Hauntii - Een wereld in zwart en wit

Hauntii is een spelletje over een geest. Een geest die terecht is gekomen in Eternity, een soort variant op het hiernamaals. Maar als hij écht naar boven wil gaan, gaat het helemaal mis. Noodgedwongen moet hij deze mysterieuze plek dus verkennen. Welkom bij de review van Hauntii, welkom in Eternity.

Toen ik Hauntii voor het eerst speelde op de Gamescom vorig jaar was ik direct gecharmeerd. Jij speelt als een schattig zwart spookje, die geen idee heeft waar hij terecht is gekomen, of waarom hij in Eternity is. Maar al snel komt hij een vriendje tegen. Helemaal in het wit gekleed, in tegenstelling tot zijn zwart. Een contrast dat ook gerepresenteerd wordt in de wereld zelf. Want alleen op het wit, in het licht, kun jij voortgang boeken. Kom je in de duisternis terecht, dan word je na een paar seconden verzwolgen. Dit vriendje representeert al het goede, en neemt je mee naar een plek waar jij ogenschijnlijk écht innerlijke vrede gaat vinden. Maar helaas: op het laatste moment word je teruggeroepen. Jij moet Eternity verkennen. Op zoek naar antwoorden, weer op zoek naar dat vriendje dat je zo’n gelukkig gevoel gaf.

Iedere stap telt
Maar gelukkig heb je een speciale vaardigheid gekregen: je kunt objecten en wezens overnemen. Een boom bijvoorbeeld, waarmee je kunt schudden – en waar soms wat waardevolle objecten uitkomen. Of misschien zie je wel een lieveheersbeestje op die boom, waarmee je met een speciaal blaadje naar een andere spookboom kunt zweven. Dit lieveheersbeestje kan zelfs dat eerdergenoemde duister weerstaan, waardoor je op plekken kunt komen die normaal onbereikbaar zijn. Of misschien neem je een gek wezentje over dat heel hoog kan springen. Hiermee spring je gemakkelijk over hoge obstakels heen én maak je met een speciale ground-pound gehakt van de vijanden die overal rondlurken.

Doorgaans pak je die vijanden met je rechterpookje. De linker gebruik je om te wandelen, terwijl je met de rechter een barrage aan kogels loslaat. Deze speciale kogels maken niet alleen moes van slechteriken, maar laten je ook die eerder genoemde wezens overnemen. Goed om te weten: het is niet zo dat je eeuwig kunt doorknallen – je hebt maar een paar seconden de tijd voordat het metertje op is en je even moet wachten. In situaties met veel vijanden is dit best onhandig en spannend – gelukkig zijn er overal wel wezens die je misschien wat helpen in deze strijd.

Toch zul je in het begin van het spel best vaak doodgaan. Hoewel Eternity wordt gepresenteerd als een hele fijne plek (daarover later meer), kan elke misstap dodelijk zijn. Het duister, de vijanden en rode pijnlijke stekels zijn maar enkele van de voorbeelden. Goed kijken en behoedzaam te werk gaan, is het devies als je hier wilt overleven. Toch sterf je soms ook buiten jouw schuld om; de makers slagen er niet altijd in om kogels die op je afkomen goed te laten zien – en je kunt soms zelfs bij checkpoints het loodje leggen.

Overal is wel wat te doen

Maar hoewel de wereld jou met elke misstap klein wilt krijgen, zijn de bewoners ondanks dit alles erg vrolijk en onbezonnen. Sterker nog: ze presenteren Eternity als een hele fijne plek om te wonen en vinden het gek dat jij als hoofdpersoon er überhaupt weg wil. Dit komt volledig tot bloei in de derde wereld, dat een heus kermis annex pretpark is. Hier ga je over achtbanen, schiet je schijven kapot in een schiettent en race je door doldwaze obstakelparkoersen.  Waarom zou je hier ooit weg willen?

Als jij succesvol die schietschijven kapot knalt, word je misschien beloond met een mysterieus object, een soort ster. Deze sterren zijn jouw toegangspoort naar je verleden, naar de reden waarom je hier bent. Verzamel genoeg van deze sterren, en je ontgrendelt een sterrenbeeld en elk van deze constellaties laat je een glimp van jouw verleden zien. Een glimp die, in tegenstelling tot de prachtige gedetailleerde wereld, simpel en met een paar penseelstrepen lijken gezet. Maar juist door die simpliciteit, komen ze extra krachtig over. Je komt achter jouw persoonlijkheid, jouw hobby’s, de mensen die je ief had… Niet elke glimp raakt, maar het is wel een fantastische manier om het hoofdpersonage beter te leren kennen.

Des te meer omdat het spel er zo van tot bloei komt. Zie je, deze sterren zijn ook nodig voor de voortgang van het verhaal – want soms moet je een bepaald sterrenbeeld hebben ontgrendeld om verder te mogen. Dit klinkt als een restrictie, maar het maakt het verkennen van de wereld wel een stuk leuker. Overal is wel wat leuks verstopt; zij het door een glinsterende boom over te nemen, ofdoor vijf manen te verzamelen of een spookhondje terug te brengen bij zijn eigenaar. Ook het verslaan van een speciale groep vijanden kan je zomaar een ster opleveren. Wat wel stom is, is dat de uitdagingen zich al snel herhalen en de game niet altijd even goed in het aanwijzen is waar je écht heen moet. Optionele sterren zijn soms gemakkelijker te vinden dan diegene die er echt toe doen.

Symbool van licht en blijheid

En uiteindelijk kom je weer bij dat vriendje van eerst terecht, misschien wat eerder dan je verwacht had. Niet omdat dit het einde van het spel is, maar doordat de game jou wil laten afvragen of jouw vriendje, die Eternian, wel écht zo’n symbool van licht en blijheid is als de game je aan het begin doet laten denken. Er zit zelfs een hele groep achter haar aan; klaar om haar en haar ras de das om te doen. Ze worden gepresenteerd als overduidelijke slechteriken, maar zijn ze dat wel echt?

Het zijn deze thematieken en onderliggende gedachtes die, gecombineerd met de gameplay, Hauntii heerlijk maken om te spelen. Het enige dat me echt stoorde, waren de iets te grote hoeveelheid aan bugjes die ik tegenkwam; met name een achtbaanrit waarvan de muziek en de game helemaal haperden, deed veel aan de ervaring af. De makers beloven dit te verbeteren bij release – maar het kan zomaar zo zijn dat je hier en daar wat gekkigheden tegenkomt. Gelukkig blijft het heel bijzonder om Eternity te ontdekken.

Conclusie

Hauntii is in veel opzichten een bijzonder spelletje. De grafische stijl is fantastisch, en het speelt heerlijk met de onderliggende thematieken en contrasten. De wereld wordt gepresenteerd als een mengeling van zwart en wit, maar is dat werkelijk zo? Daarnaast speelt het ook nog eens leuk, als een soort action-adventure met twin-stick-shooter-elementen. Overal is wel een leuke puzzel op te lossen of te ontdekken. Soms had ik graag net iets meer duiding, variatie en vergevingsgezindheid gezien, maar een tripje naar Eternity is zeker het overwegen waard.