Disney Villains Cursed Café: Koffie met een duister randje

Tijdens de Nintendo Direct zat ik ontspannen te kijken, tot mijn aandacht ineens werd getrokken door een opvallende trailer. Ik zag schaduwen, dampende drankjes en… huh, is dat Ursula? En Jafar? Mijn eerste gedachte was dat het misschien zoiets zou zijn als Potionomics, een gezellig kaartspel waarin je drankjes brouwt en ondertussen klikt met interessante personages. Maar dat idee liet ik al snel los.  Een paar uur in de game en ik wist al dat dit iets heel anders zou worden. Geen strategie, geen cafébeheer, geen ingewikkelde gameplay. Wat je hier krijgt, is een pure visual novel waarin je vooral gesprekken voert. Als je hoopt op diepgaande systemen of actieve gameplay, kun je dus best teleurgesteld raken. Wat ik toen nog niet wist, was hoe verrassend diep het verhaal zou gaan. Dank aan Disney voor het beschikbaar stellen van de reviewcode. Laat me je meenemen naar dat eerste moment dat ik het café binnenstapte.

Je speelt als een potionista: een magische barista die begint in het mysterieuze Cursed Café. Het café ligt op een plek waar tijd en logica een beetje flexibel zijn. Een tussenruimte, ergens tussen werelden in. Je voorganger, Mr. Magus, is op onverklaarbare wijze verdwenen en jij neemt zijn plek in achter de toonbank. Klinkt goed, toch?

Tot je merkt wie je klanten zijn.

Maleficent, Jafar, Ursula, Hook… stuk voor stuk bekende Disney-schurken, maar dan in een modern jasje. Hun ego’s blinken nog altijd uit, hun tongen snijden nog net zo scherp als je je herinnert. In het begin gedragen ze zich precies zoals je zou verwachten: dramatisch, theatraal en enorm overdreven. Maar hoe vaker je voor ze brouwt, hoe meer lagen zichtbaar worden.Sommige drankjes halen herinneringen naar boven en raken emoties. Juist dat maakt de gesprekken steeds interessanter. Wat begint als een luchtig praatje met een schurk, kan onverwacht omslaan in iets oprechts of kwetsbaars. Soms geef je wat ze vragen, soms kies je iets anders en via de dialogen zie je hun houding subtiel veranderen. Al snel voelde het café voor mij als een plek waar schurken niet alleen iets komen drinken, maar ook stil mogen staan bij zichzelf. De toon blijft luchtig genoeg voor jongere spelers, maar er zit wel degelijk diepgang in die blijft hangen.

De moderne twist op de personages werkt verrassend goed. Jafar probeert zijn eigen cryptomunt te lanceren, Maleficent droomt van succes als magische influencer en Gaston wil vooral indruk maken op zijn golfvrienden. Het is absurd, maar juist daardoor werkt het. Hun karakters blijven herkenbaar, maar krijgen iets menselijks door hun onzekerheden, twijfels en moderne frustraties.Toch vond ik niet elk verhaalelement even sterk. Het spel leunt geregeld op thema’s als social media, influencers en crypto. Dat levert soms grappige scènes op, maar voelde op den duur wat geforceerd. Ik had liever wat meer onverwachte of magische verhaallijnen gezien, iets dat beter aansluit bij de sprookjesachtige sfeer die je van Disney mag verwachten. Er zitten zeker mooie momenten in, maar de toon bleef voor mijn gevoel iets te vaak verankerd in hedendaagse trends, waardoor de magische sfeer soms werd onderbroken.

Rustig ritme, maar betekenisvolle keuzes 

Qua gameplay hoef je geen ingewikkelde systemen te verwachten. Geen tijdsdruk, geen minigames, geen cafébeheer. Eigenlijk draait het vooral om gesprekken voeren en af en toe een drankje maken.En eerlijk? Ik vond dat juist wel fijn. Soms is het heerlijk om gewoon rustig een verhaal in te duiken, zonder dat je constant hoeft op te letten of je iets vergeet.

Elke dag in het café begint op dezelfde manier. Je ontvangt een paar klanten, voert gesprekken, maakt hier en daar een drankje, en dan zit je werkdag er weer op. Dat dagritme past goed bij de rustige sfeer van het spel. Het zorgt voor overzicht en maakt het makkelijk om in korte stukjes te spelen.

Drankjes met gevolgen 

Het drankjes maken zelf is eenvoudig. Je kiest een recept, klikt de juiste ingrediënten aan, en dat is het. Geen timers, geen stress. In het begin voelde het misschien wat te simpel, maar al snel merkte ik dat het vooral bedoeld is als ritueel om het verhaal verder te brengen. Na elk drankje start er een brouw-animatie, die je gelukkig kunt versnellen.

Wat ik ook leuk vond, is dat je af en toe een andere potion kunt geven dan degene die gevraagd wordt. En soms heeft dat verrassend veel invloed op hoe het verhaal zich ontwikkelt. Je mag dus gerust een beetje ondeugend zijn, zolang je goed aanvoelt wat iemand echt nodig heeft.

