Mario Kart Tour - Manoeuvreren langs de microtransacties

Het is dan eindelijk gebeurd: Mario Kart is speelbaar op je mobiele telefoon. Om dit voor elkaar te krijgen heeft Nintendo flink wat aanpassingen op de formule moeten doen, maar als je Mario en Toad over een frisse HD-versie van Dino Dino Jungle ziet scheuren lijkt het toch allemaal wel verdomd goed gelukt. En dat ook nog eens gratis. Tenminste, als je de optionele Gacha-munteenheden en onzinnige Gold Pass-abonnementen lekker links laat liggen. De vraag onder aan de streep blijft echter: is het Nintendo gelukt om Mario Kart op succesvolle wijze naar de smartphone te vertalen?

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik heb niks met de meeste telefoonspelletjes. Schreeuwerige icoontjes, speeltijd-timers en pay-to-win onzin domineren die markt en ik moet daar niets van hebben. Tel daarbij de beperkte touchscreen-besturing bij op die enkel geschikt is voor hele simpele genre’s zoals puzzelspellen en de ellende is helemaal compleet. Ook bij het opstarten van Mario Kart Tour word je begroet met een boel pop-ups en de mogelijkheid tot het kopen van rubies, de in-game currency. Zucht.

Even doorbijten dan maar en mijn eerste race op starten. Het licht gaat op groen en ik probeer te sturen door met mijn vinger over het touchscreen te gaan. Mario Kart Tour kent een besturingsstand mét en een stand zonder drift. In de eerste stuur je je kart door met je vinger te slepen, in de tweede maak je sprongetjes en ga je in een drift zoals je dat gewend bent van de console delen. Je kunt dus niet beide doen, als is er wel een supergevoelige gyroscoop besturing voor als je écht een hekel hebt aan jezelf.

Concessies, concessies, concessies
De drift-stand is overduidelijk dé manier om Tour te spelen (wat is een kartracer zonder drift?!), maar sturen gaat dan erg lastig. Hoe lost Nintendo dat op? Met een heleboel concessies. Zo kun je niet van de baan afvallen. Weet je nog, de dunne houten brug in Dino Dino Jungle die je kon nemen als shortcut? Nou, de randen van die brug zijn er in dit deel puur voor de show, want eraf vallen doe je nooit. Hoe vreemd het ook klinkt: ik vind dit uiteindelijk een goede keuze. De besturing is namelijk gewoon niet precies genoeg en de ontwikkelaars snappen dat gelukkig zelf ook.

De tweede grote concessie is helemaal vloeken in de kerk voor de Mario Kart-liefhebber: een sterke automatische stuuroptie zorgt ervoor dat je niet teveel als een dronkenlap over de baan zwalkt. En warempel: met het autosturen aan, het maken van getimede sprongetjes om lichtjes bij te sturen én het handmatig inzetten van drifts begint dit simpele telefoonspelletje opeens verdomd veel te lijken op een échte Mario Kart. Sterker nog, in dit deel is driften op de juiste momenten belangrijker dan ooit.

Karten met stijl
In deze Mario Kart kun je namelijk nog niet tegen anderen spelen, dus de lol die je met dit spel zal hebben zal vooral afhangen van hoe verslavend je het vind om hoge scores te behalen. Scores? Jawel, want Mario Kart Tour introduceert een heus puntensysteem. Stijlvol driften door bochten, schansen meepakken en tegenstanders raken met schilden: het levert je allemaal punten op. Helemaal tof is dat je ze aan elkaar kan rijgen voor combo’s. Het daagt je uit om stijlvol te rijden, risico’s te nemen en alles uit je race te halen.

De verschillende cups in de singleplayer bestaan echter niet enkel uit racen, want soms moet er ook een missie voltooid worden. Missies variëren van het opblazen van vijanden met bommen tot het rijden door ringen. Ze vormen een welkome afwisseling op het racen. De kenner zal sommige ideeën herkennen uit Mario Kart DS, maar Tour vult ze totaal anders in en vaak nog leuker ook. Naast deze missies zul je ook bekende banen vinden die uitgebreid zijn met extra ramps en nieuwe stukken, want iedere track in het spel kent drie variaties.

Euro’s (niet) uitgeven
De missies en de variaties op banen hebben mij prettig verrast, maar tegelijkertijd zijn ze ook broodnodig. Mario Kart Tour bevat op het moment van schrijven namelijk slechts 10 tracks, waarvan slechts één nieuwe: de New York Minute-baan. Dat is best karig, maar tegelijkertijd is het wel gratis te spelen. Ik was van te voren bang dat er teveel pay-to-win onzin of grindy bullshit aanwezig zou zijn, maar gelukkig is dat niet het geval. Op moment van schrijven heb ik meer dan 10 cups voltooid zonder een euro uit te geven.

Euro’s uitgeven kun je echter wel degelijk in dit spel. Naast de eerdergenoemde rubies zijn er Grand Stars en heeft ieder personage, kart en glider een level dat je omhoog kunt gooien… wat natuurlijk sneller gaat door een paar euro uit te geven. Daarnaast heeft je account (je hebt een Nintendo-account nodig om dit spel te spelen) zelf óók nog een level. Hoe hoger al die levels, hoe makkelijker het spel wordt. Iedere race of missie heeft een aantal Grand Stars die je kunt behalen met een goede score en die heb je nodig om latere cups vrij te spelen.

Psychologisch zwakkeren
Wat mijn wenkbrauwen ook deed fronzen is hoe je zaken vrij speelt in Mario Kart Tour. Om nieuwe personages, karts en onderdelen te unlocken werkt Tour namelijk met een gacha-achtig systeem. Betaal 5 ‘rubies’ en ook jij mag een stevige zwengel geven aan de Warp Pipe. Misschien komt er een nieuwe racer uit, maar waarschijnlijk mag je blij zijn als je een Glider krijgt die je nog niet dubbel hebt. Rubies verdien je zelf redelijk traag, maar hey… Psst. Je kunt ze ook gewoon kopen natuurlijk.

De prijzen zijn echter ronduit ridicuul. Drie rubies kost je €2.99, waarbij je dus nog niet eens genoeg hebt om één Warp Pipe-trekking te betalen. Dan is er ook nog de Gold Pass: voor slechts €5.49 per maand krijg je….extra beloningen voor het voltooien van races. Dat is duurder dan de kosten voor Nintendo Switch Online! Oh, en wil je Mario als racer meteen vrijspelen samen met wat extra goodies? Slechts €21.99, speciale prijs voor jou, vriend! Je weet gewoon dat dit soort praktijken azen op de psychologisch zwakkeren in de samenleving. Dat geeft een vieze nasmaak aan het geheel.

Conclusie
Mario Kart Tour is een spel dat mij achterlaat met dubbele gevoelen. Enerzijds werkt de besturing beter dan verwacht en introduceert Tour met onder andere het puntensysteem een paar interessante RPG-elementen voor de franchise. Daar staat tegenover: de besturing is nog steeds niet precies genoeg is, multiplayer is in geen velden of wegen te bekennen en de in-app purchases me binnensmonds doen braken. Toch zie ik mezelf dit spel de komende tijd nog wel spelen, want er is een verslavende basis aanwezig die vooralsnog prima te bevredigen valt zonder een euro uit te geven.