Review: Mario Party Superstars - Een feestje voor iedereen

In het jaar dat de Nintendo 64 vijfentwintig jaar bestaat, kan een feestje met Mario niet uitblijven. Mario Party Superstars brengt verschillende borden uit de drie Nintendo 64-delen naar Nintendo Switch-niveau, vergezeld door honderd minigames uit de hele serie. Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!

In Mario Party speel je een bordspel met verschillende personages uit het Mario-universum. Aan het eind van elke beurt speel je een minigame, waarmee je muntjes kunt verdienen om op het speelbord items of sterren te kopen. Wie aan het eind de meeste sterren heeft, wint! Tenzij je de optie om bonussterren te krijgen aanzet natuurlijk, dan kan nog alles gebeuren. Hopelijk kun je goed tegen je verlies!

Een vrolijke bende

Mario Party staat, naast het zijn van een gezellige party-game, ook wel bekend als de veroorzaker van familieruzies en de brenger van relatiebreuken. Gelukkig kun je best wel wat aan de instellingen sleutelen om het voor iedereen leuker (of nog erger) te maken. Bonussterren zet je zelf aan of uit. Met deze optie aan worden helemaal aan het eind van het spel nog twee sterren uitgedeeld, op basis van random behaalde doelen: wie heeft de meeste afstand afgelegd, wie won de meeste minigames, wie had het meeste pech met Bowser en ga zo verder. Zelfs als je denkt dat je gewonnen hebt, kun je in die laatste paar seconden nog verslagen worden. Leuk!

Ook wel handig is dat je elke minigame eerst kunt oefenen. In het startscherm voorafgaand aan de minigame kan iedere speler meteen een poging wagen en de game begint pas echt als iedereen daarvoor groen licht heeft gegeven. Wel zo fijn voor nieuwe spelers maar ook voor ervaren spelers, die niet achteraf onjuist beschuldigd kunnen worden van het ‘te snel op start klikken’. De honderd beschikbare minigames zijn lekker divers. Van een plant zoveel mogelijk water laten opvangen, tot het afleggen van een parcours op een bootje en tot de meeste 180’s doen op de skischans. Alle minispelletjes zijn met de knoppen te bedienen, wat betekent dat je de game volledig op de Switch Lite en/of in handheld kunt spelen.

Er zijn vijf speelborden beschikbaar met stijgende moeilijkheidsgraad en mede daardoor geschikter voor korte of lange potjes. Op Peach’ verjaardagstaart plant je Piranha-plantjes om zoveel mogelijk medespelers van hun munten of sterren te ontdoen, in Space Land word je van je pad gejaagd door langs vliegende ruimteschepen, in Woody Woods verandert het pad telkens waardoor je hopeloos vast kunt komen te zitten, in Horror Land is het ’s nachts nóg enger dan overdag en op Yoshi’s tropische eiland wissel je tussen twee fruitige eilandjes. Elk bord heeft een totaal andere sfeer en weet er echt plezier in te brengen. Ik moest echt lachen toen Bowser een prachtige taart voor me had gebakken, die vervolgens van steen bleek te zijn en tegen mijn hoofd werd geworpen. Ook als je vreselijk oneerlijk verliest, is het zo grappig vormgegeven dat je het bijna niet meer erg kunt vinden.

Een beetje te weinig

Desondanks voelt het spel wel een beetje alsof er ruimte wordt gelaten om later DLC uit te geven. Zo is er weinig keus in speelbare personages. Tien opties voelt tegenwoordig toch wel als karig, vooral tegenover de twintig uit Super Mario Party. Ook de speciale personage-gebonden dobbelstenen zijn verdwenen. Nu vond ik die zelf een beetje vervelend, maar een aan/uit-optie hiervoor had niet misstaan. Dat er nu alleen borden zijn uit het Nintendo 64-tijdperk, kweekt ook wel een beetje de verwachting dat de andere borden er nog aan zitten te komen.

Feestje in je eentje of met z’n allen

Mario Party is het het gezelligst om met echte tegenstanders te spelen. Dat kan lokaal met maximaal vier personen, of online! En dat werkt hartstikke prima. Via stickers kan iedereen zijn of haar emoties over het hele gebeuren kenbaar maken, wat een extra grappige dimensie geeft aan het spelletje. Het is ook mogelijk om lokaal met meerdere mensen online tegen anderen te spelen. Naast het het klassieke bordspel kun je ook verschillende uitdagingen doen met enkel minigames. Uiteindelijk blijft het bordspel wel het leukst.

Het vaardigheidsniveau van de CPU’s is in te stellen in drie niveaus, en op ‘normal’ zijn ze verrassend aangename spelers. Waar ze op het speelbord soms wel wat rare keuzes maken (een echt persoon zou harder proberen om je te dwarsbomen en te winnen) zijn ze in de minigames een prima uitdager of teamgenoot. Ook als je met drie vrienden en één CPU speelt, ben je niet meteen totaal verloren als je met de CPU een teamtaak moet zien te vervullen. Daardoor speelt Mario Party Superstars eigenlijk ook leuk in je eentje, vooral voor kortere potjes van tien beurten. Niet elk speelbord leent zich daar even goed voor, maar een uurtje een digitaal bordspelletje spelen tegen de computer is verrassend tof! Het enige dat mist, is een manier om de beurt van de CPU door te spoelen. Vooral op een druk bord kan het gebeuren dat je bijna twee minuten zit te kijken hoe drie CPU’s zich over het bord verplaatsen.

Na elk potje speel je telkens muntjes vrij om uit te geven in Toad’s winkeltje. Daar koop je extra stickers, bladzijden, muziek om een compendium mee te vullen en visitekaartjes die je toont aan je online medespelers. Het is niet super spannend, maar toch een leuke aanvulling op het geheel.

Conclusie

Mario Party Superstars is een feestje om lokaal of online met vrienden te spelen, maar ook in je eentje een vrolijke boel. De AI van de CPU biedt voldoende uitdaging, en de diverse borden maken van elk rondje een gezellige uitdaging. De minigames zijn lekker divers en goed gebalanceerd. En: het is allemaal geheel via de knoppenbesturing te bedienen. Het aantal speelbare personages is met tien stuks wel een beetje aan de schamele kant, en het voelt dankzij het ontbreken van nog een paar opties toch wel aan alsof er ruimte wordt gelaten voor DLC.