Project Nimbus - Geen hoogvlieger

Spelers die in de huid van een grote mech willen kruipen om flinke schade aan te richten, hebben op de Nintendo Switch nog niet zoveel te kiezen. Jazeker, de demo van Daemon X Machina staat in de Nintendo eShop, maar dat spel laat nog even op zich wachten. GameCrafterTeam springt nu in dat grote metalen gat en komt met Project Nimbus voor Nintendo’s hybride console. Het spel kwam twee jaar geleden uit op de PC en wordt door spelers omschreven als ‘Ace Combat, maar dan met robots’. Kijk, dan heb je mijn interesse!

“Verdomme, waarom moet dit allemaal zo traag en complex?”, was een van de opmerkingen die uit mijn mond kwam tijdens het spelen van de Daemon X Machina demo. Ik vind het idee van grote robots met een menselijke piloot erin -zoals iedere zichzelf respecterende nerd- erg cool, maar helaas meestal niet in videogames. Logge besturing, veel te veel metertjes om in de gaten te houden en een trage of beperkte manier van vliegen zorgen ervoor dat ik Mech-spellen al snel in de kast leg.

Project Nimbus is in dat opzicht een verademing. Je begint het spel en je kunt direct beginnen met de lucht te trotseren. Je bent daarbij wendbaar én je hebt een divers arsenaal aan wapens tot je beschikking. Hittezoekende raketten, een mitrailleur en een lekker lomp energiezwaard voor close-combat: het zit er allemaal in. Geen overbodige luxe, want het doel van het spel is negen uit tien keer om alles wat beweegt in de omgeving uit te roeien. Een toegankelijk lock-on systeem zorgt ervoor dat dit goed te doen is.

Hoe toegankelijk het lock-on systeem is, heb je deels zelf in de hand. Een sterk punt van Project Nimbus is namelijk dat de moeilijkheidsgraad op ieder gewenst moment aan te passen is tijdens het spelen van de missies. Je hebt daarbij als robotpiloot in spé de keuze uit de standen Casual, Gamer en Prepare to Die. Ik begon mijn pilotencarrière op de middelste stand, maar na een paar missies wisselde ik naar Casual en ik vond het meteen veel fijner spelen. In Casual hoef je namelijk niet zelf te ‘locken’ op vijanden, waardoor je veel vrijer kan vliegen en sneller met je vingers bij de juiste knoppen bent.

Gruzelementen
De grote reden dat ik de moeilijkheidsgraad na een paar missies een tandje omlaag gooide, bleek helaas minder positief. Tijdens de betreffende missie moest ik namelijk plaatsnemen in een extreem verzwakte en kale robot. Het doel? Met dit stuk schroot ontsnappen uit een zwaar bewaakte gevangenis. De commandant drukt mij op het hart om gevechten te vermijden, dus dat doe ik. Ware het niet dat ik al snel in een grote hal terechtkom die tot de nok toe gevuld is met vijandelijke robots en aan de wand gemonteerde machinegeweren.

Al driftig zoekende naar de uitgang, word ik binnen no-time met de grond gelijk gemaakt. De volgende poging had hetzelfde resultaat. En nog een keer. Uiteindelijk besluit ik mijn trots in te slikken en de moeilijkheidsgraad naar beneden te schroeven. Ik knal alles in die hal aan gruzelementen met mijn haperende excuus voor een machinegeweer, want dat is nu prima te doen. Groot is dan ook mijn verbazing, wanneer er vervolgens een gecamoufleerde deur open gaat en ik verder mag. Werd mij niet net door het spel verteld dat ik gevechten juist moest vermijden? Tot zover deze ‘stealth’ missie dus.

De missie eindigt wanneer ik mijn robot upgrade en wederom een heel veld aan vijandelijke robots mag uitroeien. Iets wat ik ook in alle levels daarvoor moest doen, vaak nog met leuker wapentuig ook. Het is een suf en voorspelbaar einde van een level dat slecht communiceert richting de speler wat er van hem of haar verwacht wordt. Dat is erg jammer, want Project Nimbus wordt na verloop van tijd een bijzonder eentonig spel. Variatie in missies is dus welkom, maar de slechte uitwerking doet dit teniet.

Herhalende brei
Dat Project Nimbus zo eentonig aanvoelt, heeft een aantal redenen. De eerste is dat je vanaf minuut één al toegang hebt tot het merendeel van de wapens. Bij de vijfde missie heb je al deze wapens dus al meerdere keren gebruikt en dan ben je nog niet eens op een kwart van het spel. Soms mag je vliegen in een andere robot, maar de verschillen zijn minimaal. Baasgevechten die levels afsluiten beginnen op een gegeven moment ook samen te smelten tot een herhalende brei van raketten afvuren, ontwijken en schieten.

De omgevingen waar je doorheen vliegt beperken zich vaak tot een paar wolkenkrabbers die boven de oceaan uitsteken of zwevende steden die meer ogen als blokkendozen. De in-game cutscenes die het epische gevoel moeten ondersteunen, voelen zo mogelijk nog goedkoper. Met stijve animaties, vierkante robotmodellen en fletse explosies waan je jezelf weer heel even in het Nintendo GameCube-tijdperk. Nu verwacht ik geen grafische meesterwerk voor de twintig euro die Project Nimbus kost in de Nintendo eShop, maar een beetje meer creativiteit in grafische stijl had het spel goed gedaan.

De oplettende lezer zal het opvallen dat ik tot nu toe nog met geen woord gerept heb over het verhaal. Dat heeft een hele simpele reden: het interesseerde me geen seconde. Verwoeste aarde dit, derde wereldoorlog dat: het is al tientallen keren eerder en beter gedaan. Tussen de missies door geven personages je informatie over je volgende missie, maar ze komen nooit in beeld. Hierdoor voelt de presentatie als geheel wat onpersoonlijk. Dat is normaal gesproken geen probleem, maar wanneer de gameplay zoveel in herhaling valt als hier was juist een tof verhaal of interessante setting zeer welkom geweest.

Conclusie
Project Nimbus maakt een fijne eerste indruk met vlotte robots die op een lekker tempo door de lucht bewegen. Het spel is daarbij toegankelijk voor zowel veteranen als nieuwkomers, met een moeilijkheidsgraad die ten alle tijden aangepast kan worden. Helaas zorgt de simplistische en herhalende gameplay er al snel voor dat het schieten en vliegen gaat vervelen. De makers doen nog wel pogingen tot variatie, maar deze zijn nooit echt lekker uitgewerkt en irriteren daardoor meer dan ze helpen. Liefhebbers van grote robots zullen de eentonigheid van de gameplay wellicht wat makkelijker door de vingers kunnen zien, maar wat mij betreft is Project Nimbus geen hoogvlieger.