Onimusha 2: Samurai’s Destiny - Van eergevoel tot ergernis

Wat spreekt de middeleeuwen van Japan toch tot de verbeelding. Het is dan ook de geboorte van de bekendste zwaardvechters, de samoerais, tot het bekendste zwaard, de katana. Dit tijdperk staat vaker centraal in games en series en het is dan ook geen verrassing dat Capcom voor Onimusha 2: Samurai’s Destiny dit tijdperk als canvas heeft gepakt. Maar weet het spel met zijn uitermate Japanse naam de tijdgeest goed te vertegenwoordigen? En heeft deze 23-jarige titel de tand des tijds goed overleefd?

Om het verhaal van Onimusha 2 goed te begrijpen, is het nodig om iets te weten van de voorganger. Hierin vecht de legendarische samoerai Samanosuke tegen de Demonenkoning en na een intens gevecht weet Samanosuke zelfs te zegevieren. Helaas blijkt het al snel voor niets, want de demonen weten het lichaam van Obuna Nobunaga te veroveren en hiermee de “Great Uniter” om te toveren naar de grote vernieler. En hier begint ons avontuur, met Nobunaga’s demonen die het dorp van Jubei afslacht, op een manier waardoor zelfs de kinderen en vrouwen niet veilig zijn. Na deze bloedige, traumatische en baldadige introductie begint het avontuur.

Als een jonge samoerai is het vechten tegen bovennatuurlijke opponenten geen speciale bijzonderheid. Voor Jubei is het toch even slikken als hij in zijn woonplaats de dood en verderf ziet die is achtergelaten door Obuna Nobunaga de demoon. Maar met vastberadenheid en een katana aan zijn zijde zweert hij wraak te nemen. Gelukkig hoeft Jubei het niet alleen met zijn vertrouwde zwaard op te lossen. Naarmate het verhaal vordert leer je nieuwe personages kennen die je komen helpen, mits je een goede vriend voor ze bent.

Souls-like
Onimusha 2 heeft elementen van andere bekende franchises zoals Resident Evil, maar weet zich toch ook vooral te meten met Dark Souls. Maar vergis je niet, deze titel is bijna tien jaar ouder dan de ondertussen immens populaire serie. Jubei krijgt aan het begin van dit avontuur de mysterieuze kracht om zielen te absorberen. Dit verzamelen van zogenoemde Souls is voor de Dark Souls-fan een bekend fenomeen en heeft in deze titel grotendeels dezelfde functie; het verzamelen van ervaringspunten. Echter kun je in Onimusha 2 met het opslokken van Souls ook jezelf genezen en magie herstellen.

Een ander element dat door Dark Souls is overgenomen is het vechten met sterke bazen die met een of twee rake klappen de speler terug naar het laatste savefile brengt. Daarover gesproken, ook het feit dat je het spel mag opslaan bij een lichtbron en daar je uitrusting kunt upgraden zal bekend in de oren klinken. Onimusha 2 is daarmee wellicht de grondlegger van de ondertussen extreem populaire gameplay-loop. Voor de minder hardcore speler heeft Capcom overigens een Easy mode toegevoegd, wat wel zo gebruikersvriendelijk is. Ook zit er een Nightmare mode in, om het geheel lekker in evenwicht te houden.

Resident Evil-like?
Waar Capcom wel inspiratie van heeft genomen, is de ouderwetse Resident Evil-spellen. Zo voelt het rondlopen door de straten en gebouwen ontzettend vertrouwd aan, mits je hier mee bekend bent. Ook het camerawerk – en de bijbehorende frustratie om driemaal een gebouw in en uit te lopen – kent zijn terugkeer uit de Resident Evil-spellen en heeft ook in dit spel de tand des tijds nauwelijks overleefd. Het was zeer gewenst geweest als deze remaster dit had kunnen verfijnen, maar helaas moeten we ermee leven zoals het vroeger was.

Een ander element wat lichtelijk gestolen is van de Resident Evil-serie, zijn de puzzels die het spel rijk is. Tussen het neersteken van hordes demonen door, is het zoeken van items en deze op de juiste plek te gebruiken een cruciaal element van Onimusha 2. Dit kan zeer verwarrend zijn en ook dit laat goed zien hoe oud het spel is. De cruciale items worden opgeslagen tussen de onnodige items en het is aan de speler om precies te weten wat hij waarvoor moet gebruiken. Dit communiceert het spel wel, maar geheel duidelijk / vlekkeloos is die communicatie nooit. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik van het ene uiteinde van de map naar het andere ben gelopen om erachter te komen dat er ergens in de achtergrond een stuk papier lag wat ik had moeten oppakken. Om nog maar te zwijgen van het feit dat sommige NPC’s je items geven, maar pas als je zes keer hetzelfde gesprek bent aangegaan en ze dan opeens op miraculeuze wijze wél een item voor je hebben.

Toegegeven, veel van de puzzels voelen redelijk vanzelfsprekend aan, maar die paar uitzonderingen maken het geheel een beetje frustrerend. Daarbij voelt het soms aan alsof de vertaling tussen wat een persoon zegt en wat hij uiteindelijk nodig heeft, niet geheel logisch is. De puzzeldoosjes zijn daarbij een leuke afwisseling, hoewel niet geheel van hoog niveau en deze worden helaas ook nooit echt uitdagend.

Presentatie
Onimusha 2: Samurai’s Destiny is duidelijk een product van zijn tijd, dat heb ik al uitgebreid uiteengezet. Maar dat dit toch ook wel in de presentatie terug te vinden is, is wel enigszins jammerlijk te noemen. Ik heb het origineel nooit gespeeld, maar grafisch oogt het spel wel extreem als een PlayStation 2-titel. Ik vraag me dan ook oprecht af wat ze hebben veranderd voor de Nintendo Switch-versie. Het spel draait verder wel zeer soepel op de hybride console, maar dat is toch ook wel te verwachten bij een titel die wereldwijd oud genoeg is om zelf drank te bestellen.

Conclusie
Samoerais hebben altijd tot mijn verbeelding gesproken en het is goed dat Onimusha 2: Samurai’s Destiny met die verbeelding is gaan spelen. De gevechten met de demonen zijn leuk uitgevoerd, de eindbazen ogen indrukwekkend en het verhaal is enigszins interessant te noemen. Besef wel dat het spel ontzettend gedateerd is en zich trouw houdt aan de ervaring van 2002. Dit is terug te zien in het verhaal, in de gameplay en de presentatie en of je daarvan houdt, is nog maar de vraag. Ik vond het een vermakelijk avontuur met interessante personages en minder interessante dialogen. Door het gebrek aan diepgang in de gevechten werd het uiteindelijk een vrij matige titel die alleen aan te raden is als je wilt zien hoe Dark Souls eruit zou zien tien jaar voordat het gecreëerd is.