Mad Carnage

Strategy RPG’s zoals Fire Emblem, Advance Wars en soortgelijke titels hebben bewezen dat dit genre thuishoort op Nintendo-platformen. Na generaties van handhelds en consoles weten we inmiddels dat ook andere, soortgelijke games het meer dan prima doen. Zo verscheen onlangs Mario + Rabbids: Kingdom Battle voor de Nintendo Switch en kunnen we Wargroove verwachten in de eerste helft van dit jaar. Het wordt helemaal interessant als dit soort games er een sappig verhaal op nahouden. Dit probeert ook Mad Carnage na te streven, maar slaagt deze poging?

Mad Carnage stelt je aan het hoofd van een bende auto’s die zich verplaatsen over een post-apocaliptische woestijn waar een soort Mad Max-achtige taferelen zich voltrekken. Onderweg knal je verschillende rivaliserende auto’s overhoop met het nodige geweld, machtsvertoon en explosies. Achter deze grimmige setting schuilt een verhaal dat het spel gaandeweg aan je tracht duidelijk te maken.

Reading simulator
En daar gaat Mad Carnage al binnen twee minuten grandioos de mist in. Waar de meeste games in ieder geval zouden pogen om een paar hoofdlijnen in gesproken tekst voor te dragen, plempt dit spel doodleuk een bijbel voor je neus neer met het vriendelijke verzoek deze door te lezen omdat je anders binnen tien minuten geen barst meer van het verhaal begrijpt. Het haalt het tempo al vanaf de minuut één uit het spel en staat niet toe dat het tempo zich gaandeweg weer herstelt.

Maar goed, voor een review moet je toch een poging doen om het spel te doorgronden en zodoende zette ik mijn rit door de woestenij voort. Men legde uit hoe de besturing in zijn gang gaat. Je stuurt auto’s over het terrein en kunt ze vanzelfsprekend enkel op open vlakken neerzetten. Afhankelijk van de snelheid die ze opgebouwd hebben tijdens vorige beurten verandert de maneuvreerbaarheid van je eenheden. Op het moment dat je een tegenstander binnen het bereik hebt van één van je auto’s kun je die overhoop knallen.

Wat zou het toch geweldig zijn als in ieder geval de besturing en de uitwerking van een toch wel interessant concept (de dynamische maneuvreerbaarheid) prima tot hun recht komen. Opnieuw een mokerslag voor Mad Carnage, want ook dit hangt aan zijden draadjes. Het hele principe van turn-based strategy, vooruitdenken en anticiperen, wordt door de ontwikkelaar zo vakkundig onderuitgehaald dat het oprecht pijn doet aan mijn ogen.

De onwetendheid
Jawel, ook op cruciale aspecten van een strategy RPG weet Mad Carnage geen deuk in een pakje boter te slaan. Het bereik van aanvallen en het verschil in bepantsering, wapentuig en dergelijke aspecten zijn van levensbelang om tactiek te kunnen bepalen en uit te voeren. Blijkbaar vond de ontwikkelaar het niet nodig daar moeite in te steken. De richting waarin een auto zich beweegt bepaalt het bereik dat deze eenheid heeft. Echter is dit beperkt tot een derde van de beschikbare hoeken rondom de eenheid, waardoor je achteropkomende tegenstanders niet van je af kunt schudden en je er hopeloos aan ten onder zult gaan. De gevechtsmechanieken van Mad Carnage berusten dus op drie totaal belachelijke pijlers, zijnde geluk, de zijde vanwaar je het veld in gesmeten wordt en welke partij als eerste eenheden op de korrel mag nemen. Mechanieken die totaal niet werken, gruwelijk irritant voor de dag komen en, tot overmaat van ramp, afwezig blijven tijdens de introductie van het spel.

En wist je dat je dekking kan zoeken voor vijandelijk vuur? En dat je raketten hebt die je onder bepaalde hoeken kunt wegschieten als je heel goed je best doet? Ik ook niet. De tegenpartij wist dit blijkbaar wel, waardoor je opnieuw keihard genaaid wordt door het gedrocht dat Mad Carnage heet. Ook fijn is dat je 90% van de keren als eerste aan zet bent, waardoor je steeds achter de feiten aanloopt. Als eerste aan zet zijn is absoluut geen voordeel omdat de tegenpartij voor jou altijd buiten bereik zal zijn aan het begin van een gevecht. Je kunt het dus al raden, ook hier is de vergevingsgezindheid voor kleine foutjes microscopisch klein.

Iets positiefs?
Nee, ik kan niets positiefs verzinnen, hoe goed ik mijn best ook doe. Het spel ziet er niet uit, speelt bagger en degenen die zich ertoe kunnen zetten om het verhaal te lezen zullen concluderen dat het absoluut niet de moeite waard is om ook maar een paar minuten hieraan te besteden. Maar wat doe je als QubicGames als je weet dat je een schijtspel op de markt gaat brengen? Je steekt er een lokale multiplayer-modus in! Maar lieve ontwikkelaar, leg mij eens uit hoe ik dit spel moet uitleggen aan een vriend of vriendin als het spel zelf het al nalaat om mij grondig uit te leggen hoe deze erbarmelijke creatie gespeeld moet worden?

Conclusie
Mad Carnage is zonde van je tijd, geld, energie, moeite en de 798 megabytes die het inneemt op de SD-kaart van je Nintendo Switch. Het verhaal verstoort het tempo van het spel op een wijze die ik nog niet eerder zag. Als je dan weer met rust gelaten wordt door de muren van nietszeggende tekst kun je je ergeren aan een waardeloze besturing met nog slechtere gameplaymechanieken. Mocht je eergevoel de tergend oneerlijke strijd dan toch overleven, dan zul je erachter komen dat je slechts enkele uren hebt gestoken in een lege huls zonder een greintje karakter. Tot overmaat van ramp ontbreekt het langs alle kanten aan een duidelijke instructie hoe de mechanieken van Mad Carnage in zijn werk gaan, wat van de lokale multiplayer direct een leeglopende ballon maakt. Als jullie me nu willen excuseren, ik ga Mad Carnage van mijn Nintendo Switch afsmijten en een poging doen om deze weerzinwekkende ervaring uit mijn eigen geheugen te wissen.