Onimusha: Warlords

Achttien jaar geleden bracht Capcom een actie-avonturenspel uit voor de Playstation 2. Het spel leek qua gameplay een beetje op de eerder uitgebrachte Resident Evil-franchise maar speelde zich af in de Sengoku-periode in Japan. In deze game neemt een samoerai het op neemt tegen demonen. Ik heb het natuurlijk over Onimusha: Warlords. Dit wordt gezien als een echte cult-klassieker, met de Nintendo Switch remake mogen ook de wat jongere gamers eindelijk kennismaken met de franchise. Weet Onimusha: Warlords na 18 jaar nog steeds te boeien of is het slechts een goede herinnering?

Een samoerai tegen demonen

In Onimusha: Warlords speel je een samoerai genaamd Samanosuke Akechi, die prinses Yuki moet zien te redden uit de klauwen van demonen. Samanosuke heeft gevochten in een oorlog tegen de kwade tiran Nobunaga Oda. Het gevecht eindigde met een pijl in de keel van Nobunaga, wat resulteerde in een pijnlijke dood waarna zijn leger zich over gaf. Na het gevecht kreeg Samanosuke een brief van prinses Yuki: er speelden zich rare zaken af in Inabayama Castle. Wanneer hij het kasteel bereikt, blijkt dat prinses Yuki is verdwenen en dat het kasteel is aangevallen door een leger demonen. Samanosuke ontdekt dat het duivelse leger wordt geleid door de gevallen Nobunaga. Het lijkt een cliché en simplistisch verhaal, maar dit verhaal legt de perfecte basisvoor een leuk avontuur. De game speelt zich af in een Japans kasteel en de daaromheen gelegen gebouwen. Al snel wordt je betrokken bij het plot tegen de demonen en word je geholpen door Ogres uit de Japanse mythologie. Deze geven Samanosuke een handschoen die hem in staat stelt de zielen van de demonen op te zuigen, om zo krachtiger te worden dan voorheen.

Vast cameraperspectief

De game gebruikt een fixed camera angle, oftewel de camera komt vanuit een vaste hoek en jouw personage beweegt zich daar langs af. Wanneer je uit beeld verdwijnt, springt de camera over naar een nieuwe vaste hoek. Dit werkt vergelijkbaar met de Resident Evil-franchise. De game biedt je verschillende wapens om de demonen te verslaan en hanteert een simpel vechtsysteem dat vooral moeilijker wordt door de variatie in vijanden en de aantallen waarin ze op je af komen. Alle vijanden maken deel uit van een grimmig demonenleger en door het cameraperspectief weet je nooit wat je om de hoek te wachten staat. Menig keer ben ik verschoten en snel weg gerend omdat een demon om de hoek op me stond te wachten. In Onimusha: Warlords wordt je weg regelmatig versperd en moet je op zoek gaan naar sleutels of andere manieren om de belemmeringen te trotseren. De game vraagt je vaak maar een klein stukje te backtracken, je hoeft dus nooit een flink stuk te lopen om op zoek te gaan naar het voorwerp dat je nodig hebt. Sommige deuren zijn gesloten met een slot waar elementen op zitten, deze moet je openen door een wapen met hetzelfde element vast te hebben. De game biedt geen snelknop voor het wisselen van wapens waardoor je je uitrustings-scherm toch erg vaak moet openen. De D-pad wordt niet gebruikt, deze had een oplossing kunnen bieden voor het snel selecteren van deze wapens.

Het verhaal van Onimusha: Warlords ontwikkelt zich snel waardoor het nooit zal voelen alsof de game je bezig probeert te houden. Binnen een mum van tijd weet je wat de demonen van plan zijn en wat je er aan kunt doen om ze te stoppen. Grafisch is het een hele verbetering op zijn Playstation 2 variant, toch ziet Onimusha: Warlords er nog steeds verouderd uit. De scenes die zich in-game afspelen zijn wat verouderd doordat de lippen niet synchroon zijn met de voice-acting, wat hier en daar lachwekkend is. Het spel komt uit 2001 en ik vond de ouderwetse feel het juist grappig: het bracht me terug naar herinneringen van games toentertijd. De filmische (CGI) scenes zitten wel goed in elkaar en de game is niet vies van het tonen van wat bloed om extra drama toe te voegen.

Korte maar krachtige speeltijd

Onimusha: Warlords kan erg moeilijk zijn, bij verschillende puzzels en bazen heb ik een paar keer het loodje gelegd. Wanneer je sterft kom je weer terug bij het titelscherm en moet je je laatste opgeslagen spel laden. Dit brengt me meteen bij één van de grootste minpunten van het spel: er is geen manier om filmpjes over te slaan. Wanneer je meerdere keren sterft bij een baas, begint het filmpje dat zich vooraf afspeelt toch wel erg te irriteren. Onimusha: Warlords speel je in ongeveer vijf uurtjes uit. Dit is wat aan de korte kant maar wanneer je de game uit hebt, geeft het toch een bepaalde voldoening. Aan het einde van je speelsessie krijg je een rank, die je kunt verbeteren door minder geraakt te worden, meer vijanden te verslaan, meer spullen te verzamelen en een snellere speeltijd vast te leggen.

Conclusie

Onimusha: Warlords weet na 18 jaar nog steeds te boeien, mits je de charme ziet van de verouderde grafische stijl met de daarbij behorende kwaaltjes. Gameplay-technisch steekt de game goed in elkaar en het verhaal ontvouwt zich snel genoeg om je te laten verlangen naar meer antwoorden. Voordat je het weet, is je verhaal ook weer voorbij. Uiteraard kun je altijd proberen je highscore te verbeteren. Gamers die nog nooit een deel uit de Onimusha-serie hebben gespeeld kunnen zich klaar maken voor een leuk avontuur dat laat zien dat Onimusha: Warlords vandaag de dag nog steeds cult-klassieker is.