Positief ben ik over de opbouw. De kaarten kennen elk verschillende locaties om te bezoeken. Dat zijn kleine omgevingen waarbij je kunt praten met iedereen die je tegenkomt. Ze hebben niet alleen arena’s nagebootst, maar ook trekpleisters zoals Tokyo Skytree. Het is vermakelijk, maar nooit diepgaand. Je leert de locatie kennen, speelt een spel en vertrekt naar de volgende locatie. Soms kun je op bepaalde punten meer informatie vergaren en dat is het wel. Stiekem had ik het leuk gevonden als de locaties groter waren geweest en je ze daadwerkelijk had kunnen doorgronden. Je ziet de makers het licht proberen, maar erg ver gaat Mario & Sonic Tokio daar niet in. Dat gezegd hebbende, de verhaalmodus is een aangenaam vijf uur durend avontuur met leuke dialogen.
In de verhaalstand gaat het erom dat je einde bereikt, maar gelukkig doe je het niet voor de flauwekul. Bij de meeste minigames strijd je tegen een nieuw personage. Door van hem/haar te winnen, kun je het personage vanaf dan bij die sport gebruiken. Zo verkrijg je Rosalina door van haar te winnen in de surf-discipline. Heel tof, maar toch is het jammer dat de speciale personages maar bij één sport gebruikt mogen worden. Dat brengt me op het punt dat er maar weinig veranderingen zijn als het op personages aankomt. Dezelfde twintig vrienden worden de hemel in geprezen, en developers laten simpelweg geen verandering toe. Ze blijven ook personages uit de rotatie halen, wat jammer is want de assets hebben ze al. De speciale minigames die je speelt in de verhaalstand komen na voltooiing in de Spelruimte terecht, waarna ze vrij gespeeld mogen worden. Een hoogtepunt is hoe je de Tokyo Tower beklimt als Tails en probeert het hoogste punt te bereiken binnen een strikt tijdsbestek.
Alles voor vriend en vijand
Voor het merendeel van de spelers zal de verhaalmodus uiteindelijk niet de hoofdattractie zijn. De meeste duiken meteen in het Snelle Wedstrijd-menu, mede om deel te nemen aan één van de 34 activiteiten. Dat is het hoogste aantal ooit verkrijgbaar in een Mario & Sonic-game, en dat verdient zeker een dikke pluim. De opties zijn vermakelijk, en ondersteunen zowel knoppen- als beweegbesturing. Hoewel de beweegbesturing wel okay is, viel ik vaker terug op de knoppen. Niet alleen voelt het meer accuraat, het creëert een eerlijker speelveld. Je krijgt de knoppen gewoon net iets sneller onder de knie. Liggend aan de minigame, de beweegbesturing kan soms niet helemaal lekker uit de verf komen. Persoonlijk vond ik ze het beste werken wanneer je twee Joy-Con moest gebruiken, zoals bij boogschieten.
Log in of maak een account aan om een reactie te plaatsen!