Infernium

Ken je dat angstaanjagende gevoel wanneer een ReDead uit een The Legend of Zelda-game naar je krijst? Dat opgejaagde gevoel wanneer je Pac-Man speelt en het spookje akelig dichtbij komt? Het gevoel van onzekerheid omdat om elk hoekje gevaar kan liggen, zoals in een Resident Evil-game? Infernium weet dit allemaal te combineren in een griezelig avontuur door aparte omgevingen, maar wel met een keerzijde…

Het spel begint al direct in een omgeving die intrigerend oogt: hoge rotsen in het water met in de verte iets wat lijkt op een toren. De informatie die het spel je geeft is schaars en het vertelt enkel hoe je je speciale krachten gebruikt. Met je ene hand kun je een straal richten. Wanneer je deze straal op een stuk ondergrond concentreert kun je jezelf daarnaartoe teleporteren mits de straal het haalt. Met de andere hand neem je licht in je op (het spel gebruikt hiervoor de term ‘harvesting’). Dit licht gebruik je om poorten te openen waardoor je bijvoorbeeld een verkorte route kunt namen. Licht gebruik je tevens om je levens mee aan te vullen. Infernium maakt namelijk gebruik van een zogenaamd permadeath-systeem, wat inhoudt dat het spel eindigt wanneer je al je levens verbruikt hebt. Vul je je levens dus niet op tijd aan, dan is het letterlijk game-over.

Je bent nooit alleen
Om elke hoek kan een mantelgedaante schuilen. Deze spookachtige gedaantes bestaan eigenlijk alleen uit een rood, blauw of grijs zwevend kleed. De blauwe variant is net wat slimmer dan de rode, en de grijze is weer enorm snel. De grijze en blauwe varianten nemen soms net een korter pad om jou te slim af te zijn. Krijgt een mantelgedaante je te pakken, dan begin je overnieuw in een grote hal. Vanuit daar ga je verder vanaf de laatste stenen grafheuvel die je hebt bezocht. Het spel draait vooral om het continu te slim af zijn van je stalkers, terwijl je ondertussen puzzels oplost en probeert de weg te vinden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het spel houdt absoluut niet je hand vast bij het vinden van de weg, en meerdere malen zal het je overkomen dat je al puzzelend vlucht voor je leven.

Alles wat je met je handen probeert te activeren kost tijd: een schakelaar omlaag bewegen kan maar niet snel genoeg lukken op het moment dat een vijand je achterna zit. Helaas dragen deze slome, houterige animaties wel bij aan het gevoel dat het spel wat beter afgewerkt had gemogen. Op het laadscherm staat vaak een vertelseltje dat direct vanuit de ontwikkelaars zelf lijkt te komen. Deze teksten passen jammer genoeg niet echt bij de sfeer van het spel. Ook merkte ik dat lopen of richten soms al mogelijk is terwijl het spel nog laadt, en was het mogelijk sommige schakelaars te activeren door een muur heen.

Verdwaald
De wereld van Infernium is groot en open. Meer dan eens zal je de beslissing moeten maken of je links of rechts gaat. Vaak heb je echter totaal geen idee of je wel de goede kant op gaat, en bij veel blokkades of doodlopende paden is het lastig om erachter te komen wat de game nu precies van je verwacht. Het spel legt veel focus op het zelf ontdekken van gebieden en uitwegen, maar misschien net iets te veel. En omdat gevaar zo snel op de loer ligt, ben je meer tijd kwijt aan het terugreizen naar waar je vandaan kwam om het gedeelte opnieuw te proberen, dan dat je daadwerkelijk aan de wereld verkent.

Conclusie
De onheilspellende wereld van Infernium maakt zeker indruk. De omgevingen wisselen enorm af. Zo begeef je je het ene moment op vliegende rotsen, dan in een deftig kasteel, en dan weer in een ondergesneeuwd gebied. Als je niet van schrikmomenten houdt, dan is deze game zeker niet voor je weggelegd. In zowat ieder gebied staan één of meerdere gedaantes klaar om jou een natte broek te bezorgen. Helaas vergt het spel iets te veel gissen en missen, en is het bijna te allen tijde onduidelijk wat je volgende doel is. Al met al is Infernium een spel dat het survival-horrorgenre prima weet te combineren met puzzelelementen, maar hier en daar zeker nog wat verbeteringen kan gebruiken wil het echt tot zijn recht komen.