Layers of Fear: Legacy

Vanaf september 2017 kunnen we ons al verheugen op de komst van Layers of Fear: Legacy voor de Nintendo Switch. De oorspronkelijke PC-release van de game kreeg vrij goede recensies, waaronder zelfs één tien! Tel daar de interessante Victoriaanse setting bij op, verpakt in een psychologisch horroravontuur, en aan het begin van dit jaar had ik Layers of Fear: Legacy prominent op mijn game-lijstje voor 2018 staan. Nu ik de horrortocht eindelijk zelf heb mogen doorlopen, blijkt het inderdaad die Magnum Opus die onze hoofdpersoon probeert te schilderen?

Angstige schilder
Layers of Fear hadden de ontwikkelaars bij Bloober Team wellicht beter Layers and Fear kunnen noemen. Je baant je een weg door je fictieve angsten, opgeroepen door je verbeeldingskracht, terwijl je laag na laag aanbrengt op het canvas. Een schilderij schildert zichzelf niet, dus grijp je kwast en beschilder het doek. Dit doe je in zes stappen, waarvoor je telkens op verkenningstocht moet door het Victoriaans landhuis. Op redelijk lineaire wijze loop je de alsmaar veranderende gangen van het huis door.

Eng landhuis
De ontwikkelaars raadden me aan om met hoofdtelefoon op in het donker te spelen, dus volgde ik hun advies op. Hoewel de game rustig begint, kan ik de tips van de ontwikkelaars begrijpen en kreeg het spel me al snel op de kast. Omdat de game zich eigenlijk vrijwel geheel in een fantasieversie van het landhuis afspeelt, gevormd door de krankzinnige schilder, probeert Layers of Fear het niet bepaald realistisch te houden. Je opent een deur, arriveert in een klein kamertje, gaat terug door de deur en bevindt je ineens in een compleet andere omgeving. Je hoort een huilende vrouw en besluit toch maar de andere kant op te lopen naar een andere deur: je stuit op een muur. Je draait je om en bent ineens op een geheel andere plek beland.

Schikbarende spanning
En zo gaat het maar door: van zekerheid geen sprake in deze game. Zoals je zou verwachten, kom je zo nu en dan ook de gebruikelijke ‘jump scare’ tegen. Ik moet het de ontwikkelaars nageven: het werkt wel. Met name dankzij de goede audio bespeelt Layers of Fear: Legacy daadwerkelijk je gevoel. Zo jaagde het spel me toch meermaals snel door het landhuis heen op de wat engere momenten, en weet het je even goed te verrassen op de gevoelsmatig rustige momenten. En ook al noemde ik het spel eerder nog lineair, je kunt soms toch zelf kiezen welke kant je op loopt en een eigen route nemen. Ook het einde verschilt afhankelijk van hoe je speelt en wat je verzamelt. Jammer genoeg komt het einde dat de meesten zullen zien er stiekem op neer dat je het spel eigenlijk opnieuw moet spelen om het échte einde te aanschouwen.

Lagen van kunst
Om in te haken op de vorige alinea: ik zou het spel niet alleen geslaagd noemen als horrorgame, maar ook als interactief kunstwerkje. Voor mij voelde het alsof de omgevingen die het spel soms aan je presenteert je meenemen in een audiovisuele achtbaan, of spookhuis. In het begin van de game had ik zelfs even het idee dat ik in een Dear Esther of What Remains of Edith Finch was beland, afgaande op de atmosferische gameplay en informatie uit notities en boekjes. Al gaat Layers of Fear uiteindelijk toch meer de horrorkant op, ook de audiovisuele pracht zit erin. Deels kun je de game misschien zelfs als zogenaamde ‘walking simulator’ bestempelen, met exploratie als belangrijk onderdeel van de gameplay.

Druipende verf
Toch kan ik Layers of Fear: Legacy hier niet zonder minpunten aanprijzen. Hoewel de game naar mijn mening dus best wel slaagt als horrorgame en als interactief product, wist het toch niet de volle drie uur mijn aandacht erbij te houden. De game blijft weliswaar vernieuwen in omgevingen, maar toch ebde de angst bij mij een beetje weg. Misschien gebeurt er toch net iets te weinig in actie-termen, vergeleken bij de zware focus op exploratie. Mag ik zeggen dat, eh, het na een tijdje misschien zelfs een beetje… saai… werd? Dit heeft er ook wel mee te maken dat Layers of Fear een beetje een opbouw mist. Ik heb altijd kritiek gehad op de onproportioneel over-the-top eindes van Life is Strange, Alan Wake, Until Dawn, en zo voorts. Maar nu het in Layers of Fear: Legacy geheel aan spanningsopbouw ontbreekt, weet ik niet wat ik zou prefereren.

Conclusie
‘Walking simulator’- en horror-combo Layers of Fear: Legacy kwam, deed wat het beloofde, en ging. Als horrorspel met een interessante setting slaagt het wat mij betreft. Als audiovisueel en atmosferische kunstwerkje vind ik het ook goed gelukt. Daarnaast kun je meerdere routes volgen, meerdere eindes behalen en verschillende voorwerpen verzamelen, wat het geschikt maakt om nogmaals door te spelen. Hoewel… zelfs bij de eerste speelbeurt ebde mijn aandacht op een bepaald moment al even weg. Ook enige spanningsopbouw, om je aan je scherm gekluisterd te houden, ontbreekt eigenlijk. Alles bij elkaar haal je met Layers of Fear: Legacy een prima horrortitel in huis, maar verwacht hiermee niet de Magnum Opus van het genre te spelen.