Luigi’s Mansion 3 – Spooktaculair Stofzuigfestijn

Luigi is echt toe aan vakantie. Althans, dat is wat ik denk als je kijkt naar de spellen waar hij de afgelopen jaren in zat: als hij niet in de schaduw van zijn broer Mario stond, was hij wel onvrijwillig op spoken aan het jagen. Logisch dat onze groene snorremans samen met Mario, Peach en wat Toads meteen een gratis en verdacht VIP-kaartje accepteert voor hotel De Eeuwige Rust! Daar kan helemaal niets misgaan, toch?

Eeuwige rust

Op deze heerlijk naïeve manier begint Luigi’s Mansion 3. Want, spoiler alert, er gaan een heleboel dingen mis nu er een derde deel is van Luigi’s grootse spookzuig-saga: King Boo is wederom ontsnapt en voor hem staat te gast zijn als VIP gelijk aan mooi materiaal om gevangen te nemen in schilderijen. Gelukkig wist Luigi te ontsnappen, maar nu rest hem wel de taak om Mario en co. te redden. Oh, maar nog wel een dingetje: het super-de-luxe hotel blijkt eigenlijk een met fantomen gevulde bouwval te zijn waar de inwonende spoken het concept ‘’Eeuwige Rust’’ maar al te graag serieus nemen.

Who you gonna call?

Binnen de kortste keren wordt Luigi uitgerust met een splinternieuwe spookzuiger, de Poltergust G-00, en een Virtual Boo, het equivalent van Game Boy Horror/Dual Scream uit de vorige delen. De nieuwe spookzuiger van Luigi heeft dezelfde functies als in voorgaande spellen om de paranormale grappenmakers gevangen te nemen. De Poltergust kan namelijk zuigen, blazen, een sterke lichtflits geven met de Strobulb en verborgen geheimen vinden met de black light-functie. Maar goede oude professor E. Gadd kon het natuurlijk niet laten: hij heeft ook allerlei nieuwe snufjes toegevoegd aan je spookzuiger!

Een van de nieuwigheden van je apparaat is de zogenaamde ploppershot. Hierdoor kun je met je geliefde stofzuiger ook een wc-ontstopper schieten! Het klinkt misschien als een rare toevoeging, maar als je die ontstopper opzuigt, kun je alles wat daaraan vast is geplakt in het rond smijten. Wat me meteen brengt bij de volgende toevoeging: het smijten. Naast meubilair met de plopperschot, kun je namelijk ook spoken op de grond smakken. Dit kun je alleen doen nadat ze al een tijdje in de greep van je spookzuiger zitten en deze manoeuvre doet vervolgens veel schade aan geesten. Tenslotte kun je je Poltergust gebruiken om een grote windvlaag los te laten, waardoor je een stukje de lucht in vliegt. Deze drie nieuwe toevoegingen maken zelfs de angstige Luigi een waardige spokenjager!

Luigi’s paranormale bestrijdingsdienst

Geesten zijn er in overvloed in dit spookhuis dus er is flink wat werk aan de winkel voor Luigi. Daarbij komt kijken dat je de geesten dit keer vaak niet zo makkelijk te grazen kunt nemen met je Poltergust: je moet ze eerst ontwapenen. Of nou ja, hun licht reflecterende zonnebril afnemen waardoor je ze weer kunt verlammen bijvoorbeeld. Of een schild waarachter ze zich steeds verschuilen met de plopperschot weg gooien. Het spel maakt op deze manier steeds weer leuk gebruik van de nieuwe functies van de Poltergust G-00 en spoken opzuigen vereist opeens toch wat meer vakwerk dan wat voorheen hooguit de stekker van een bijzonder sterke stofzuiger in het stopcontact doen was.

Even zonder dollen, deze nieuwe snufjes echt game changers voor Luigi’s spookzuig-carriere. Oh, hoe hij in vorige games moest zwikken en zwoegen om maar één geest te vangen! Hoewel wat ik hiervoor zei over spoken vangen waar was, wordt het allemaal tenietgedaan wanneer Luigi met geesten begint te smijten. Je zou het bijna niet zeggen omdat het zo’n tevredenstellende mechaniek is, maar het smijten voelde op een gegeven moment aan als een cheat. Het vangen van spoken wordt namelijk super makkelijk gemaakt en zelfs onfortuinlijke fantomen die iets te dichtbij het hele gebeuren staan, worden platgestampt tot een hoopje ectoplasma. Zo worden ook veel van de uitdagingen -ironisch genoeg- met de grond gelijk gemaakt. Ben je omringd door geesten die ook nog met allerlei voorwerpen zijn uitgerust? Geen probleem, als je er eenmaal eentje rond aan het smakken bent, is de rest kinderspel! Op een gegeven moment kreeg ik oprecht medelijden met die spookjes en hoe ze allemaal, ehm, doodsbang keken hoe hun ondode vrienden in het rond gegooid werden. Misschien is die paranormale bestrijdingsdienst van Luigi wel iets té effectief…

Luigi Land Parijs

Maar goed, ondanks dat het iets te makkelijk is, is het vechten tegen spoken wel heel leuk! Dat komt mede door de gekke pakjes die ze vaak ook nog aan hebben, die ook mooi passen bij de verdieping waar ze zijn (de spookjes in een dienstmeisjesjurkje vind ik nog steeds een van de lolligste). En dat is vooral zo tof omdat elke verdieping in de terror toren een totaal unieke thema heeft. Ik weet het, een spookhotel klinkt misschien niet als de ideale verblijfplaats, maar wat als ik zeg dat er een filmproductie gaande is? Of dat je de tombes van een piramide kunt doorzoeken? Compleet met gemummificeerde spoken natuurlijk.

