Sophia the Traveler - Het had zo mooi kunnen zijn...

“Is dat zoiets als Where is Waldo?”, werd mij wel vier keer gevraagd toen ik met mijn Switch in het openbaar Sophia the Traveler speelde. En ja, lieve lezers, dat is precies wat dit spel is. Niet alleen ga je in verschillende settings op zoek naar Sophia, maar ook naar katten, sleutels, botten, papegaaien, regenbogen, de kerstman in een badkuip en ga zo maar door. Welkom in de wondere wereld van deze unieke hidden object game, die wellicht toch niet zo uniek is.

Sophia the Traveler combineert het spelelement van klassieke hidden-object spellen met het ontspannen gevoel dat we zien in de cozy games van de afgelopen vijf jaar. Denk aan een soort Stardew Valley-achtige setting, handgeschilderd met veel unieke personages met aparte haarkleuren, veel planten en dieren, met de onmogelijk lijkende opdracht om een scala aan voorwerpen te vinden, variërend van groot tot ieniemienie. Het spel belooft een “zalige ontdekkingsreis” te zijn door de wonderlijke omgeving van Venetië. Al wrijvend in mijn handen verspilde ik geen seconde en startte ik mijn eerste zoekplaatje.

Een tweedehands ervaring

Mijn eerste grote teleurstelling begint al vrij vroeg in het spel. Ik probeer een leuke screencapture van het spelmenu te maken en kom erachter dat het maken van in-game foto’s niet ondersteund wordt. De reden waarom dit voor mij niet alleen een gemis is voor het schrijven van de review, maar voor de game-ervaring in algemene zin, is dat het spel zichzelf juist enorm prijst voor zijn stijl. Het delen van een grappige screen capture van een kangoeroe verstopt in een kerk (ja, die is er) met een van je vrienden zit er dus niet in, tenzij je met je telefoon een foto van je Switch maakt. Als je deze ervaring niet per se zoekt tijdens het spelen op je Switch zul je hier vast niet rouwig om zijn, maar ik vond het een gemis, zeker voor dit type spel. Vergeef me dus voor het gebruik van de officiële Nintendo-screenshots in mijn review!

To touch or not to touch

Ik ga er niet lang omheen draaien. Laten we direct naar het kloppend hart van mijn review gaan: de speelbaarheid op de Nintendo Switch. Als dit het enige punt zou zijn waarop ik het spel moest beoordelen, kreeg het direct een 1. Klinkt hard, maar geloof me: dit spel is voor geen meter te bedienen op de Switch. Inzoomen en uitzoomen is, zowel met knopbediening als touch haperig, inconsistent en ongemakkelijk. Het klikken op voorwerpen om ze als “gevonden” te markeren lijkt selectief te werken (soms wel, soms niet, geen idee waarom) en de grootte van de zoekplaatjes is bijna niet te behappen op een klein scherm. Ik hoor je denken “Karlijn, speel het dan gedockt!”, waarop ik je direct mijn volgende issue zal uitleggen. Op mijn Pro Controller leek het allemaal nóg een slag erger te zijn. Zoom reageerde soms simpelweg niet, bewegen door het zoekplaatje duurde eeuwen en het scrollen door de items die ik moest vinden, werkte niet. Gewoon letterlijk niet. Ik begrijp niet hoe het spel met deze controls een seal of approval heeft gekregen van de uitgever om gedistribueerd te worden.

De zonnige kant

Wie snel naar beneden heeft gescrold en mijn eindscore gezien heeft, weet dat ik niet alleen maar kritiek heb. De veronderstelling van Sophia the Traveler is, zoals ik eerder al aangaf, precies wat ik zoek in een cozy spel. Geen tijdsdruk, een leuke stijl en gameplay die me ook na twee uur spelen nog blijft boeien. Ik kreeg dit spel, ondanks de vreselijke controls, niet weggelegd. Ik heb het zelfs afwisselend samen met vrienden gespeeld, wat een onverwacht leuke extra dimensie eraan gaf. We zochten om beurten naar een item en zodra we het gevonden hadden, gaven we de Switch door aan de ander. Raakte een van ons gefrustreerd of was het item onvindbaar, dan gaven we de Switch ook door. Hier hebben we ons een avond leuk mee weten te vermaken! Het spel heeft ook een fijne balans in moeilijkheidsgraad voor mij als puzzelliefhebber. Het is écht pittig om sommige personen en voorwerpen te vinden en je bent echt niet in vijf minuutjes door een level heen. Wat geduld en doorzettingsvermogen is dus wellicht vereist, maar dat is juist wat ik in veel hidden object games mis.

Veel van hetzelfde

Ondanks dat het spel prachtig is vormgegeven is het jammer dat de omgevingen weinig variatie bieden. Het overgrote deel van de levels is gesitueerd in Venetië en de ontwikkelaars hebben hun uiterste best gedaan om een hoop unieke gebouwen in beeld vast te leggen, maar veel andere gebouwen en voorwerpen als huizen, deuren en schepen worden veel hergebruikt. Hier had het spel voor mij juist wat meer uniciteit mogen tonen, vooral aangezien de gameplay heel rechtlijnig is.

Conclusie

Sophia the Traveler heeft me meer ergernis dan plezier opgeleverd, maar ik heb zeker de potentie van het spel ervaren. Met een prachtige artstyle en gebalanceerde moeilijkheidsgraad zou ik liefhebbers van hidden object games zeker aanraden om Sophia the Traveler te proberen. Mijn advies is echter, hoe cru en niet Nintendo-minded dan ook: speel het liever op pc en bespaar jezelf de ellende en ergernis die de ervaring op de Switch geeft. Want ik kan amper in woorden vatten hoe graag ik mijn Switch uit het raam had willen gooien na de zoveelste onsuccesvolle zoom-in poging. Geen zorgen trouwens: mijn Switch is nog heel, maar veel heeft het niet gescheeld…