Slayaway Camp: Butcher's Cut

Iedereen met een zieke geest mag zich melden. In Slayaway Camp heb je niet alleen plezier in het vermoorden van mensen, maar maak je er ook een klein puzzeltje van. Gelukkig zien de personages eruit als Minecraft-figuurtjes en heeft een sterk sarcastisch jaren ’80-filmthema de overhand, dus voel je je er toch niet zo schuldig bij. Zo kunnen we met een gerust hart vragen: hoe leuk zijn die moordpuzzeltjes dan?

Slayaway Camp verscheen eind 2016 op Steam, waarna de moordlustige 8-bitsfiguurtjes begin 2017 naar iOS kwamen. Ontwikkelaar Blue Wizard Digital heeft daarna wat aan de game gesleuteld en uitgever Digerati heeft vervolgens de herziene Butcher’s Cut uitgebracht voor PlayStation 4 en Xbox One. Deze versie komt nu, met allerlei extra content, ook naar de Nintendo Switch toe.

Dat Slayaway Camp duidelijk knipoogt richting horrorfilms van enkele decennia terug, blijkt allereerst al uit de opzet van de levels. Je begint met de film ‘Slayaway Camp 1’, waarin je een stuk of dertien levels speelt, en gaat daarna vrolijk door met ‘Slayaway Camp 2′ en zo verder. Elk onderdeel van dit dikke dozijn moet dan ook een scene uit de film voorstellen, al zou je dat bij lange na niet kunnen raden als de game het er niet in de menu’s zo dik bovenop zou leggen. In zo’n level heb je een simpele taak: alle normale mensen moet je vermoorden, alle poezen moeten blijven leven, en wat je met de politie doet moet je zelf weten.

In het begin van het spel steek je zo alle mensen neer en zoek je daarna de uitgang op, maar beetje bij beetje maakt Slayaway Camp het je steeds moeilijker. Na een tijdje verstopt het spel de uitgang op zo’n plek, dat je mensen eerst moet ‘beangstigen’ alvorens ze te vermoorden. Dit komt doordat je met het hoofdpersonage, dat per film verandert, één rechte streep aflegt totdat je ergens tegenaan botst. Later voegt het spel politieagenten, FBI-agenten, lichtschakelaars, water, teleportatiehokjes, veldmijnen en nog veel meer toe om de puzzels net wat meer diepte te geven. Dit lukt zeker: je komt richting het einde van de game toch echt een aantal flinke breinbrekers tegen. Als je niet verder komt, kun je twee hints aanvragen: de eerste is compleet nutteloos en de tweede kauwt de oplossing direct voor je voor. Daar had wel meer gradatie in mogen zitten.

Toch bereikt Slayaway Camp haar hoogtepunt wanneer het deze bekende formule net een beetje omgooit. Soms krijg je binnen een level maar een beperkt aantal beurten tot je beschikking om iedereen om te leggen en het einde te bereiken. Vaak heb je nét een beurt te veel nodig en moet je toch iets heel anders bedenken. Daarnaast brengt dit de gewenste variatie, want eerlijk is eerlijk: na enkele tientallen levels heb je het wel gezien. Meer dan honderd levels is hiermee wat aan de gortige kant. Begrijp me niet verkeerd: Slayaway Camp introduceert genoeg leuke nieuwe elementen, maar de pure gameplay verandert niet echt.

Conclusie
De maffe combinatie van blokkerige personages en een jaren ’80-horrorfilmthema maakt dat je onbeschaamd kunt puzzelmoorden in Slayaway Camp. Hoewel deze stijl niet per se overtuigt, zit het met de gameplay wel goed. Aan de lopende band introduceert het spel nieuwe elementen, ook al hadden ze het spelverloop zelf wel wat vaker op de schop mogen gooien (zoals de levels met tijdsdruk doen). Je haalt met Slayaway Camp een leuke puzzelgame in huis, maar verwacht niet iets heel bijzonders.