Het spookhotel voelde op een gegeven moment meer aan als een aangekleed attractiepark: het oog voor detail is geweldig alle verdiepingen door met ook nog genoeg geheimpjes om te ontdekken. Echter voelde het als attractiepark ook meteen erg ‘gemaakt’ aan: ik voelde me nooit echt in gevaar en verdwaald was ik al helemaal nooit. Het spel is en blijft lineair en puzzels gaan vaak meer over wat je moet doen, dan waar je moet zijn. Wanneer er een deur op slot zat, is het bijvoorbeeld altijd een gegeven dat de sleutel of in dezelfde of een aangrenzende kamer ligt.

Op zich is de lineaire natuur van het spel niet heel erg, maar ik vond het soms wel jammer. Verdiepingen kun je daarom ook wel zien als werelden en de kamers weer als levels. En de kamers maken de lineairheid bijna helemaal goed. Deze zijn namelijk uiteraard ook in het thema van de verdieping en bevatten vaak een of andere puzzel die je moet oplossen om verder te gaan. Weet je nog die nieuwe snufjes van Luigi’s Poltergust? Daar wordt ook voor puzzels in zo’n kamer handig gebruikt van gemaakt! Daarbij heeft elke verdiepingen vaak een specifieke mechaniek waar puzzels ook nog uit kunnen putten. Ik had daarom nooit echt het idee dat concepten gerecycled werden en elke verdieping voelde daardoor super uniek en fris aan! Denk bijvoorbeeld aan een cirkelzaag op een verdieping vol flora, of een greenscreen set dat tot leven komt wanneer de camera draait. Daar zou ik wel voor in de rij willen staan!

Regel 1

Puzzels kunnen soms ook behoorlijk lastig zijn. Het is maar goed dat er in de vertrekken van het spookhotel meer te doen is dan alleen puzzels oplossen en geesten opzuigen: er valt namelijk ook genoeg te verzamelen. Ik verwijs dan ook meteen maar al te graag door naar regel 1 van Luigi’s Mansion 3: er is overal geld. Letterlijk overal. In de kussensloop, in de gouden muis, in het nietszeggende meubilair dat je kapot smijt. Mocht je echt een neus hebben voor verborgen schatten, kun je nog edelstenen vinden. Hiervan zijn er een aantal verstopt op elke verdieping.

Door de lineaire natuur van Luigi’s Mansion 3 heeft het meestal geen nut om verdiepingen opnieuw te verkennen, maar deze goed verstopte edelstenen zijn wel een top excuus. Daarbij zijn de verborgen Boos ook weer terug in dit spel, maar alleen nadat je een verdieping hebt uitgespeeld. Toch wel de moeite waard om nog eens naar vorige etages te gaan dus!

‘’Groovy!’’

Dit is allemaal wel heel leuk en aardig, maar waar ik tijdens het spelen misschien wel het allermeest van genoot, was de persoonlijkheid van het spel. Luigi’s Mansion 3 barst er gewoonweg van! De talloze cut scenes zeggen eigenlijk al genoeg, maar vooral ook in-game komt Luigi’s bange natuur zo leuk naar voren. Op honderd-en-één manieren genieten van hoe de arme snorremans zich te pletter schrikt is een feestje op zich. Zo ging ik alleen al door te kijken naar zijn bange loopje met een brede glimlach door het spel. De animaties, maar ook de voice acting geven het spel zo veel persoonlijkheid. Hoe Luigi Polterpup lieflijk doggy noemt deed mijn hart bijvoorbeeld smelten. Of heb je ooit Luigi groovy willen horen zeggen? Oh, en Luigi’s klassieke roep naar Mario is nu ook weer terug!

Ik kan niet geloven dat ik het zeg, maar wie het over de persoonlijkheid van Luigi’s Mansion 3 heeft, moet het ook hebben over de baasgevechten. Jawel, het is duidelijk dat Next Level Games goed hun huiswerk hebben gedaan en wat meer naar de originele Luigi’s Mansion hebben gekeken bij het bedenken van de vele bazen. Elke verdieping heeft namelijk een eigen baas die bij het thema van dat etage past. Elke baas is daarom mega uniek! Denk bijvoorbeeld aan een stereotypsiche Amerikaanse bewaker met een waterpistooltje. Er wordt in deze baasgevechten ook erg tof gebruik gemaakt van de mechanieken die eerder die verdieping geïntroduceerd zijn. Zo moet je op de plantenverdieping weer de cirkelzaag inzetten om de baas te verslaan (oké dit klink heftiger dan dat het was, maar bedenk je ook: de baas was al een spook). De bazen waren ook weer niet perfect, maar op zijn allerminst zeker weten iets om elke verdieping weer naar uit te kijken!

