Staxel - Bouwen en verbouwen

Als je een trailer van Staxel bekijkt, kun je concluderen dat je een combinatie tussen Minecraft en Harvest Moon te wachten staat. In zekere zin is dat ook wel zo, al weet de game er wel echt een eigen draai aan te geven. Welke kant draait het dan op? Een beetje van alles, eigenlijk!

Staxel is even wennen. Het blokkerige uiterlijk is vrij overweldigend, vooral dankzij de vele kleuren die het spel rijk is. Bloemen, vlinders, kevers, gebouwen… er is heel veel te zien, en het duurt even voor je gewend bent aan de grafische stijl. Je begint op een vervallen, spartaans ingerichte boerderij. Gelukkig is daar Farm Fan om je te helpen. In eerste instantie dacht ik dat de makers (uit Groningen!) een beetje lui waren geweest met het geven van namen aan personages, maar al snel bleek dat Farm Fan een ontzettende fangirl is van het boerderijleven. Zo’n fan, dat ze weigert met haar echte naam te worden aangesproken. Geen wonder dat ze je graag op weg helpt! Al snel springen andere dorpsbewoners ook bij. Aan de hand van verzoeken leer je de kneepjes van het vak kennen. Zo wordt alles prettig geproportioneerd en waar ik eerst een beetje overweldigd was door alles, kreeg ik er al snel plezier in.

Werken en leven

Staxel is grofweg in drie onderdelen te verdelen: het onderhouden van een boerderij, het bouwen op het eiland en het sociale leven. Het boerderijleven is lekker gemoedelijk. Er zijn vanaf het begin best wel wat soorten gewassen en dieren om uit te kiezen, zodat je niet weken leeft met een enkele kip op een knollenveld. Vooral het water geven van je groentes gaat écht zo makkelijk dat ik niet meer anders zou willen. In sneltreinvaart ren je met je gieter over het land, in plaats van dat je bij elk vakje een paar seconden staat te gieten. Wat een genot! Daardoor kun je ook met gemak meteen een hoop gewassen verbouwen en snel inkomen genereren. Ook de verzorging van de boerderijdieren is lekker ongecompliceerd. De twist: je moet wel eerst zelf hun verblijf bouwen!

Het bouwen was in eerste instantie nog best lastig. Door een bordje neer te zetten, markeer je een bepaald gebied met een bestemmingsplan. Vervolgens lees je op datzelfde bordje aan welke eisen het gebied moet voldoen om af te zijn. Een bordje met een koe markeert een stukje voor een stal. Om het echt te laten tellen als stal, moet je zorgen dat er twee voedertroggen staan en dat er een dak is. Eén dakpan binnen het gebied plaatsen bleek al genoeg te zijn om aan de eis te voldoen. Je kunt je er dus redelijk simpel van af maken, of je best doen om een mooie stal neer te zetten. Zo gaat het met alle gebouwen: plaats een bordje met wat er gaat komen, en zorg dat alle vereisten binnen het gemarkeerde gebied komen. Dankzij het langzaam opbouwen van alle mogelijkheden via de verzoeken van de buurtbewoners leer je het allemaal heel prettig en stapsgewijs. Uiteindelijk is er wel een relatief beperkte hoeveelheid opties qua meubels, muren en vloeren. Met ‘relatief’ bedoel ik nog steeds tientallen, maar aangezien het bouwen wel aanvoelt als de hoofdbezigheid in Staxel kon het wat uitgebreider. Hoewel het dus niet uitnodigt tot het bouwen van imposante bouwwerken, heb ik me er prima mee vermaakt.

Het sociale leven van Staxel is iets teleurstellender. Er zijn leuke, diverse personages maar tegelijkertijd voelt het niet erg diepgaand. Ze hebben geen vaste route of momenten op de dag om ze tegen te komen. Het is meer vergelijkbaar met het niveau van Animal Crossing dan met klassieke boerderijsims als Harvest Moon. Begrijp me niet verkeerd: het is nog steeds genoeg om je te doen inleven in het spel. Inwoners gaan je om hulp vragen met hun persoonlijke wensen of problemen, wat leuk werkt. Zo ging ik VR-insecten vangen voor een aspirerend game developer, of afval opruimen voor een verstokte oude knorrepot.

De persoonlijkheden maakten het geheel sfeervol. Al snel vond ik mijn koe onder één dakpan toch wel zielig, en ging ik een mooie schuur bouwen met kleine wei. De huizen die ik mocht bouwen voor nieuwe inwoners werden steeds mooier, en ik plaatste extra vazen en lampjes binnen om het gezellig te maken. Toch was het leuk geweest als er íets meer diepgang in de relaties met de dorpsbewoners was. Nu maak je een praatje als je toevallig tegen iemand oploopt, maar het is niet interessant genoeg om speciaal voor dat ene personage even naar de andere kant van het dorp te wandelen.

Kleine slimmigheden

Staxel weet je met zijn blokkerige opbouw toch een grotendeels aanlokkelijke wereld voor te schotelen. Ik was vooral gecharmeerd van het feit dat de voorwerpen die je kunt kopen ook écht in de winkelrekken liggen. Het heeft me bij andere sims nooit gestoord dat je via een menu je aankopen doet, maar om echt langs te rekken te lopen en door de items te snuffelen is verrassend innemend. Soms is het in grafisch opzicht wel een beetje frustrerend. Succes bijvoorbeeld met het vinden van een groen insect temidden van het gras en de al net zo groene planten.

Zo zitten er meer kleine slimmigheden in die ik nooit heb gemist in dit soort games, maar nu blij ben dat ze er zijn. Zo kun je ook de camera instellen op een bovenaanzicht zodat je het hele eiland ziet, en dan via dat aanzicht rondlopen in plaats van de modus vanuit de eerste persoon. Of dat je van begin af aan (voor een heel klein bedrag) in één keer terug kunt teleporteren naar je huis. Of dat je vrij snel een catalogus vrijspeelt om meubels te bestellen. Of dat je ter plekke op de markt je spullen kunt verkopen, zodat je meteen je geld hebt in plaats van moet wachten tot de dag erna. Het zijn allerlei kleine dingetjes die het leven net wat makkelijker maken. Ook is er een Nederlandse taaloptie! Sommige zinnetjes (in alle talen) lopen niet helemaal lekker, maar dat is alleen wanneer er automatisch een itemnaam wordt ingevuld.

Conclusie

Hoewel de grafische stijl even wennen is, werkt het uiteindelijk prima voor Staxel. Het verbouwen van gewassen en het verzorgen van dieren functioneert lekker en vooral heerlijk simpel, waardoor je er geen halve in-game dag aan kwijt bent. Als je het bouwen eenmaal onder de knie hebt, werkt het eigenlijk verrassend makkelijk. Bouwen is meteen je hoofdbezigheid, want het sociale leven in Staxel is iets te beknopt om veel tijd in te willen steken. Dat is wel wat jammer, want het bouwen is niet zó uitgebreid dat je nog jarenlang prachtige kunstwerken zult maken zoals in Minecraft of Dragon Quest Builers 2. Voor twintig euro biedt de game echter wel verrassend veel bezigheden en een innemend dorpje om uren in te verslijten.