Resident Evil 5 - Een heel dikke 5

Resident Evil 4 was één van de beste spellen voor de Nintendo Gamecube, maar deeltje 5 sloeg Nintendo’s console keihard over. Dat kon ook niet anders, want de Nintendo Wii had simpelweg niet de grafische paardenkracht om in 2009 de nieuwste Resident Evil te draaien. Nu, 10 jaar later, komt Resident Evil 5 alsnog voor het eerst naar een Nintendo spelcomputer, met alle extra content die ooit voor het spel is uitgebracht erbij inbegrepen. Dat kan niet anders dan geweldig worden, toch?

Voor de mensen die net als ik Resident Evil 5 nog nooit gespeeld hebben, neem ik het begin nog eens door. Jij bent Chris Redfield, een soort Special Forces-agent die aankomt in het Afrikaanse dorpje Kijuju. De lokale agente Sheva helpt je in deze woestijnachtige en onheilspellende getto met het opsporen van een illegale bio-wapenhandelaar. Vriendelijk en gastvrij als de dorpelingen zijn, besluiten ze je ter ere hiervan een warm welkom te geven door vlijmscherpe afgebroken flessen naar je te werpen. Oh en granaten. Oh, en had ik de gestoorde gast met de kettingzaag al genoemd? Karibu, Chris!

Mocht deze eerste alinea je bekend voorkomen: dat kan. Net als Capcom heb ik namelijk grotendeels mijn eerdere productie gerecycled en hier en daar wat parameters aangepast. Resident Evil 5 voelt namelijk vanaf het moment dat je het opstart en Chris onder de knoppen krijgt als één grote déjà vu, ondanks de nieuwe setting. Je begint in een dorpje, daar word je belaagd door een groot aantal zombie-achtigen en later komen ook een eiland en een kast- ehm, pardon, ruïne aan bod. Al is er wel een cruciaal verschil: iedere vorm van spanning die Resident Evil 4 zo gaaf maakte, wordt vanaf de eerste minuut compleet het raam uitgekieperd.

Resident vitamine D

Dat begint al bij de setting, want mocht je deze donkere winter wat vitamine D tekort komen dan is Resident Evil 5 het spel bij uitstek. Grofweg 80% van deze game speelt zich af in het volle zonlicht en totdat Super Mario Sunshine een remake krijgt, is dit bij uitstek het zonnigste spel op de Nintendo Switch. Ik geef toe: het is een creatieve keuze voor een spel met horror-elementen. De onderdrukkende felheid van de zon gecontrasteerd met de dorre, donkere sloppenwijken zorgt gelukkig in ieder geval niet voor een prettige sfeer, maar spannend wil het ook nooit worden.

Ja, er zitten wel degelijk zombies en horrorelementen in Resident Evil 5. In deze game zijn ze Afrikaans en heten ze Majini, maar zodra je ze ziet bewegen, merk je al snel dat dit slecht een dun laagje verf is: dit zijn gewoon re-skins van de Spaanse dorpelingen uit Resident Evil 5. Ze zijn wat sneller gemaakt en komen in grotere aantallen op je af, maar daarmee houden de grootste verschillen ook wel op. Verschillen waarvan ik overigens wenste dat ze die helemaal weggelaten hadden, want ze hebben grote invloed op het level en combat-design.

Als je namelijk de zon zou aanzetten in Resident Evil 4, dan ben je misschien de sfeer kwijt, maar houdt je nog steeds de creatieve en slim ontworpen schietgevechten over. Als je de zon kón uitzetten in Resident Evil 5, dan heb je nog steeds een tergend middelmatige schietgalerij. Het doet pijn om dit te schrijven, maar van ‘design’ is nauwelijks sprake in deze game. Het spel gooit gewoon continu zoveel mogelijk zombies op je af in lineaire arena’s waar je af en toe een sleutel op mag pakken om jezelf naar de volgende lineaire arena of cutscene te verplaatsen. Tactiek en spanningsopbouw duren namelijk veel te lang, snap je. Mensen willen gewoon knallen, dus zitten er zelfs (veel te lange) ’turret’ segmenten in het spel die niet zouden misstaan in Call of Duty.

Geen Rambo, geen tactiek

Ok, op dit punt is het inmiddels duidelijk dat er van een horrorspel amper sprake meer is. Is het dan misschien wél een steengoede actiegame? Het korte antwoord daarop is ‘nee’. Het lange antwoord daarop is dat dit komt doordat Resident Evil 5 nog steeds ontworpen is als een horrorspel, terwijl het schreeuwt om gespeeld te worden als een actievolle shooter. Chris bestuurt nog steeds net zo tank-achtig als Leon in Resident Evil 4 en je munitie is nog steeds relatief schaars. Hierdoor kun je nooit echt Rambo gaan op de Majini, terwijl er óók geen uitgebreide tactische mogelijkheden of slim ontworpen scenario’s zijn die passen bij de schaarse munitie.

Een lichtpuntje dan maar? Het hele avontuur is in co-op te spelen. In de singleplayer heb je altijd de exotische Sheva aan je zijde, maar als je haar A.I. zat bent dan kan je die dus laten vervangen door een vriend of vriendin naast je op de bank. Hoewel je dan nog steeds te maken hebt met het matige combat-design, is samen Majini afknallen een stuk leuker dan alleen. Munitie delen, elkaar net op tijd reviven, tactieken bedenken om vijanden te verslaan: het zit best geinig in elkaar. Jammer dat de verdeling van het scherm wat a-symmetrisch en klungelig is en de framerate af en toe zichtbaar stottert. Ah, shit. Ben ik toch weer negatief.

Nee, als je echt per se Resident Evil 5 wil spelen, dan ben je beter af in de Mercenaries-modus. In deze stand verandert het spel in een arcade-achtige schietgallerij. Je hebt tien keer zoveel munitie en moet binnen korte tijd zoveel mogelijk zombies afknallen, waarbij je ook combo’s kan maken door meerdere kills aan elkaar te rijgen. Deze stand kun je ook met een vriend of vriendin op de bank spelen in split-screen, of online. De omgevingen waarin je speelt komen trouwens allemaal uit de verhaalmodus en triest genoeg komen ze in deze stand een stuk beter tot hun recht. Alsof ze altijd al voor hersenloos knallen gemaakt waren…

Conclusie

Het moge duidelijk zijn: Resident Evil 5 is één van de meest teleurstellende vervolgen die ik ooit heb gespeeld. Slim ontworpen gevechtsscenario’s en een beklemmende sfeer zijn ingeruild voor felverlichte en flauwe schietbanen met grote hoeveelheden ‘zombies’. Van horror is amper sprake meer, maar ook als shooter faalt Resident Evil 5 door de elementen waar het koppig aan vasthoudt: de tank-achtige besturing en de gelimiteerde munitie. Je kunt in de co-op en Mercenaries-modi nog wel wat oppervlakkige lol beleven aan dit spel, maar dat is nu ook weer geen dertig euro waard. Resident Evil 5 voelt als een Amerikaanse Hollywood-remake van een Japanse horrorfilm: het is nergens écht slecht, maar het snapt niets van de essentie van het bronmateriaal.