Nine Parchments

Soms heb je een metgezel nodig om de strijd samen mee aan te gaan: van die momenten waarop je graag een vriend of vriendin naast je op de bank hebt zitten, met wie je samen een avontuur beleeft. Nine Parchments, een Diablo-achtig spel belooft die belofte waar te maken. Jij en maximaal een drietal anderen kruipen in de huid van een stel magiërs en bundelen de krachten om het riekende kwaad een kopje kleiner te maken.

Het concept achter Nine Parchments is dan ook best intrigerend. Niet heel vaak komt het voor dat we op een Nintendo-console een ware co-op ervaring kunnen meemaken. Deze titel begint op een academie vol tovenaars. Hier gaat echter het een en ander mis, waardoor een groots en belangrijk boek vol magische spreuken aan flarden wordt gescheurd. Aan jou en je vrienden de taak om deze flarden, Parchments genaamd, terug te vinden. Hiervoor is het zaak om gebied na gebied te doorkruisen, welke allemaal kwade monsters huizen die hier meer dan graag een stokje voor steken.

Mensenwereld

De gebieden die je doorloopt zijn stuk voor stuk op vrij realistische wijze vormgegeven vanuit een isometrisch perspectief. Denk een beetje in de richting van Diablo. Detail ontbreekt hier en daar, maar er wordt veel met licht- en kleureffecten in de voor- en achtergrond gespeeld. Dit laat de verschillende werelden prachtig tot leven komen. Een veelal witte wereld van sneeuw zit bijvoorbeeld vol details; van tenten en kampvuren, tot een prachtig Noorderlicht aan de hemel. Het lijkt wel alsof onze eigen wereld vertaald is naar videospelvorm: een zeer aangename keuze tussen al die veelal koddige of artistiek ogende indies van tegenwoordig.

Veel let je echter niet op het grafische jasje, want je moet zelf flink aan het werk. Door middel van een soort twin-stick besturen (linker joystick beweeg je mee, rechts bepaalt de richting van je aanval) ben je constant bezig om gespuis te verslaan. Hier gebruik je verschillende magische aanvallen voor, die allen steeds voor korte tijd blijven werken. Zo kunnen jullie snelle vuurballen schieten, of een ijsstraal waar de vijand van kan bevriezen. Ook is het mogelijk om een helende cirkel op te roepen of een bloem die cirkels van gif om zich heen spuit. Met R1 en L1 kan tussen het arsenaal gewisseld worden. Je begint met een drietal toverspreuken, maar naarmate jullie meer Parchments verzamelt, ontluik je er steeds meer.

Tandje te hoog

Dit hebben jullie ook wel nodig, want deze Diablolite kent een forse moeilijkheidsgraad. Al in het eerste level verwacht het spel dat iedereen de besturing al heer en meester is. Er worden direct krachtige monsters losgelaten, die jullie met een paar aanrakingen al vermorzelen. Vrij lastig, want de besturing heeft even wat tijd nodig om aan te wennen. Dikwijls ben je in de knoop met de magische aanvallen die je (tijdelijk) los kunt laten op je vijand en helaas worden handelingen niet altijd even goed geregistreerd. Heel frustrerend, want hierdoor legt de game zelfs op Normal al een zeer hoge drempel voor zichzelf.

Het spel dwingt jullie hierdoor al snel om samen te werken. Dit is eigenlijk best leuk bedacht: ieder personage in het team (dat mag je vooraf zelf kiezen!) doorgaans nét iets andere aanvallen, waardoor je met een vrij gevarieerd pallet start. De een focust zich bijvoorbeeld meer op genezende aanvallen, terwijl de ander sterke lichtstralen oproept. Als twee (of meer) teamleden samen een lichtstraal oproepen, bundelen deze hun krachten. Dat zal dat gespuis leren! Minder leuk is echter dat dit vrij lastig te bewerkstelligen is, temeer omdat je je vrienden op de bank ook gewoon schade toebrengt als een van jullie even verkeerd mikt. Daarnaast is het scala aan spreuken veel te beperkt, waardoor jullie allemaal al snel met hetzelfde lopen te schieten.

What you see, is what you get

Via deze opzet doorploegen jullie wereld na wereld. Het eerste level is tekenend voor de gehele game: ‘what you see is what you get’. Dus ook in level 16 voltooi je op precies dezelfde wijze, zij het met een krachtiger arsenaal aan vaardigheden, de levels: je loopt een stukje, komt wat monsters tegen, verslaat deze, loopt weer een stukje, komt weer monsters tegen, et cetera. Monsters worden soms iets slimmer en krijgen bepaalde elementen toegediend (vuur is superkrachtig tegen ijs), maar je blijft constant hetzelfde doen. Daarnaast mist een pakkend spelonderdeel, zoals de loot uit Diablo of een gevechtssysteem dat je echt constant aan nieuwe zaken introduceert. In je eentje is de lol er daarom al snel, heel snel af.

Toegegeven: met een stel vrienden op de bank kun je er wél best wat lol uithalen. Nine Parchments is zich daar ook volledig van bewust, en bevat een breed scala aan multiplayeropties. Het is ook mogelijk om lokaal met meerdere Nintendo Switch-consoles te spelen of online met willekeurige personen. Laatstgenoemde werkte echter de helft van de tijd niet zo goed. Hoewel je je zeer netjes kan aansluiten bij een gezelschap naar keuze door middel van een soort lobby, is dit om onbekende redenen soms helemaal niet mogelijk. De titel is hierdoor eigenlijk meer een soort Diablo-ultralite.

Conclusie

Nine Parchments is een prima titel om even met een stel vrienden je tijd te verdoen, maar ook niet meer dan dat. Daarvoor ontbreekt het de titel teveel aan ambitie. Je bent eigenlijk constant met hetzelfde bezig en er is geen bijzonder spelelement of interessant magisch arsenaal om dit te verbloemen. Daarnaast is de instapdrempel veel en veel te hoog. De grafische stijl staat aan de andere kant weer als een huis en de titel verdient stiekem ook een pluim voor zijn pogingen om samenwerking te promoten (hoewel die niet allemaal even goed uitpakken). Niet slecht, maar verwacht geen magisch geheel.