Journey to the Savage Planet - Lekkere Metroid-vibes

Als werknemer van Kindred Aerospace (het op drie na beste bedrijf voor interstellair onderzoek, aldus zijzelf) is het aan jou om planeten te verkennen met de potentie om “plan B” te zijn voor een toekomstloze aarde. Aangekomen op planeet AR-Y 26 word je uitgerust met een scanner en al gauw een pistool om deze mysterieuze wereld in kaart te brengen. Ondersteund door een praatgrage kunstmatige intelligentie, bizarre videoboodschappen van de directeur en talloze upgrades om te vervaardigen ga je aan de slag om al gauw tegen een onvoorzien probleem te stuiten: er zijn tekenen van intelligent leven aanwezig.

Journey to the Savage Planet

Na het verkennen van de omgeving om je gelande ruimteschip wordt het al snel duidelijk dat je een pistool nodig hebt om verder te gaan. Met busjes “GROB”, een soort van blubberig ruimtevoedsel wat dient als aas, laat je de lokale populatie aan ronde vogeltjes eten om ze koolstof uit te laten poepen, een essentieel element noodzakelijk voor upgrades. Naast koolstof vind je ook silicium en aluminium verspreid in de wereld, waarvan je noodzakelijke upgrades vervaardigt. Als je van een afgrond keilt of sterft aan de klauwen van een roofdier laat je een kistje achter met alle verzamelde grondstoffen dat je kunt ophalen met een “kloon” van jezelf, om vervolgens weer vrolijk verder te gaan. Geen zorgen: je kloon heeft dezelfde herinneringen dus je vergeet nooit hoe pijnlijk je bent gestorven!

Met een geweer in de ene hand en busjes aan blubberaas is het dan eindelijk tijd om de wereld van AR-Y 26 te ontdekken. En wat een prachtige wereld is het! Van ijzige vlaktes tot zwevende eilanden, van dichtbegroeide jungles tot droge zandbanken: er zit ontzettend veel detail in het spel. Met talloze planten, bomen en dieren in de verschillende ecosystemen voelt elk gebied aan als een nieuwe wereld propvol detail en geheimen. Dankzij je scan-visor kun je meer informatie inwinnen over flora en fauna. Alhoewel de informatie soms niet altijd even nuttig is, is het zeker de moeite waard om zoveel mogelijk te scannen. De grappige beschrijvingen van planten en dieren die geen factor hebben in het verhaal maken het alleen al de moeite waard. Ook zit er een beloning in de vorm van nieuwe upgrades aan vast als je veel zaken in kaart weet te brengen, dus scan zoveel mogelijk!

Vergeet ook zeker niet vaak in te checken in je thuisbasis: naast het verzekeren van verzamelde grondstoffen en het kunnen vervaardigen van nieuwe upgrades krijg je ook regelmatig nieuwe instructies van de directeur van Kindred Aerospace, Martin Tweed. Alle video’s, inclusief de bizarre en hilarische advertenties van fictieve bedrijven, zijn live-action en geven het spel enorm veel persoonlijkheid en authenticiteit. Kijk vooral de video hieronder om te zien wat de toon zet in dit spel; als je dit soort humor geweldig vindt dan zit je meteen goed. Naast de video’s krijg je ook vage e-mails, spam of anderzijds ongewenst, en mag je een aantal keer in het spel een enquête invullen om te kijken hoe goed je ervoor staat met de progressie van het spel. Al deze kleine dingen zijn doordrenkt van sarcastische grapjes en een cynische blik op wat onze toekomst mogelijk te bieden heeft, en vaak is het zo dom dat het juist grappig is.

Meer dan een shooter

Een ander belangrijk gameplay-element is het kunnen vasthouden van bepaalde planten om puzzels op te lossen of vijanden te verslaan, en dit systeem deed me een beetje denken aan de plasmids van Bioshock of de levende munitie van Oddworld: Stranger’s Wrath. Met “binding bile” kun je vijanden aan de grond vastplakken, de “bombegranate” veroorzaakt explosies, de zure “blight bombs” smelten bepantsering weg en met “grapple seeds” kun je nieuwe grapple points plaatsen om verder te komen. In het begin kun je er maar een paar vasthouden terwijl de rest te instabiel is voor je huidige handschoenen, waardoor je na het oppakken van een explosieve granaat of zure bom maar een paar tellen hebt voordat ‘ie in je handen ontploft. Later krijg je de optie om met upgrades alle soorten bij je te kunnen dragen wat resulteert in het kunnen oplossen van puzzels waar je de toepassing van de zaadjes nodig hebt zonder dat de planten in de buurt staan. Deze langzame vorm van progressie voegt net dat beetje extra motivatie toe om oude gebieden opnieuw te bezoeken.

Naast de basisprincipes van het geweer dat gaandeweg te verbeteren valt met talloze upgrades en de natuurlijke bommen en zaadjes, krijg je ook gaaf gereedschap tot je beschikking dat je meer bewegingsvrijheid geeft. Een dubbele sprong is uiteindelijk om te zetten naar een drie-dubbele – of zelfs vier-dubbele – sprong, de grapple hook geeft je de optie om ver te kunnen klimmen en met de tether upgrade kun je zelfs over rails grinden om in korte tijd een flinke afstand af te leggen. De meeste van deze upgrades zijn noodzakelijk voor het hoofdverhaal, maar de extra verbeteringen zijn compleet optioneel en vooral bedoeld om de mobiliteit te verhogen en nieuwe geheimen te vinden. De soepele wijze waarop je na een aantal uur door de wereld heen springt en vliegt voelt fantastisch aan, en werkt ontzettend goed met het leveldesign.

