Metropolis: Lux Obscura

Op het eerste gezicht ziet Metropolis: Lux Obscura eruit als een verschrikkelijk saai spel. Statische en langdradige cutscenes lopen in de trailers over tot een vrij duffe puzzel-actiegame. Iemand van de redactie moest de game reviewen, dus ik offerde mezelf maar op. Na er een week lang als een berg tegenop te hebben gekeken, besloot ik de titel toch maar op te starten. Tot mijn genoegen blijkt het zo’n slecht spelletje nog niet!

De statische en langdradige cutscenes vallen in de praktijk nog best mee. Je speelt als hoofdpersoon Lockhart, een zware jongen die net uit de bak komt en direct zijn criminele verleden weer opgraaft. Zo ontmoet je drugsdealers, bendeleiders en strippers. Het verhaal vlecht Metropolis aan elkaar via een soort zwart-wit striptekeningen. Hoewel dit er best stijlvol uitziet, praat de hoofdpersoon zo binnensmonds dat je net zo goed het geluid uit kunt zetten. Daarnaast vorderen de stripcutscenes op zo’n monotoon tempo, dat het toch al oppervlakkige verhaal nooit echt indruk weet te maken.

Tussen de verhalende stukjes door – waarin je overigens steeds zelf het volgende hoofdstuk kunt kiezen, het verhaalverloop staat evenals het einde niet helemaal vast – kom je genoeg vijandige figuren tegen. Elke keer ga je via een soort schuifpuzzel de strijd met ze aan. Deze saai ogende puzzeltjes blijken in de praktijk nog best leuk. Je schuift telkens drie of meer van dezelfde icoontjes naast elkaar en voert op die manier een actie uit. Het ene icoontje geneest je en het andere verhoogt je aanvalskracht, maar de meeste brengen je tegenstander schade toe.

Voor je het weet, groei je uit tot een meesterpuzzelaar en leg je al je tegenstanders aan banden. Je kunt na elk gevecht een power-up uitkiezen, waarmee je bijvoorbeeld minder schade ontvangt van tegenstanders of ze zelf een hardere klap kunt verkopen. Toch blijven de puzzeltjes voornamelijk kansspellen, waarin je maar net geluk moet hebben dat er goede stukjes in het puzzelrooster vallen. Wanneer het spel al na een uurtje eindigt, merk je vooral op dat deze gameplay echt nog wel potentie had om wat extra tactische lagen toe te voegen. Jammer, want nu weet Metropolis nooit echt voldoening te geven.

Conclusie
De statische cutscenes en maffe puzzels uit de saai ogende trailers van Metropolis: Lux Obscura blijken maar deels waar. Oké, het verhaal maakt nog steeds weinig indruk (ook al kun je je eigen verhaalverloop en -einde bepalen). Toch blijkt de maffe schuifpuzzelgameplay eigenlijk wel leuk in elkaar te steken. Het stelde me dan ook enigszins teleur dat de titel al na een uurtje eindigt en de gameplay nooit echt naar een hoger niveau tilt. Jammer, maar toch heb ik uiteindelijk meer plezier aan de titel beleefd dan ik vooraf had durven hopen!