Life is Strange: Double Exposure

  • Review

  • 28 jan 25 om 15:15

  • Rik

  • 0

De Life is Strange-serie weet al sinds haar eerste game uit 2015 een gevoelige snaar te raken bij een trouwe schare fans. Elke nieuwe Life is Strange-game introduceerde een losstaand verhaal met nieuwe personages en een paranormale twist. Toch wist geen van de vervolgen dat legendarische eerste deel met Maxine Caulfield te evenaren. Voor Life is Strange: Double Exposure haalde ontwikkelaar Deck Nine Games Max dus weer van stal. Zou dit de truc zijn om te kunnen rewinden naar de gloriedagen van weleer?

Voor de duidelijkheid: ook al is Double Exposure het vijfde deel in de serie, dit is de eerste keer dat een Life is Strange-game een direct vervolg vormt op een eerdere game. Toch kun je Life is Strange: Double Exposure prima spelen zonder voorkennis van de eerste game, al lijkt Deck Nine Games wel duidelijk een diepere laag te hebben aangebracht voor terugkerende fans. Verder zullen zowel nieuwe als oude spelers (her)nieuwd kennis moeten maken met Max. Haar avonturen en trauma’s uit het eerste deel liggen inmiddels al tien jaar achter haar en Maxine “Max” Caulfield is niet langer een onzekere tiener. Max is inmiddels doorgebroken als een bekroonde fotografe en heeft een aanstelling als gastdocente op het prestigieuze Caledon University. Op deze knusse progressieve universiteitscampus in het Amerikaanse Vermont heeft ze haar draai gevonden en lijkt ze haar verleden eindelijk een plaatsje te kunnen geven. Max heeft zelfs al jaren niet meer aan haar iconische rewind-krachten gedacht.

Het prachtige Caledon University is Max’ nieuwe thuishaven.

Een nieuwe moord

Aan dit onbezorgde leventje komt abrupt een einde wanneer Safi, de nieuwe beste vriendin van Max, in koelen bloede wordt vermoord op campus. Niet alleen brengt deze shock akelige herinneringen naar boven uit Arcadia Bay, ook begint Max’ zesde zintuig zich weer te roeren. Ze kan niet meer terugreizen in de tijd zoals voorheen, maar opeens blijkt Max te kunnen reizen tussen twee tijdlijnen: haar eigen ‘dode’ tijdlijn en een ‘levende’ tijdlijn waarin Safi nooit is neergeschoten. Of nou ja, misschien kunnen we beter spreken over ‘nog niet’ neergeschoten. Max ontdekt namelijk al snel dat haar nieuwe BFF ook in deze alternatieve tijdlijn moet vrezen voor haar leven. Max heeft dan ook maar één doel voor ogen: Safi’s moordenaar identificeren voordat deze ook toeslaat in de tweede tijdlijn.

Nadat ze een pistoolschot hoorde, treft Max haar BFF Safi dood aan…

Paranormaal onderzoek

Gelukkig kan Max haar nieuwe tijdlijnkrachten goed inzetten tijdens haar onderzoek: door maar half te switchen tussen tijdlijnen kan ze bijvoorbeeld ongemerkt mensen uit de andere tijdlijn afluisteren. Heeft de politie de plaats delict afgezet? Geen probleem voor Max, want dan switcht zij toch even naar de levende tijdlijn waar dit park wél gewoon open is gebleven voor publiek? Tenslotte kan Max ook haar kennis uit de andere tijdlijn inzetten om nieuwe informatie te ontfutselen in gesprekken. Oh, en waarom is die ene collega-professor wel geschorst in de levende tijdlijn, maar niet in de dode tijdlijn? Kortom: er zijn genoeg aanwijzingen om Max stukje bij beetje het mysterie te laten ontrafelen. Dit concept is erg interessant en speelt in principe ook lekker weg. Toch laat de uitwerking van dit concept hier en daar te wensen over: er zijn best veel personages die elk ook een dubbel verhaal hebben waardoor je regelmatig je notitiepagina er bij moet pakken. De tijdlijnpuzzels zijn daarentegen erg leuk uitgewerkt.

Dag oom agent, wij lopen even een tijdlijntje om…

Een slechte vibe

Life is Strange-games zijn in zekere zin meer interactieve films dan videogames en worden gedefinieerd door hun knusse vibe. Laten we beginnen met het goede nieuws: het ontwerp van de campus-setting, de soundtrack, de cinematische reflection-momentjes, het acteerwerk (zowel het stemmenwerk als de motion capture-animaties) en de manier waarop sommige individuele personages zijn geschreven zijn inderdaad uitmuntend en trekken je het verhaal in. Aan de andere kant laat het overkoepelende verhaal steken vallen. Belangrijke keuzes die de loop van het verhaal beïnvloeden zijn soms veel te vaag, een aantal scènes zijn compleet ongeloofwaardig, er zijn hier en daar wat plotholes en niet elke verhaallijn wordt goed afgerond voor het vrij abrupte einde. Lang verhaal kort: alle puzzelstukjes voor een intrigerend verhaal liggen er, maar de daadwerkelijke uitvoering kan de eigen ambitie net niet waarmaken.

