I Hate Running Backwards

Wanneer een mens voorwaarts loopt kan hij goed zien en anticiperen, wat de kans op struikelen zo klein mogelijk maakt. Wanneer een mens achterwaarts loopt, ziet hij niet waar hij heen gaat en is er een grotere kans dat hij zal struikelen. I Hate Running Backwards laat jou de gehele game achterwaarts lopen, ondanks dat de titel aan geeft het te haten. De aparte manier van voortbewegen zorgt voor wat andere gameplay-elementen dan een gewone top-down shooter. De game staat dan ook in het genre “Roguelike Top-down shoot ‘em up”. Dat is een hele mond vol, maar resulteert deze bijzondere mix van genres en het achterwaarts lopen in een goede game?

Achterwaarts rennen en schieten

In I Hate Running Backwards is het de bedoeling dat je zo veel mogelijk monsters doodt en gebouwen weet te vernielen terwijl je je achterwaarts voortbeweegt. De game bestaat uit vijf werelden en deze moet je in één run proberen te triomferen. Denk hierbij aan een woestijn, bossen en een kerkhof. Wanneer je sterft moet je net zoals bij iedere Roguelike weer helemaal opnieuw beginnen. Je kunt schieten met een groot arsenaal aan wapens en natuurlijk kun je ook een paar flinke klappen uitdelen met een tornadoslag die je personage lijkt te hebben geleerd van Tasmanian Devil uit Looney Tunes. Je arsenaal wordt ook nog aangevuld met special weapons, deze zijn te vinden in de levels en doen vaak veel schade of hebben een groot bereik. I Hate Running Backwards speelt zich af in het universum van Serious Sam, dit was een te gekke over the top shooter waar ik vroeger erg veel lol aan heb beleefd. Ik vergeet nooit meer de hoofdloze mannen die schreeuwend naar je toe kwamen rennen met bommen in de handen (ja je leest het goed, ze hebben geen hoofd maar schreeuwen toch). Deze te gekke vijanden zitten ook in I Hate Running Backwards. De game bevat overigens verschillende personages uit andere games van uitgever Devolver Digital zoals de Bullet uit Enter The Gungeon, Crystal uit Nuclear Throne en Rambro uit Broforce.

Tijdens een run moet je zoveel mogelijk Mojo verzamelen, dit kun je zien als ervaringspunten waarmee je steeds nieuwe skills kunt kopen om zo je run een grotere kans van slagen te geven. Mojo verzamel je door zo veel mogelijk objecten en monsters te vernietigen en de upgrades die je ermee krijgt zijn allemaal willekeurig gegenereerd. Eigenlijk is alles in deze game willekeurig gegeneerd, de levels zijn iedere keer anders en alle wapens, speciale wapens en power-ups zijn ook iedere keer anders. Dit resulteert erin dat je bij sommige runs veel geluk hebt en dat je steeds de goede spullen krijgt en dat je bij sommige runs alleen maar rotzooi krijgt waardoor je eigenlijk verdoemd bent. Geen één run is hetzelfde, dit zorgt voor een hoge replay-waarde.

Nog één keertje dan

Iedere run duurt ongeveer tien minuten tot een half uur, daarom is dit een ideale game voor op de Nintendo Switch. Je kunt makkelijk na ieder level even stoppen en na een tijdje weer verder gaan waar je gebleven was. De game heeft een hoge moeilijkheidsgraad en dat kan in combinatie met de willekeurigheid van alle wapens zo nu en dan wat frustratie opleveren. Wanneer je voor de zoveelste keer sterft zul je snel denken: nog één keertje dan. Maar als dit een paar keer aanhoudt omdat je voor de zoveelste keer slechte wapens, specials en power-ups krijgt dan ben je ook wel even klaar met de game.

Technisch steekt I Hate Running Backwards erg goed in elkaar, de grafische stijl is erg grappig en er kunnen zowel in docked modus als undocked modus veel monsters tegelijkertijd op je scherm verschijnen zonder dat de framerate zakt. De game heeft echter wel veel laadschermen, deze duren maar kort maar het onderbreekt wel steeds je game-ervaring. Vooral wanneer je verder bent in de game en wil skippen naar wereld drie of hoger krijg je erg veel laadschermen te zien. Je moet namelijk in iedere wereld in een portaal lopen dat je steeds naar de volgende wereld brengt, dit betekent dat je vijf laadschermen ziet voordat je bij wereld vijf bent.

Conclusie

Al met al is I Hate Running Backwards een erg leuke game. De veelzijdigheid van de grappige personages en het feit dat je achterwaarts loopt terwijl je honderden monsters met de grond gelijk maakt, zorgen toch wel voor een lach op je gezicht. De hoge moeilijkheidsgraad zorgt voor een uitdaging maar mocht je dan toch eindelijk het level halen dan kun je met trots in het volgende level stof happen. De vele laadschermen wanneer je naar de latere werelden wil reizen zijn erg vervelend maar gelukkig ook erg kort. De game presteert perfect op de Nintendo Switch en is ideaal om in korte sessies te spelen, wat dit een ideale game maakt voor in de trein. Wanneer je een fan bent van roguelikes en wel wat doorzettingsvermogen hebt zul je je prima vermaken met I Hate Running Backwards.