ONI: Road to be the Mightiest Oni – Niet zozeer machtig, wel vermakelijk

Verloren was hij! Verslagen door zijn vijand Momotaro bij de slag van Onigashima, waarbij de mensen de demonen aanvielen. Nu wil Kuuta nog maar één ding: trainen op het demonen-eiland Kisejuma en zo de sterkste van allemaal worden. Op het eiland zijn echter vele andere verwarde en agressieve demonen die dit ook graag willen bereiken. Dat bekent dus vechten, totdat hij als krachtigste uit de strijd komt. Lukt het Kuuta om zijn nederlaag recht te zetten en alsnog met Momotaro af te rekenen, als de machtigste Oni?

Met een lekke boot aangekomen op Kisejuma Island kan de training van Kuuta (wat lucht betekent) van start gaan. Je loopt wat rond op het eiland, verzamelt paddenstoelen en probeert uit te vinden wat de bedoeling is. Het spel heeft een sfeervolle eigen stijl, die uit een Japanse mythe lijkt te komen. Het tempo ligt niet zo hoog en in vele opzichten voelt de game vrij compact aan, wat ook zo zijn charme heeft. Het is dan ook geen groot eiland, al kun je in het begin nog niet overal naartoe. Ontsteek je de drie keystones in een gebied, dan kan het vechten beginnen.

Lucht en wind

In ONI: Road to be the Mightiest Oni ga je van de ene beproeving naar het volgende gevecht. Er verschijnen steeds één of twee van deze trials op het eiland, die je kunt aangaan. Met je knots ram je de vijanden neer, waarna je hun ziel losmaakt en ze vervolgens écht verslaat. Onmisbaar daarbij is Kazemaru (wat wind betekent), een geest die je bij het eerste gevecht ontmoet. Hij kan vijanden vasthouden en daarbij hun lichaam en geest splijten. Door meer vijanden in serie te verslaan maak je combo’s, waardoor je sneller en efficiënter met ze kunt afrekenen. Dit is handig omdat je tegenstanders terugkeren wanneer je hun ziel te lang onbemand laat liggen.

In het begin had ik geen idee wat me bij deze game te wachten stond. Gelukkig introduceren de trials stapsgewijs nieuwe elementen van de gameplay, waarbij je steeds beter leert vechten. Waar Kuuta in het begin nogal onbeholpen lijkt, krijg je gaandeweg meer controle over hem. Je bestuurt Kuuta en Kazemaru gelijktijdig. Met de R-knop laat je Kazemaru los van Kuuta bewegen en met de andere schouderknoppen gebruik je zijn krachten. Soms is het goed om je daarbij even af te vragen wat er gameplay-technisch allemaal mogelijk is. Er zitten een aantal originele spelmechanieken in deze 3D-actiegame, die soms onverwacht  een oplossing kunnen bieden.

Vreemde figuren

Tijdens hun strijd zijn er nog een paar vrienden die Kuuta en Kazemaru helpen. Zenisuke is een handelaar, die je in ruil voor paddenstoelen items (voedsel, wapens en broeken) verkoopt. Beter loop je tussen de missies een blokje om, zodat je jouw paddenstoelen-voorraad op peil houdt. Je kunt spullen dan tenminste kopen wanneer je ze nodig hebt. Het verzamelen van paddenstoelen gaat een stuk sneller als je op Uribo rijdt. Dit zwijntje heeft zijn eigen bonusmissie, waarna je op zijn rug kunt rijden. Het menselijke meisje Kanna zorgt voor wat meer sentiment in het verhaal. In tussenscenes praat zij vaak met Kuuta over hun verschillende levens en krijgen ze een steeds hechtere band.

Om meer hartjes te krijgen kun je onzichtbare verloren geesten redden. Je weet dat er één in de buurt is als Kazemaru’s hoorn een blauwe vlam krijgt. Vang ze met Kazemaru, maar kijk vervolgens uit voor Kuron! Deze grote zwarte monsters achtervolgen je vaak als je geesten naar het save-punt brengt. Als de Kuron je vroegtijdig vangen stelen ze de geest, al kun je deze later opnieuw proberen te redden. Er zijn een heleboel van deze dolende geesten en voor iedere vier die je redt, krijg je een nieuw hartje. Meer energie is geen overbodige luxe dus redt er zoveel als je kunt.

Duivelse herhalingen

Achter deze game zit een origineel concept, zowel qua gameplay als audiovisueel. Het valt niet zo snel met andere spellen te vergelijken. De personages en wereld zijn leuk vormgegeven en er is ook een mooie soundtrack, die sterk bijdraagt aan het gevoel en de sfeer. Een nadeel valt echter redelijk snel op: door de gezongen teksten wordt de herhaling van de muziek nogal merkbaar, als je lang in dit gebied rondloopt. Vooral in het begin, waar je nog ontdekkende bent hoe alles werkt, stoorde dit mij op den duur een beetje. Dat nummer begon nogal in mijn gedachte rond te spoken, als je het zo vaak opnieuw hoort.