Het kunnen appen, snappen en DM’en met de andere personages is leuk bedacht… maar helaas niet altijd even overzichtelijk.

Ook niet onbelangrijk voor terugkerende Life is Strange-fans: de terugkeer van Max Caulfield gaat gepaard met nogal wat controverse. Een aantal fans stelt ‘hun’ oude Max niet meer te herkennen in deze vernieuwde versie, maar voor andere fans voelt de nieuwe versie van Max toch als thuiskomen. Hoe de schrijvers met het personage Chloe uit Life is Strange 1 zijn omgegaan, wordt echter alom vergruisd. Zelf heb ik het eerste deel nooit gespeeld, dus ik kan helaas niet beoordelen of Double Exposure op punten inderdaad ‘respectloos’ is naar het originele spel. Maar de kritiek zwol zo hoog aan dat ik Life is Strange-veteranen wel deze waarschuwing wilde geven. Wat ik wel respectloos vond naar de speler is de gretigheid waarmee Double Exposure onnodige cosmetische DLC probeert op te dringen. Vanuit het outfit-keuzescherm start je met het grootste gemak ongevraagd de Nintendo eShop op, in de hoop dat je deze dure extra outfits aanschaft.

De visuals van de Switch-versie zijn helaas om te huilen…

Visueel drama

De Switch-versie van Life is Strange: Double Exposure schiet op een ander punt helaas nóg meer tekort: de visuals zijn spuuglelijk. Er zijn een paar scènes waarin de belichting wel goed werkt, maar het komt helaas vaker voor dat de personages er gewoonweg niet uitzien door rare belichting. Soms lijkt Max een oud besje van in de 50 omdat alle rimpels enorm uitgelicht worden, dan is een ander personage weer compleet overbelicht of stelt het spel zich pas halverwege een scène scherp. Ook kwam het met regelmaat voor dat ik bij het laden van een nieuw gebied een korte glitch te zien kreeg waarin Max in haar T-pose te zien was én heb ik het spel een keer opnieuw moeten opstarten nadat het compleet vastliep. Oh, en bij meerdere achtergronden kon ik letterlijk de pixels tellen. De eerste beelden die we te zien kregen van Life is Strange: Double Exposure waren van de PlayStation 5-versie, en daar lijkt de gekozen artstyle wél te werken. De Switch-versie moest al uitgesteld worden om het spel überhaupt draaiende te krijgen op Nintendo’s bejaarde hybride console, maar met de wetenschap dat we later dit jaar overstappen op de veel sterkere Switch 2 had Square Enix beter nog een paar maanden extra kunnen wachten. Deze downgrade is simpelweg niet aan te raden, wie de keuze heeft om op een ander platform te spelen moet de Switch-versie compleet skippen.

Conclusie

Helaas heeft Life is Strange: Double Exposure flink wat kartelrandjes, zeker op Nintendo Switch. Fans van het eerste deel zullen overwegend blij zijn om weer op avontuur te mogen Max Caulfield en als nieuwkomer zag ik zeker wat deze serie zo geliefd maakt. Het concept van de tijdlijn-detective is erg leuk uitgewerkt en het mysterie trekt je langzaamaan steeds dieper het verhaal in. Maar op een gegeven moment kan Double Exposure haar opzetjes helaas niet meer goed bolwerken. Als je dit gegeven combineert met de ondermaatse visuals op de Nintendo Switch, laat Life is Strange: Double Exposure ondanks alle goede aspecten toch een vervelende nasmaak achter. Gelukkig lijkt het einde van de game duidelijk te hinten op een vervolg, en daarmee een tweede kans om de potentie alsnog waar te maken.

5.5

N1-score

  • + De nieuwe tijdlijn-krachten zijn erg leuk uitgewerkt
  • + Het spel ademt een fijne sfeer
  • + Fantastisch acteerwerk door de hoofdpersonages
  • - Hoofdverhaallijn is soms vaag en onoverzichtelijk
  • - Vreselijke visuals
  • - Te veel glitches en crashes
  • - Betaalde DLC wordt te veel opgedrongen

Like dit bericht:

Over Rik

Rik is het typische gevolg van Satoru Iwata's Blue Ocean strategy: sinds Pokémon Diamond op de DS is hij verslingerd aan (Nintendo) games. Bij voorkeur speelt Rik games met grote werelden waar hij uren in kan verdwalen. Ook is Rik onze specialist op het gebied van Super Nintendo World en Nintendo's andere avonturen in de pretparkwereld.

Lees meer over Rik

Recente artikelen

Pokémon TCG Pocket verzameling header

1

Special Pokémon TCG Pocket is een verslavende valkuil – en ik trapte erin

11-02-2025

1

Mitch

Geruchtenhoekje: de third-party titels van de Nintendo Switch 2

7

Special Geruchtenhoekje: de third-party titels van de Nintendo Switch 2

29-01-2025

3

Robin

Pokémon Legends Arceus soundtrack toegevoegd aan Nintendo Music

3

Nieuws Pokémon Legends Arceus soundtrack toegevoegd aan Nintendo Music

28-01-2025

3

Kitty

Reageer als eerste!