Double trouble

En dan heb ik het nog niet eens gehad over Professor E. Gadd’s recentste uitvinding voor de Poltergust G-00: Gooigi! Gooigi is een groene, slijmerige kloon van Luigi en bestuurt net zoals hem. Het enige verschil is dat Gooigi door -in al zijn slijmerige glorie- door spijkers en putten heen kan wandelen, compleet met een lekker slijmerig geluidje. Pas echter wel op: je groene kloon kan niet tegen water. Je kunt Gooigi oproepen en met een druk op de knop wisselen om als hem te spelen. Dit is ook zeker nodig, aangezien veel puzzels draaien om Gooigi en de kracht van twee.

Luigi’s Mansion 3 heeft al een toffe verhaalmodus die je alleen kunt spelen, maar daarbij komen er ook nog eens drie verschillende manieren om samen met je vrienden te spelen. Een ervan is om samen de verhaalmodus te doorlopen. Hierbij speelt de een als de enige echte Luigi en de ander als de slijmerige Gooigi. Dit maakt het al super leuke avontuur door het hotel wel dubbel zo leuk en ik raad het dan ook zeker aan om het samen te spelen met iemand. Het hotel is tenslotte gemaakt om ook een tweede persoon te hebben door Gooigi, dus het werkt perfect.

Wil je liever iets competitievers en wil je met meer mensen spelen? Dan kun je bij het Scream Park terecht. Deze bestaat uit drie games a la Mario Party waarbij je met maximaal acht personen lokaal (!) kunt spelen. Eerlijk gezegd stellen de minigames niet heel veel voor, maar ze zijn wel lachen om eens een keer met wat vrienden uit te proberen.

Tumult voor twee

Nee, waar je beter kunt zijn als je iets multiplayer-gericht wilt spelen, is de ScareScraper. Voor mensen die Luigi’s Mansion 2 hebben gespeeld, klinkt deze modus vast heel erg bekend in de oren en dat is een goed ding: deze modus was erg populair destijds. En niet onterecht ook, want nu ook in Luigi’s Mansion 3 heb ik al heel wat plezier beleefd aan de ScareScraper-modus. In deze modus verken je een ander gebouw, ook wel de Tumultoren, en moet je per verdieping aan een missie voltooien. Dit kan bijvoorbeeld het verzamelen van een x aantal geesten zijn. Maar in de tussentijd moet je ook de willekeurig gegenereerde verdieping zo efficiënt mogelijk doorzoeken en niet in de vele valstrikken stappen: je hebt namelijk ook nog een tijdslimiet. Tactisch met je teamgenoot verkennen is de sleutel der overwinning in deze modus.

De ScareScraper-modus kun je op verschillende manieren spelen: helemaal alleen, lokaal multiplayer of online multiplayer. Hoewel ik online multiplayer helaas niet heb kunnen testen, heb ik lokaal al wel veel lol beleefd. Het is maar goed dat er zo veel verschillende manieren zijn om samen te spelen, want alleen de ScareScraper-modus tacklen is niet te doen: de hele verdieping doorspitten kost veel te veel tijd en god forbid dat je in een valkuil terecht komt: het duurt een eeuwigheid om jezelf in je eentje vrij te krijgen. Wanneer je iemand hebt om dit mee te spelen, is het gelukkig wel erg leuk! Ik vind de ScareScraper-modus vooral een ideaal excuus om Luigi’s Mansion 3 te blijven spelen. Nadat je het hoofdverhaal hebt uitgespeeld, zijn er namelijk niet heel veel meer dingen die je kunt doen. Dit is dus een mooie reden om dan weer terug te keren naar het spel.

Conclusie

Het verbaast me telkens weer hoe er iets in Luigi’s Mansion 3 zit voor allerlei soorten spelers. Of je nu een doorgewinterde, spokenjagende veteraan bent of liever op de achtergrond als Gooigi wat rondklungelt: dit spel brengt je sowieso superveel plezier. Dit is mede omdat Luigi’s Mansion 3 misschien wel de meeste persoonlijkheid heeft van alle spellen uit het hele Mushroom Kingdom en het puur genot is om te beleven hoe een altijd bange Luigi het spookachtige hotel verkent. Elke verdieping weer barst het ook van de creativiteit en, jawel, de baasgevechten zijn hier dit keer zelfs een hoofdvoorbeeld van. Hierdoor voelt de game continu uniek en fris aan en is het zowel alleen als samen gegarandeerd een geestig genot. Helaas was het hele avontuur wel iets te lineair en ging het spookzuigen Luigi iets te makkelijk af. Toch is een tripje naar dit hotel dubbel en dwars de moeite waard! En reken er ook maar alvast op dat je iets langer blijft dan gepland…