Prince of Persia: The Lost Crown - Een glorieuze terugkeer

Lang hebben we er op moeten wachten, maar met The Lost Crown keert de Prince of Persia-reeks eindelijk terug op de consoles. En wat een rentree wordt er gemaakt!

Ubisoft heeft het anno 2024 moeilijk. De laatste jaren maakt de Franse uitgever wisselvallige games en heeft het moeite de kwaliteit hoog te houden. Titels worden gecanceld of uitgesteld (waaronder een remake van Prince of Persia: The Sands of Time). Daarnaast komt “Ubi” geregeld negatief in het nieuws, met berichten over wangedrag en ontevreden personeel.

Hoe anders was dat begin jaren 2000, toen de studio kraker na kraker afleverde zoals Beyond Good And Evil, Splinter Cell en de ijzersterke Prince of Persia-trilogie. Bij het spelen van Prince of Persia: The Lost Crown krijg ik dat oude Ubisoft-gevoel weer terug. Deze game straalt kwaliteit en liefde uit. Niet helemaal verwonderlijk, want hij is gemaakt door Ubisoft Montpellier, bekend van de Rayman-spellen. En ze hebben een heerlijke Prince of Persia gemaakt!

Perzische pracht

In The Lost Crown speel je niet als de prins van Perzië. Deze wordt namelijk ontvoerd en het is aan jou (Sargon) om samen met de zes andere Immortals de prins terug te halen. De Immortals zijn de elitesoldaten van het Perzische leger, dus wie beter om deze taak tot een goed einde te brengen? Je queeste brengt je naar Mount Qaf, de berg waar traditioneel de Perzische troonopvolger wordt gekozen door de magische vogel Simurgh. De berg is echter vervloekt, waardoor de tijd hier niet op een normale manier verloopt. Net als in eerdere Prince of Persia-spellen speelt de manipulatie van tijd een grote rol.

The Lost Crown is een echte Metroidvania. Sargon kan in het begin al goed overweg met zijn twee zwaarden, maar veel paden van Mount Qaf zijn geblokkeerd en door het verzamelen van krachten van de Simurgh breid je je arsenaal uit. Zo gaat er steeds weer een stukje van de wereld voor je open. En deze is uitgebreid. Mount Qaf bestaat uit negen gebieden, allemaal in een sfeervolle Perzische setting. Dit wordt ondersteund door een goede soundtrack, die soms spannend is, dan weer mysterieus, maar altijd wat toevoegt aan je beleving.

Ondanks dat Mount Qaf afgesloten is voor wie niet tot de koninklijke familie behoort, lopen er toch aardig wat personages rond. Sommigen helpen je door je items te verkopen of je wapens te upgraden. Anderen zijn je wat minder goedgezind. Je komt een hoop vijanden tegen, die hun best doen om je voortgang flink tegen te werken. Zoals gezegd is Sargon een meester-zwaardvechter, maar alleen daarmee ga je het niet redden…

Een uitgebreid arsenaal

Gelukkig vind je op Mount Qaf genoeg materiaal om je te weren. Naast je twee zwaarden krijg je al snel een boog, die ook dienst doet als chakram (een soort boemerang). Athra is de magie die in iedereen zit en Sargon leert deze goed te gebruiken. Ook zijn er een hoop amuletten te verzamelen, waarvan je er een beperkt aantal tegelijk kan dragen. Hiervoor hebben de makers denk ik goed naar Hollow Knight gekeken, want ze zijn te vergelijken met de charms uit dat spel. Zo zijn er amuletten die je aanvallen versterken, meer HP geven of je helpen schatten te vinden.

Dit alles zorgt voor fijne gevechten. Je kunt tal van combo’s uitvoeren, aanvallen ontwijken of terugkaatsen (voor dit laatste lijkt  Metroid Dread dan weer de inspiratie). Een parry vraagt wat timing maar is erg nuttig. Sommige vijandelijke aanvallen (te herkennen aan een gele kleur) zijn namelijk sterk, maar kaats je deze terug, dan voert Sargon een stijlvolle tegenaanval uit die verschilt per vijand. Niet vaak zie je zo’n uitgebreid vechtsysteem terug in een Metroidvania.

