Pittig tot op het bot
Gimmick 2 is geen gemakkelijk spel. Zelfs met de introductie van een Assisted optie, is het een platformer die je niet iedereen kan aanraden. Het rennen en springen gaat je makkelijk genoeg af, maar de hoofdmechaniek vraagt de nodige kennis. Yumetaro kan sterren maken waarmee hij over grote gaten springt, puzzels oplost en vijanden vermorzeld. Het klinkt te doen, maar niets is minder waar. Niet alleen komt precisie snel om de hoek kijken, je kunt je ster maar op één plek tegelijkertijd inzetten. Heb je ‘m nodig als platform of voor een schakelaar, dan kun je jezelf niet verdedigen tegen vijanden. Gimmick 2 heeft een verradelijk vrolijk uiterlijk, maar is meedogenloos als het aankomt op zijn leveldesign. Persoonlijk trok me dat enorm aan, maar er zijn genoeg die daar geen plezier uit putten. De game doet wel wat water bij de wijn: het vervolg werkt niet meer met een levenssysteem. In plaats daarvan respawn je bij de vele checkpoints die de game rijk is. Je verliest nauwelijks progressie, waardoor de focus puur komt te liggen op de precisie.
Als je het normale pad volgt, dan kom je uiteindelijk door de levels van Gimmick 2. Ze zijn groots en breed opgezet met genoeg uitdagingen om de ogen uit te kijken. Het wisselt flink tussen puzzels en platformen, waardoor het nooit en te nimmer saai wordt. Buiten de potentiële frustratie van de uitdagingen om, is er echter een groter probleem: de spelers die het meeste uit Gimmick 2 willen halen, kunnen niet om de optionele schatkisten heen. Deze schatkisten zijn noodzakelijk om het echte einde te zien, dus de ware ren en springfanaten kunnen aan het werk. Je zult inventief gebruik moeten maken van je aanval als een platform. Gezien de physics van de ster, moet de timing op de millimeter kloppen. Waar het probleem ligt, is dat je spontaan over de schatkisten heen kunt kijken. De game geeft het aan als je geheimen vergeten bent, maar vertelt niet waar je ze moet zoeken. Dit betekent dat je constant naar checkpoints springt, simpelweg om iets van een hint te vergaren. Dat is stiekem veel meer frustrerend dan elke uitdaging dan ook.
De levels van Gimmick 2 voelen eerlijk. Natuurlijk gaat het niet zonder slag of stoot, maar ik gaf mijzelf altijd de schuld van een flater. Je moet begrijpen wat er binnen je bereik ligt en hoe je dat kunt gebruiken om de overkant te halen. Er is nagedacht over hoe de objecten zijn neergezet, waardoor het aanstekelijk is om te blijven proberen. Hoewel het design heel sterk is, vind ik dat hier en daar de sfeer van Gimmick 2 minder belangrijk wordt geacht. Er zijn absoluut hoogtepunten te noemen, zoals een fantastisch winterlevel, maar voor het merendeel was alle net te generiek. Kleurrijk, dat dan weer wel. De muziek was van grote klasse. De melodieën van David Wise passen thematisch uitstekend bij de sequel, al voelt het net een andere insteek dan het origineel. Memorabel is de beste manier om de soundtrack te omschrijven. Ik zal er zeker nog lang naar luisteren.
Log in of maak een account aan om een reactie te plaatsen!