Een moment dat me echt is bijgebleven, was toen Captain Hook (Kapitein Haak) langskwam. Hij had een toneelstuk geschreven, maar de recensies in de krant waren ronduit vernietigend. Hij was woest, vol drama zoals alleen Hook dat kan, en vroeg me om een potion die de critici letterlijk zou vernietigen. Geen grapje, hij meende het serieus.Ik kreeg vier keuzes: hem helpen zoals hij vroeg, stiekem een andere potion geven, proberen hem van gedachten te laten veranderen, of gewoon weigeren. Ik koos voor optie B. Ik deed alsof ik met hem meeging, maar gaf hem stiekem de andere potion. Die zorgde ervoor dat hij zich ineens nergens meer druk om maakte. Tot mijn verbazing werkte het perfect. Hij liet het hele conflict met de critici los en was zelfs opgelucht.En alsof dat nog niet genoeg was, stond hij de volgende dag opeens voor de toonbank met een cadeau. Automatisch versierde mijn café zich met een item dat perfect bij hem paste. Het was zo’n klein moment, maar het gaf me het gevoel dat mijn keuze echt iets betekende.

Niet alle keuzes hebben zo’n grote impact, trouwens. Op een gegeven moment begon ik wat te experimenteren om te zien wat wel en niet doorwerkt in het verhaal, en toen merkte ik dat sommige beslissingen nauwelijks verschil maken, terwijl andere echt het verloop veranderen. Dat is wel iets om in gedachten te houden.

Ik had mezelf per ongeluk richting een vroegtijdig einde gestuurd, terwijl ik voelde dat er nog zoveel meer zat aan te komen. Gelukkig heeft het spel voor dat soort momenten een ingebouwde functie: het zet je dan automatisch terug naar vlak voor de keuze die dat einde veroorzaakte. Zo kun je zonder extra gedoe een andere richting inslaan.

De hele ervaring duurt ongeveer zeven à acht uur, afhankelijk van hoe snel je leest en hoeveel je experimenteert. Maar als je nieuwsgierig bent naar alle eindes, dan kun je zeker nog wat extra tijd in het café doorbrengen. Er zit best wat herspeelbaarheid in, vooral als je benieuwd bent naar hoe bepaalde keuzes het verloop van iemands verhaal veranderen.

Besturing en kleine frustraties 

De bediening op de Switch liep af en toe wat stroef. De gyro controls zijn aanwezig, maar voegen weinig toe omdat je er alleen de camera een beetje mee kunt bewegen. Ook reageerde de besturing soms raar, vooral bij het kiezen van planten, waardoor de cursor onverwacht versprong. Bij keuzemomenten drukte ik een paar keer te snel op de A-knop, waardoor ik per ongeluk het eerste antwoord selecteerde. Je kunt die keuzes niet meteen corrigeren, tenzij je aan het einde van de dag een speciale potion gebruikt: de Do-Over Doppio, waarmee je je hele werkdag opnieuw doorloopt. Dat voelde omslachtig, zeker als je gewoon even snel iets wilde herzien. Verder miste ik een automatische dialoogfunctie, waardoor ik tijdens lange gesprekken telkens actief moest blijven klikken. De instellingen zijn ook erg beperkt: enkel geluidsopties, zonder aanpassingen voor tekstsnelheid of lettergrootte. Toch bleven de gesprekken sterk genoeg om het simpele gameplayritme te dragen. Het is geen spel dat je speelt voor uitdaging, maar wel eentje waarin je lekker kunt wegzakken, en dat doet het heel goed.

Catchy deuntjes en sfeervolle magie 

Visueel vond ik het spel heel charmant, met een artstijl die doet denken aan klassieke Disney-schurken, maar dan in een frisse, moderne stijl. Jafar blijft heerlijk dramatisch, Maleficent straalt nog steeds pure kracht uit, en de anderen voelen meteen vertrouwd aan. Het deed me denken aan een alternatieve Disney-serie die ik als kind sowieso had gevolgd. Ook de sfeer in het café is goed getroffen: voor opening hoor je zachte achtergrondgeluiden die bijna rustgevend werken, en zodra je begint, komt de ruimte tot leven met geroezemoes en gesprekken. Jammer genoeg blijven de achtergrondfiguren gewoon stil zitten, zonder animaties of kleine gebaren, waardoor het café soms toch wat statisch aanvoelt. Wat ik daarentegen geweldig vond, is dat elke schurk een eigen soundtrack heeft. De muziek past steeds perfect bij hun persoonlijkheid en sommige deuntjes zijn echt aanstekelijk. Vooral die van Ursula, waarbij ik automatisch begon mee te wiebelen op het ritme.

Conclusie 

Ik vond Disney Villains: Cursed Café verrassend leuk om te spelen. De gesprekken zijn vaak grappig, soms kwetsbaar, en de schurken krijgen echt meer diepgang dan ik had verwacht. Het rustige tempo, de sfeervolle setting en het gevoel dat je keuzes er soms écht toe doen, maakten het voor mij een fijne ervaring. Tegelijk snap ik dat sommige spelers meer dan alleen een visual novel verwachten en dan misschien teleurgesteld raken door de eenvoudige gameplay, het gebrek aan interactie en het wat magere keuzemenu. Zelf stoorde ik me daar niet zo aan, al voelde het moderne sausje soms wat geforceerd en werkte de besturing op de Switch niet altijd mee. Maar ondanks dat bleef ik met plezier terugkomen naar mijn café vol schurken, dag na dag.