Fe

Feeën zijn mythische wezens, vaak geassocieerd met de natuur of vrouwelijk schoon. In de loop van de geschiedenis hebben ze allerlei gedaantes en gestaltes gekregen. Fe portretteert ze als schattig. Dierlijke en donkere wezentjes met grote oren: oren die van kleur veranderen als het beestje een andere taal zingt. Want deze fee is gezegend met een wel heel bijzondere vaardigheid: via zang kan het met de natuur communiceren. Een bijzonder, veelbelovend concept!

Ik zal eerlijk zijn: mijn verwachtingen voor deze 3D-platformer waren erg hooggespannen. Vanuit artistiek oogpunt valt deze titel van Zweedse makelij direct op: voornamelijk donkere paarstinten, afgetekend tegen een strakblauwe hemel en witte lichtinvallen. Af en toe wisselen oranje, blauwe of groene kleuren deze paarstinten af. Dit kleurenpalet geeft het spel meteen iets gotisch, iets bovennatuurlijks. Alsof je in een wereld terecht komt die lijkt op de onze, maar tegelijkertijd ook weer helemaal niet. Maar ook qua gameplay biedt Fe iets unieks: via zang en communicatie waan je je één met de natuur, en gebruik je deze gave in je voordeel om verder te komen.

Eenogige duisternis

Die wereld, die is overigens een stuk duisterder dan het betoverende uiterlijk doet vermoeden. Er struinen allerlei kwade, eenogige wezens rond, die jou in een oogwenk tot stof doen veranderen. Deze vijanden kun je niet verslaan: dus slim sluipen van struik naar struik is hierdoor het devies – al dan niet gebruik makend van je klim- en (later) zweefvaardigheden. Deze eenogen zijn verbonden aan een vreemd, nauwelijks te begrijpen verhaal. Sommige stukjes van dit epos maakt Fe duidelijk via rotstekeningen en andere delen door in de huid van zo’n naar wezen zelf te kruipen. Het begint interessant, maar uiteindelijk valt er weinig touw aan vast te knopen. Goed communiceren blijkt, helaas, erg moeilijk.

Communicatieve pijnpunten

Sorry, maar ik val meteen maar even met de deur in huis: Fe blijkt niet dat mythische, sprookjesachtige avontuur geworden dat het zo graag wilde zijn. Het is zelfs een beetje een teleurstellende en bij vlagen frustrerende ervaring geworden. Dit komt voornamelijk doordat het spel niet goed kan uitleggen hoe de fictieve wereld in elkaar steekt en hoe jij je vaardigheden gebruikt om er verder in te geraken. Een bijzonder vervelend pijnpunt, want het hoofdpersonage heeft de flora en fauna om zich heen nodig om obstakels te overwinnen.

Zo kan een ree je bijvoorbeeld helpen bij het openen van roterende bloemen die je heel hoog laten zweven of kunnen otter-achtige wezentjes grote trampolines uit de flora oproepen. Om te communiceren met deze wezentjes, moet je eerst op de juiste toonhoogte met ze zingen. Een zeer aandoenlijke ervaring, vooral als je een heel stel beestjes achter je aan hebt lopen. Hiervoor druk je op de rechtertrigger en schakel je de hulp in van de bewegingsbesturing van de Joy-Cons, de Nintendo Switch zelf of je Pro Controller en probeer je ‘m in zo’n hoek te houden, dat jullie klanken overeenkomen. Hier kwam ik spelenderwijs achter – de tutorial doet blijken dat je ze de hele tijd moet bewegen.

En zo vergeet de handleiding wel meer zaken duidelijk uit te leggen. De hoek van je controller bepaalt bijvoorbeeld de toonhoogte: hoe verticaler je ‘m houdt, hoe luider onze fee begint te zingen. Dit cruciale detail wordt echter nergens vermeld en ontdekte ik later pas per toeval. Dus toen ik een vogeltje aan mijn zijde moest roepen door ‘zo hard mogelijk te zingen’, zat ik eerst flinke tijd vast. Behoorlijk vervelend, want deze gevederde vriend heb je hard nodig om je een weg te banen door de complexe, onoverzichtelijke omgevingen in de eerste paar uren. Later wordt het gelukkig een stuk lineairder, maar in het begin is het vooral gissen waar je heen moet (heel hard blijven zingen dus!).

Dit komt ook doordat Fe de doelen die je moet behalen of obstakels die je moet trotseren té subtiel presenteert. Van een grote vogel die wild voor zich uit grijpt, moet jij bijvoorbeeld begrijpen dat je vier blinkende steentjes naar hem toe moet brengen. Oh ja, één van de vier steentjes kun je enkel krijgen als je een gevaarlijk rollend beest wat te eten geeft. Niet alleen is deze opdracht, terwijl het monster je zó gedood heeft, de eerste keer dat je zoiets moet doen, het eten is ook nauwelijks te onderscheiden van de rest van de omgeving. In het hoofd van de makers klonk het ongetwijfeld enorm logisch, maar een onwetende gamer heeft wat meer sturing nodig. Niemand heeft zin om de hele tijd vast te zitten.

Shadow of the Colossus

Jammer, want later verbetert het spel flink. Werelden worden wat meer lineair, doelen zijn wat logischer en je platformvaardigheden worden ietsje slimmer getest. Zelfs zonder de frustraties blijft het wat voorspelbaar allemaal, maar af en toe schotelt Fe je zelfs die beloofde, sprookjesachtige momenten voor. Memorabel is bijvoorbeeld de klim op een hert zo groot als een wolkenkrabber. Het geeft bijna een Shadow of the Colossus-achtig gevoel, wanneer je je krampachtig probeert vast te klampen aan de bomen die uit zijn benen groeien. Ik durfde zelfs een voorzichtige glimlach op mijn gezicht te toveren, toen ik de top had bereikt. Dit gigantische rendier leert jou vervolgens de taal van zijn volk, waardoor je nu ook zelf de obstakels trotseren waar je eerst de hulp van een dier nodig had. Prachtig.

Dergelijke hoogtepunten zijn helaas behoorlijk schaars in je zeven uur durende reis door Fe’s wereld. De meeste elementen (zoals die springgrage bloemen) komen al vrij vroeg in het spel al langs, waardoor de platformelementen al snel als ‘been there, done that’ aanvoelen – niet slecht, maar weinig bijzonder. Zoals gezegd doorbreken een paar bijzondere moment dit patroon soms: heel leuk is bijvoorbeeld de puzzel waarin je een hert juist slim moet gebruiken om die eenogige naarlingen te verslaan, in plaats van erlangs te sluipen. Toch spelen dezelfde onduidelijkheden van het spel ook hier een rol (en werkt de AI ook niet altijd mee).

Conclusie

Fe maakt de hooggespannen verwachtingen niet waar. Waar een mythisch en sprookjesachtig geheel in het verschiet lag, ben ik feeën hier vooral gaan associëren met onlogisch leveldesign en slechte communicatieve vaardigheden. Met name dat laatste punt zorgt in de eerste paar uren voor frustratie. Maar zelfs als je diens vergezochte natuurwetten onder de knie hebt (hopelijk helpt deze recensie je een beetje!), zijn memorabele momenten sporadisch. De makers hebben weinig unieke zaken weten te verzinnen met je vaardigheden, waardoor Fe uiteindelijk een vrij standaard 3D-platformer is geworden. Een wrange conclusie, voor een spel dat alles behalve dat probeert te zijn.