Desondanks is The Lost Crown niet altijd een makkelijke game. Sommige baasgevechten zijn erg uitdagend en af en toe kom je een platformsectie tegen die zo uit de moeilijkere levels van Celeste kan komen. Ook zitten er soms puzzels in waar je echt even over moet nadenken. Op andere momenten zeil je echter door het spel heen. Wellicht had dit iets beter gebalanceerd kunnen zijn, maar het stoorde me niet heel erg.

Aan alles gedacht

Kom je echt niet verder, of vind je de game te moeilijk? Ook daaraan hebben de makers gedacht. Er zijn tal van toegankelijkheidsinstellingen. Een hoog contrast-modus voor slechtzienden bijvoorbeeld. De moeilijkheidsgraad is naar eigen wens in te stellen en kom je niet langs zo’n moeilijk platform-stuk? Er is een functie die je meteen naar het einde van een kamer kan teleporteren. Ook kun je kiezen of je op je plattegrond markers wil zien waar je naartoe moet. Dus ook al is de game best pittig, met deze functies kan toch iedereen ervan genieten.

Toch zou ik vooral beginnen zonder al deze extra’s. Want de game is uitdagend, maar het is een genot om Mount Qaf te verkennen, dat ene moeilijke stuk of die lastige baas te halen, en beetje bij beetje te groeien van gewone zwaardvechter naar iemand die acrobatisch door de wereld springt, vliegt en zeilt. Hier zie je de souplesse van bijvoorbeeld een Rayman Legends terug, want de game speelt heerlijk weg. Je wordt uitgenodigd om elk hoekje te verkennen, en gezien de aardige hoeveelheid lore, collectibles en side quests wil je dit ook.

Ook draait het spel soepel op 60 frames. Heel af en toe dipt de framerate een klein beetje, maar nooit op cruciale momenten. Ik ben twee kleine glitches tegengekomen, maar voor de rest draait de game erg goed op de Switch. Sowieso krijgt het spel een day one-patch, dus wellicht dat deze al opgelost worden. YouTube zal de komende dagen vast volstromen met vergelijkingsvideo’s van hoe het spel op de Switch en andere consoles eruitziet. Ik heb enkel de Switch-versie als referentie en hoewel het spel niet zo mooi is als een Metroid Dread, kent het spel een hoop mooie omgevingen. Dat er dan wat minder details te zien zijn is dan niet zo erg.

Zijn er dan geen minpunten? Eigenlijk niet zoveel. Veel personages zijn ingesproken, maar er is iets te zeer doorgeslagen om iedereen een eigen accent mee te geven. Het verhaal is in grote lijnen spannend genoeg, maar soms moet je iets doen wat erg aanvoelt als “we moeten even iets verzinnen om je weer ergens naartoe te sturen”. En uiteraard moet je geregeld terug naar gebieden waar je al bent geweest, maar dat hoort nu eenmaal bij een Metroidvania. Kleinigheden vergeleken met het speelplezier dat deze game mij gaf.

Conclusie

Ik ben blij dat Prince of Persia terug is, met misschien wel het beste deel uit de serie. Ondanks dat de makers misschien wat veel naar Hollow Knight en Metroid Dread hebben gekeken en hier en daar piekt in moeilijkheid, is The Lost Crown een unieke en steengoede Metroidvania-titel. Het spel speelt heerlijk, draait soepel en heeft een heerlijk Perzisch sfeertje met bijpassende soundtrack. Sargon heeft een uitgebreid arsenaal aan wapens wat de gevechten interessant maakt. Voor de rest is het vooral genieten geblazen om Mount Qaf tot in elk hoekje te verkennen.