Max: The Curse of the Brotherhood

Op het eerste gezicht deed Max: The Curse of the Brotherhood me denken aan die generieke filmspelletjes van vroeger. Je weet wel, die games die doorgaans vol saaie platformactie zitten, een hoofdpersoon die iets té stoer wil doen voor zijn leeftijd, een geheel dat overgoten is in een driedimensionaal animatiefilmsausje, primair gericht op kinderen. Doorgaans waren die spelletjes echter niet zo goed. Maar weet je wat? The Curse of the Brotherhood is nog best een aanrader voor de jongeren onder ons.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat het nog heerlijk generiek begint. Hoofdpersoon Max komt op een dag zijn kamer binnen, waar zijn broertje druk aan het spelen is. De kleine belhamel maakt echter één van zijn favoriete stukken speelgoed kapot. Ziedend gaat Max op het wereldwijde web om naar manieren te zoeken die zijn broertje laten verdwijnen. Een duister gedicht later (helaas is er overigens geen Nederlandse taaloptie beschikbaar) en er verschijnt een grootse, vervaarlijke hand in de kamer – die zijn broertje zomaar een interdimensionaal portaal intrekt! Dit gaat Max toch een stapje te ver en hij duikt snel zijn broertje achterna. Een avontuur begint!

In balans

Een tweedimensionale platformer die een verrassend goede balans weet te snijden tussen puzzelen en actie volgt. Hoewel je nog rustig begint met het springen over ravijnen en andere obstakels, worden je vaardigheden al snel getest met een intense achtervolging door het beest dat je broertje het portaal heeft ingetrokken. Onze Max bestuurt helaas niet helemaal optimaal, hij zweeft telkens iets te ver, waardoor je soms wat in de knoei komt met dicht opvolgende platformuitdagingen. De moeilijkheidsgraad, en hiermee de instapdrempel, ligt hierdoor wat mij betreft gelijk een tikkeltje te hoog (sprongen dien je best wel perfect te timen) voor kinderen, maar het weet ze wel gelijk in het spel te zuigen.

Nog een tikkeltje leuker wordt het als je een magische stift in handen krijgt. Met deze stift kun je onderdelen van de omgevingen manipuleren. In eerste instantie kun je bijvoorbeeld, op gezette plekken, platformen uit de grond laten rijzen. Hiermee kun je jezelf slim naar grotere hoogten stuwen of maak je een platformweg voor jezelf. De makers hebben hiermee nog best inventieve puzzels mee verzonnen: zo moet je met deze platformen bijvoorbeeld een monsterlijk wezen richting een vleesetende plant sturen, zodat ie niet jou, maar hem opeet en hij als bonus in een extra platform verandert!

Later krijgt je stift nog allemaal extra manieren om de natuur te manipuleren. Zo kun je bijvoorbeeld ook wortels aan de zijkanten laten verschijnen of zelfs heuse lianen oproepen om aan te slingeren. Deze twee kun je ook nog met elkaar combineren. De makers verdienen een pluim voor de manier waarop de krachten aan je geïntroduceerd worden: voordat je je natuurlijke vaardigheden ontvangt, baan je je eerst door een level waar deze al gebruikt is. Zo leer je spelenderwijs alvast al wat je ermee kan! Gebruik de vaardigheden extra slim, en je baant je zelfs een weg naar een handvol geheimen die de levels schuilhouden.

Zwiepen

Het is alleen zeer jammer dat er niet zo goed is nagedacht over de besturing. De omgeving manipuleren kun je ofwel met het aanraakscherm doen, ofwel met de knoppen. Dat tweede werkt alleen veel te traag: eerst druk je ZL in, waarna je vervolgens met de controlstick een geschikt punt en bijbehorende lengte moet uitkiezen. Zo’n omslachtige methode wil je echt niet tijdens hectische achtervolgingen. Feitelijk gezien speelt Max: The Curse of the Brotherhood daarom alleen fijn weg in de handheldmodus, waar alles met een zwiep van je vinger te bewerkstelligen is. Haal ‘m overigens gewoon uit de Nintendo eShop, want de fysieke versie is twee keer zo duur.

Conclusie

Ondanks dat het uiterlijk anders doet vermoeden, is Max: The Curse of the Brotherhood best een aardige 2D-platformer. Het ontstijgt de titel ‘generieke platformer’ in ieder geval met vlag en wimpel doordat je lekker met de omgeving kunt spelen. Max’ stift laat platformen, wortels, lianen en nog veel verschijnen, welke gebruikt worden voor verrassend inventieve puzzels. Helaas speelt het vooral goed weg in handheldmodus en bestuurt het geheel niet optimaal. Toch kunnen we die iets te stoere Max best aanraden, als je nog een platformer specifiek gericht op kinderen zoekt.