Sonic Frontiers - Een dubbel gevoel

Regisseur Morio Kishimoto en producent Takashi Lizuka winden er in interviews geen doekjes om: met Sonic Frontiers wil Sonic Team voor eens en voor altijd afrekenen met het kwakkelende imago van Sonic in 3D. Met een open wereld en vijf jaar ontwikkeltijd, rent een herboren egel vol zelfvertrouwen de horizon tegemoet. Badend in het gouden licht, laat hij ook een flinke schaduw achter.

Sonic Frontiers is op moment van schrijven een kleine week uit en de aftiteling rolt over mijn scherm. Alle eilanden zijn 100% in kaart gebracht. Alle S-rank-tijden zijn behaald. De ervaring borrelt nog na, maar voelt overweldigend. Sonic Frontiers probeert namelijk heel veel. Misschien wel te veel. Niet alles is even mooi afgewerkt of zelfs leuk. Maar Sonic-reviews zijn vaak al negatief genoeg, dus laten we daarom met een aantal positieve noten beginnen.

Goed nieuws: open wereld Sonic werkt. SEGA noemt het ‘Open Zone’. Ik noem het een speeltuin. Overal liggen typische Sonic-objecten als springveren, boost pads en rails om op te grinden. Kleine platformuitdagingen die vaak maar een halve minuut duren en eindigen met het afvuren van Sonic. Woosh, daar gaat ie. Rennen over muren, homing attacks uitvoeren van vijand naar vijand: het voelt allemaal prima. De besturing is precies genoeg en de camera houdt het adequaat bij. Dat de homing attack nu eindelijk een aparte knop heeft, is stiekem een geweldige vernieuwing.

Sonic of the Colossus

De homing attack speelt als vanouds een centrale rol bij het verslaan van vijanden, maar dit is niet langer Sonic’s enige middel. Zoals ik in mijn preview al aankaartte, heeft Sonic Team de combat flink op de schop genomen. Trappen, ontwijken, pareren en meerdere speciale moves zorgen voor net dat beetje extra diepgang. Dit komt het beste tot zijn recht tijdens de vele (mini)bosses die over de wereld verspreid zijn. Eentje moet je zelfs beklimmen, Shadow of the Colossus-stijl! Frontiers biedt met afstand de beste vijanden en baasgevechten in een 3D Sonic.

Naast al deze open wereld nieuwigheden, heeft Sonic Team ook nog dertig ouderwetse Sonic-levels in Frontiers gestopt. Deze ‘Cyberspace’ levels zijn verstopt door de wereld en fungeren als de shrines uit Breath of the Wild: korte uitdagingen in een afgesloten ruimte. Sonic rent hier nog sneller en de pompende elektronische soundtrack zorgt voor een heerlijke shot adrenaline. Verstopte rode ringen, time trials en meer zorgen voor de nodige replay value. Het eerste wat ik deed na het uitspelen van de game, was deze levels speedrunnen.

Homing attack shortcuts are so satisfying! #SonicFrontiers #NintendoSwitch pic.twitter.com/UDbxCtuSU0

— MitchV92 (@mawvorst) November 16, 2022

De lange schaduw

De olifant in de kamer is natuurlijk de Nintendo Switch-versie en het is best indrukwekkend dat Sonic Team de game überhaupt draaiend heeft gekregen. Hoge snelheden en open wereld doen de arme Switch namelijk flink zweten. Grafisch levert het zeker wat in, maar de dertig frames per seconde blijven redelijk stabiel wanneer het telt. Inhoudelijk is de game verder volledig identiek aan bijvoorbeeld de PS5-versie.

Sonic Frontiers heeft dus een speeltuin-achtige open wereld, toffe bossfights, klassieke Sonic-stages met een geweldige nieuwe soundtrack én de game loopt relatief stabiel op de Nintendo Switch.  Dat is in mijn beleving allemaal waar, maar hier komt het grote probleem van Frontiers: op de muziek na heeft alles wat ik zojuist noemde, ook een kanttekening.

De open wereld is een toffe speeltuin, maar valt tegelijkertijd snel in herhaling. De platform challenges blijven niet de hele game lang fris. De ontwikkelaars geven dit ook indirect toe, waardoor Sonic ook puzzels moet  oplossen. Deze komen in twee smaken: oersimpel of nodeloos complex en obscuur. Oh, en er zijn minigames, waaronder een shoot ‘m up (werkt lekker) en een flipperkast (werkt minder lekker). De minigames en sommige puzzels zijn verplicht om de game te voltooien en wisselen helaas sterk in kwaliteit.

Slordig en afgrijselijk

De combat is tof en biedt opties, maar veel special moves lijken zoveel op elkaar dat het vrijspelen ervan soms ronduit nutteloos voelt. De parry (tegenaanval) is een grap, omdat je deze oneindig kunt inhouden. Van timing is geen sprake. De baasgevechten zijn tof, maar eens in de zoveel tijd glitched de boel en vliegt Sonic alle kanten op, behalve de goede. Onbegrijpelijk. Het zou na vijf jaar ontwikkeltijd en tien jaar aan matige 3D Sonic’s gewoon eens een keer klaar moeten zijn met deze ongepolijste onzin.

De cyberspace stages zijn zeker tof, maar ook hier vinden we problemen. Ten eerste zijn maar enkele van deze stages ‘nieuw’ te noemen. Het excuus is iets met cyberspace en Sonic’s herinneringen, maar dit is gewoon recyclen. Dat recyclen is in sommige gevallen ook nog eens halfbakken gedaan, want bepaalde levelelementen uit de oude games werken niet lekker met de engine van Frontiers. Het is wederom een slordige afwerking van iets wat een makkelijke homerun zou moeten zijn.

Dat brengt ons weer bij de Nintendo Switch-versie. Want je voelt ‘m al aankomen: ook hier is de afwerking niet best. Ten eerste is dit één van de lelijkste Nintendo Switch games ooit, met de meest afgrijselijke pop-in van de eeuw. Niet alleen voor objecten in de verte, trouwens. Ook texturen van dichtbij vervormen of verdwijnen regelmatig in een oogwenk door simpelweg de camera te draaien.  Het maak de game niet onspeelbaar, maar spelen in  handheldstijl met een sub-HD-resolutie is misschien nog wel de beste optie voor Nintendo-liefhebbers. Bescherm je ogen met wazigheid.

Conclusie

Op de fenomenale soundtrack na, is geen enkel element in Sonic Frontiers consistent. Waarbij met name de Nintendo Switch-versie voelt alsof Sonic Team zijn huiswerk nog even snel voor de deadline heeft afgeraffeld. Maar het meest bizarre van allemaal? Ondanks alles heb ik er toch van genoten. Sonic Frontiers mikt op de sterren, schiet alle kanten op, maar weet toch een snaar te raken. De game is zelfs op de Nintendo Switch simpelweg fun. Er zitten alleen zoveel haken en ogen aan, dat ik niemand behalve Sonic-fans de game oprecht kan aanraden.