Herhaling doet soms wat afbreuk aan het spel. Zo is het eiland de enige achtergrond die je ziet, ook bij de trials. Veel 3D-modellen worden steeds hergebruikt. Net als bij de soundtrack is het geen echt probleem, maar als je erop gaat letten kan het gaan storen. Niet teveel bij stilstaan dus.

Op zich is het noemenswaardig hoe goed het spel overeind blijft, ondanks dat vaak dezelfde elementen opnieuw worden ingezet. Het is efficiënt opgebouwd en mede door variatie blijft het vechten lang leuk. In de trials is gelukkig de nodige afwisseling te vinden, soms met een eigen wending of doel. Er zijn ook (met regelmaat hergebruikte) bazen, waarbij je soms een nieuwe speciale vaardigheid kunt verdienen. Die komen goed van pas als de gevechten uitdagender worden. Voor de zoveelste keer op paddenstoelenjacht, achtervolgd worden door Kuron of dezelfde vijanden tegenkomen is echter niet altijd even boeiend. Toch wist het spel mijn aandacht vast te houden tot het einde.

Vervelende Zenisuke

De meeste missies zijn slechts kort en goed te overzien, al wil het spel hierin soms verrassen. Er is een redelijke moeilijkheidsgraad, waarbij een nieuw wapen of meer energie vaak helpen. Helaas is Zenisuke de handelaar een vervelend ventje! Er zijn namelijk missies waarbij je hem moet beschermen en vaak ook begeleiden van een begin- naar een eindpunt. Zelf is hij compleet weerloos en schuilt graag tussen de aanvallende tegenstanders. Vaak zijn dit soort escort-missies in games vervelend, omdat je geen directe invloed hebt op de zwakkeling die je moet beschermen. Talloze keren werd ikzelf of Zenisuke overmand door vijanden tijdens één zo’n trial. De moeilijkheidsgraad leek bij deze specifieke missie even de weg kwijt. Continu zo doodgaan voelt oneerlijk en wekt frustraties op, zeker omdat hiervoor alles soepel verliep. Ik kon dat piepje van Zenisuke in nood op den duur niet meer aanhoren!

Uiteindelijk had het één voordeel: door deze missie ontstond langzaamaan veel inzicht in hoe je met bepaalde vijanden kunt afrekenen. Het is ook van belang de doelen van de missie goed in de gaten te houden en te kijken welke vijanden wanneer een risico vormen. Zo vorm je voor jezelf meer overzicht en was ik voortaan beter voorbereid. Hierna werd het soms ook nog wel eens pittig, maar lang niet zo plotseling frustrerend als bij die ene missie.

Het spel heeft ook een paar vreemde technische haperingen. Zo viel ik een paar keer door de vloer en kon ik alleen door Kazemaru’s transporteer-kracht weer terug naar de spelwereld. Dit gebeurde vooral als een Kuron mij aanviel op een heuvel, waardoor de camera volledig ontspoorde. Soms kun je het spel dan beter herstarten. Ook bleven geluidseffecten soms hangen na het behalen of verliezen van een trial. 

Ondanks de technische foutjes blijft er een toffe totaalervaring overeind. Er zijn ook achievements, die bij het behalen de vaardigheden van Kuuta en Kazemura verbeteren. Daarmee heb je het spel pas echt compleet uitgespeeld. Daarnaast kun je alle trials opnieuw spelen voor een betere tijd of combo-score. Daar zie ik na het uitspelen zelf geen nut in, maar heb mij zo’n vijftien uur met deze game vermaakt!

Conclusie

Als game is ONI: Road to be the Mightiest Oni best een aparte ervaring. Het spel heeft een originele en fantasievolle opzet, die zowel kleinschalig als sfeervol aanvoelt. Er is een inventief vechtsysteem, waarin Kuuta en Kazemaru tegelijk samenwerken. Terwijl je jezelf door de 38 trials heen slaat, leer je steeds beter en doeltreffender te vechten. Het is jammer dat bepaalde herhalende elementen zo duidelijk terugkomen, zowel qua vormgeving als gameplay. Daarnaast zijn escort-missies in games bijna nooit leuk en bevat deze game een nogal duidelijk en frustrerend voorbeeld hiervan. Verder zijn er nog wat technische mankementen, maar ondanks dat blijft er een amusante en vermakelijke game over.