Spirit Mancer - Rommel voor lichaam en geest

Spirit Mancer lokt onoplettende spelers met aantrekkelijke pixels en toffe muziek. Zie deze review dus als een wake-up call, wanneer je Spirit Mancer ooit in de sale spot: koop ‘m niet! Tenzij je van bijzonder eentonige gameplay houdt met eindeloze gevechten, heb je hier niets te zoeken.

Spirit Mancer vertelt het verhaal van… ach, weet je, wat maakt het ook uit. Tieners met superkrachten Sebastian en Waifubait (echte naam bij de redactie bekend) belanden in de demonenwereld, dat is het wel zo’n beetje. Daarbij is het knokken, knokken, knokken geblazen, met hier en daar wat platforming. De verschillende werelden ogen best aardig, met strakke pixelart. Maar zodra je daadwerkelijk begint te spelen, valt SpiritMancer keihard door de mand.

Eentonige gevechten zonder beloning

De combat in Spirit Mancer doet me namelijk denken aan, jawel, een Warriors-game, met een snufje Dark Souls. Sebastian, de hoofdrolspeler, gebruikt een demonisch zwaard, een geweer en een dodge-roll om vijanden te verslaan, maar dit biedt nauwelijks voldoening. De levels zitten vol met groepjes vijanden met net iets te grote health bars en veel te weinig hersenen. Na slechts een half uurtje spelen, sloeg de verveling al toe.

De aanvallen van Sebastian zijn zeer beperkt, omdat SpiritMancer graag wil dat je monsters oproept om mee te vechten. Wanneer je een monster verslaat, kun je deze namelijk in een kaart veranderen om op te roepen. Daarnaast heb je een deck met kaarten waarmee je een level start. De monsters die je inzet verdwijnen na een tijdje, dus het is zaak om deze aan te vullen met nieuwe monsters.

Branden maar

Monsters vang je door ze te verzwakken met de juiste aanvallen, zodat hun verdediging breekt en je ze kunt absorberen.Al snel kom je erachter dat een monster inzetten om er enkel een ander (zwakker) monster voor terug te krijgen, niet heel nuttig voelt. Het duurde nog geen uur om te beseffen dat het veel beter is om weg te rennen van iedere vijand. Zo kun je jouw sterke deck-kaarten bewaren voor de bossfight aan het einde van het level.

Wat doet Spirit Mancer op het moment dat je ieder normaal gevecht overslaat? Helemaal niets! Wat overblijft zijn matige platformsecties met stijve controls door een bar lege wereld. De baasgevechten proberen de boel nog te redden, maar zijn vooral exercities in geduld met enorme health bars en bieden bizar weinig ruimte om fouten te maken. Tel daarbij op dat de framerate ook nog hapert wanneer het drukker wordt op het scherm en de conclusie is duidelijk: Sebastian en Waifubait mogen lekker in de hel blijven.

Conclusie
Spirit Mancer is op papier een leuke mix van verschillende games, maar in de praktijk vooral een rommeltje. Het is het schoolvoorbeeld van een niet afgewerkt product, zowel technisch als qua gameplay. Er staan talloze games op de eShop die toffe pixelart wél combineren met leuke, goed doordachte gameplay. Speel die dus vooral, zou ik zeggen.