Missiestructuur en Metroid-vibes

Nieuwe missies verschijnen regelmatig in het scherm en zijn te vinden in het logboek. Nadat je een missie als ‘actief’ markeert zie je de richting in het kompas op het scherm om het te volgen. Met alleen een kompas en je eigen geheugen is het soms lastig navigeren door de wereld, zeker wanneer je later ook verticaal flinke sprongen kunt maken. Gelukkig leiden de kompasdiamantjes je altijd naar je volgende doel, of in ieder geval naar het pad richting je doel. Door dit systeem kan het gebrek aan een kaart als een tegenvaller klinken, maar na een paar uur spelen was het eigenlijk best prima te doen.

Naast de primaire missies die dienst doen als het verhaal van het spel zijn er ook talloze secundaire en andere optionele taken om te voltooien voor upgrades en andere extra’s. Naast uren aan extra content zijn de optionele missies ook erg leuk omdat ze je plekken in de wereld laten zien waar je misschien nog helemaal niet geweest bent of het biedt simpelweg een leuke uitdaging. Met collectibles die je meer levenspunten, sprint-vermogen en upgrades geven is het sowieso vrij nuttig om op verkenningstocht te gaan en elk hoekje en gaatje te vinden in de prachtig vormgegeven wereld van AR-Y 26. Het zogeheten “backtracken” naar eerder verkende hoeken in de wereld wanneer je een nieuwe upgrade vindt, blijft een zeer belonend concept en deed me veel denken aan de goede oude Metroid Prime-dagen. Voor mensen die daar weinig plezier uit halen is er ook een upgrade te vervaardigen waardoor je collectibles in de omgeving kunt scannen, wat het allemaal een stuk makkelijker maakt.

Een levendige wereld met een slordig randje

Zelfs zonder de beloning in de vorm van een sterker personage is het gewoon ontzettend leuk om de wereld te ontdekken. Kleurrijke flora en fauna op de planeet zijn overal te vinden, sommige mysterieus, andere hilarisch. Neem nou de “Baboushka”: een kleurrijk wezen met vier hoofden dat doodsbang is voor alles wat beweegt en al gillend wegrent. Als je er op schiet verschijnen er opeens twee kleinere Babouschka voor in de plaats die nóg harder gillen. Niet alle wezens zijn echter zo passief: van de fladderende Floopsnoots tot de grootse Spikemanders zijn er genoeg wezens in het spel te vinden die hun territorium willen verdedigen, en het stel baasgevechten te vinden in het spel zijn ook van prima kwaliteit.

Toch zijn er ook zaken die het spel wat minder plezierig maken dat wat het geweest had kunnen zijn. Met de pookjes op de Joy-Con is het mikken knap lastig, dus wil je een beetje controle hebben dan komt dat het beste tot zijn recht op de tv met een Pro Controller in de hand. Gelukkig is er een lock-on functie die het allemaal nét wat makkelijker maakt, maar over het algemeen in dit niet het sterkste punt van het spel. Een ander vervelend iets is de HD-trilfunctie die voor sommige feedback-elementen véél te hard staat. Wanneer je per ongeluk te dichtbij een boom staat die psychedelische effecten op je beeld tovert trilt je controller zo hard dat het storend is. Met alleen maar de optie om het aan of uit te zetten in plaats van een paar gradaties heb ik er maar voor gekozen om het helemaal uit te laten.

Om de gedetailleerde wereld intact te houden is er gekozen voor dertig frames per seconde, wat an sich helemaal oké is voor een spel als dit. Helaas weet de framerate best vaak in te zakken wanneer je nieuwe gebieden betreedt of een hoop vijanden tegenkomt, wat de gunplay ook echt niet ten goede doet. Tevens kun je met een vriend of een vreemde online coöp spelen, wat een toffe bonus is voor mensen die liever niet alleen op ontdekkingsreis gaan. Helaas wist de framerate in online coöp nog verder in te kakken waardoor ik dat al gauw opgegeven had.

Conclusie

Journey to the Savage Planet is een titel die op veel vlakken precies de juiste snaar raakt. De soepele platforming door prachtige en mysterieuze werelden voelen – op het gebrek aan isolement na – net aan als een 3D Metroid-titel. Alhoewel het qua gunplay wel wat houterig aanvoelt weet het verkennen en oplossen van diverse puzzels dit grotendeels te compenseren. Met een framerate die regelmatig hapert en een extreem harde HD-trilfunctie – die alleen aan of uit te zetten is – is de Nintendo Switch-versie misschien niet de beste port van het spel vergeleken met andere platformen. Toch biedt het een unieke ervaring met puike platforming en hilarische taferelen dat ik al heel lang niet meer gezien heb. De online coöp is een toffe extra maar zorgt voor meer framerate dips, dus wees op je hoede.