ineens over van een spannend moment naar een onbenullige scène die te lang duurt en niet eens zo veel toevoegt of grappig is. Vooral aan het begin is dit vervelend: het verhaal heeft best een slome start. Aan de andere kant is dat ook wel weer bewijs van hoe meeslepend het plot van Steins;Gate Elite is wanneer het eenmaal echt spannend begint te worden.

Één-knops-game

Oh ja, had ik trouwens al gezegd dat Steins;Gate Elite een game is? Ik was het na een paar uur spelen (lees: op de A-knop drukken om naar de volgende zin te gaan) ook al weer bijna vergeten, totdat ik in het spel even kon scrollen door internetfora en mailtjes kreeg op mijn mobieltje. Deze input brengt weer een fijne variatie aan alleen maar het verhaal zitten lezen. Die mailtjes zijn stiekem wel belangrijk trouwens: je kunt er op reageren of juist niet en afhankelijk van je keuze kun je één van de zes verschillende eindes bereiken.

Je bent dus wel een heel tijdje zoet met Steins;Gate Elite. Een normale playthrough alleen al kost rond de 25 uur om helemaal doorheen te spelen en dan heb je dankzij de meerdere eindes ook nog eens het excuus het nog een keer of vijf opnieuw te spelen. Daarbij voegt deze Elite-versie van het spel ook nog de beelden van de Steins Gate-anime toe. Ik vond dit als visual novel-beginneling best wel prettig: het spel voelde meer als een interactieve anime aan in plaats van enkel statische beelden die het origineel zou hebben. Op die manier heeft Steins;Gate Elite de tand des tijds weten te overleven. Hoe meeslepend het verhaal ook is en hoe lang ik er ook nog plezier uit kan halen, ik kom maar toch niet over het hoge prijskaartje heen: ik vind €60 wel een hele hoge prijs voor dit spel.

Conclusie

Een verhaal waar je in de eerste paar uur al bananen in een magnetron gooit die het in gel verandert, nonchalant basis kwantummechanica uitleg krijgt en naar een passievolle monoloog luistert over Dr Pepper… Ja, Steins;Gate Elite is best wel een tof spelletje! Nou ja, meer een interactieve anime eigenlijk. Maar dat maakt ook niet zo veel uit: dit spel sleept je hoe dan ook mee in een spannend tijdreismysterie met wel zes verschillende eindes en waarbij de weinige input die je kunt geven, alles kan veranderen. Steins;Gate Elite is daarom een makkelijke aanrader als je op zoek bent naar een spannend verhaal en bereid bent daar veel tijd en geld in te steken. El Psy Kongroo.