Samba de Amigo: Party Central - Lekker voor aap staan

Stortregen diep in de nacht. Met de flits van een bliksemslag schiet er een zombie-hand uit de aarde: een… aapjeshand met een sambabal? Oké, dit is niet helemaal wat er gebeurt in Samba de Amigo: Party Central, maar het is niet heel ver van de waarheid. Origineel uitgebracht (mét samba-controllers) voor de Dreamcast en arcadekasten en met een remake voor de Wii in the pocket, keert Samba de Amigo’s aapje terug in een vrolijk vervolg voor de Nintendo Switch. Hoog tijd voor een fiesta!

SEGA had iets heel belangrijks in de gaten tijdens het ontwikkelen van Samba de Amigo: sambaballen zijn leuk. Het instrument druipt van eenvoudige maar enorm effectieve vrolijkheid. De aracadebeginselen zijn dan ook haast tastbaar wanneer je in dit vervolg je Joy Con-controllers gebruikt als maraca’s. De bewegingsbesturingen simplificeren het ritmische spel. Zo hoef je alleen maar te letten op hoe je de juiste Samba Con schudt op de juiste hoogte, terwijl je kunt genieten van een arsenaal aan liedjes.

Je kunt Samba de Amigo met knoppen bespelen, maar daar hebben we het niet over: Joy Con-controllers schudden als sambaballen is duidelijk superieur. Het is een fijne, Just Dance-achtige manier om gelijk een onnozel feestje in huis te halen. HD-Rumble blaast leven (en nep-zand) in de Joy Con-controllers. Het geeft zelfs een kleine work-out omdat je continu met je armen aan het zwaaien bent. Fanatiek zwoegen heeft alleen niet veel zin helaas: vaak worden vrij willekeurige bewegingen al goedgekeurd.

Sam-balen

De arcade-oorsprong zie je ook op minder goede manieren terug in Samba de Amigo. ‘Overprikkeld’ is het sleutelwoord. Waar chaos bij een Taiko no Tatsujin leuk gestileerd is en consistent het scherm verrijkt, overweldigt het juist de sambaschudders van dit spel. Op de achtergrond gebeurt er telkens van alles, waardoor het lastig is om te zien hoe je moet samba-en. Ongepolijste spelelementen schreeuwen constant om je aandacht, zonder dat ze uitgelegd worden. Matige minigames halen je uit de flow van grooven op maat en verwarrende xp-meters halen meer weg dan dat dat ze toevoegen.

Verder ben ik geen grote fan van het aanbod van de muziek. Ik vind het net iets te pop-ig. Ook het aanbod van de DLC-nummers is best magertjes: die voegen maar een handjevol liedjes toe. Dit alles is vooral erg jammer, maar in een party-setting neemt het de pret niet weg.

Waar is het feestje?

Samba de Amigo: Party Central straalt wanneer je met meerdere mensen speelt. Naast lokaal of online met je vrienden losgaan, kun je daarom ook online schudden. Deze modus heeft een interessante battle royale-twist, waarbij de beste samba-speler wint. In een digitale kamer met twintig mensen, vallen er spelers af afhankelijk van hoe ze hebben gesamba-prestreerd. Zo blijven de beste spelers over terwijl de moeilijkheidsgraad steeds stijgt.

Voor een eenmansfestijn biedt Samba de Amigo ook een singleplayermodus aan. Hierin ben je een streamer die zo veel mogelijk volgers vergaart door middel van ruwe sambal-skills. Een tikkeltje dystopisch en niet per se mijn idee van een solo adventure mode, maar het is fijn om op deze manier een doel te hebben om naartoe te werken. Hoewel al deze modi het spel zeker meer waard maken, vind ik een prijskaartje van €40,- toch iets te enthousiast geprijsd.

Conclusie

Samba de Amigo: Party Central brengt een fiesta in de vorm van een samba-spelende aapjesvriend in huis… voor spelers die het ongepolijste niet erg vinden. Onnauwkeurige besturingen, hectische gameplayelementen en matige muziekjes maken het spel minder voor de die-hard ritmefan en meer voor de casual feestganger. Alsnog genoeg manieren om een feestje te hebben, zeker met de leuke sambal-bewegingen. Dus als je hier overheen kunt kijken, is het duidelijk: hier is het feestje!