Fantasian Neo Dimension - Het alternatieve 1997

Het is 1997 in een alternatieve tijdlijn. Een tijdlijn waar ik een PlayStation haal en mijn eerste stappen zet in Final Fantasy 7. Maar dan kijk ik om me heen en ik realiseer me dat het niet 1997 is, maar 2024 en dat het niet Final Fantasy 7 is, maar Fantasian Neo Dimension. Het spel is eindelijk vrij uit de Apple Arcade-gevangenis. Is het de moeite waard?

Fantasian Neo Dimension voelt in vele gevallen als een Final Fantasy-titel. Niet heel gek wanneer je ziet wie er aan dit spel heeft gewerkt. Qua muziek krijg je grootmeester Nobuo Uematsu en zien we Mistwalker-chief en de vader van Final Fantasy Hironobu Sakaguchi terug. Wanneer je het spel start krijg je dan ook wel snel 90’s vibes. Het is alsof je met Cloud de Bombing Mission uitvoert in Final Fantasy 7.

In Fantasian Neo Dimension speel je als Leon. Onze held heeft last van geheugenverlies na een explosie. Hij heeft geen idee meer waar hij is en wat hij doet; hij weet alleen dat hij Leon heet. Het spel neemt je in het begin mooi mee in de aspecten van de RPG zoals hoe gevechten plaatsvinden.

Unieke gevechten

De gevechten zijn turn-based met een twist dankzij het Skill Trajectories-combat systeem. Zo kun je meerdere vijanden in één keer raken door aanvallen goed te richten. Je kiest namelijk niet een vijand uit, maar een richting waarin aanval moet plaatsvinden. Hierdoor kan je door slim spelen een hoop schade doen in één aanval. Sommige aanvallen hebben een area of effect en raken dus meerdere vijanden, terwijl andere juist piercing zijn waardoor ze door een vijand heen gaan en andere vijanden erachter kunnen raken. Andere aanvallen kunnen een bocht omgaan zodat je bijvoorbeeld om iemand kan die zijn verdediging omhoog heeft.

Het brengt een strategisch element met zich mee, waardoor de gevechten erg pittig kunnen zijn. Fantasian Neo Dimension heeft in tegenstelling tot de Apple Arcade-variant een lagere moeilijkheidsgraad gekregen juist omdat die zo pittig was. Beide moeilijksgraden kunnen je nog steeds flink verrassen als je niet oppast. Daarnaast is overlevelen niet heel snel mogelijk, aangezien je minder EXP krijgt wanneer je een te hoog level haalt.

Random gevechten, maar toch ook niet

Gevechten zijn random encounters, maar hier is iets unieks aan toegevoegd. Op een bepaald moment in het spel krijg je de mogelijkheid om vijanden in je Dimengeon Machine te stoppen. Daarna kan je in één keer tegen alle monsters vechten die je hebt opgeslagen in de Dimengeon Machine, in plaats van wanneer je ze tegenkomt. Wel is het zo dat er een limiet is aan hoeveel je erin kan stoppen en als je te veel erin stopt dan wordt je geforceerd ze allemaal te verslaan. Ik vond het een fijne toevoeging want random encounters zijn tegenwoordig wel wat ouderwets, en het is gewoon fijn dat je niet continu onderbroken wordt wanneer je een gebied ontdekt. Want die gebieden hebben een hoop moois te bieden. Het is ook leuk dat er extra elementen in deze gevechten worden toegevoegd.

Naast dat je alle opgeslagen vijanden verslaat in de Dimengeon Machine, verschijnen er buffs op het veld die je mee kan raken tijdens een aanval; zoals attack buffs of extra beurten voordat een vijand aanvalt. Hierdoor kun je vijanden verslaan zonder zelf geraakt te worden. Als je slim speelt, natuurlijk.

Diorama

De gebieden zijn handgemaakte diorama’s door veteranen van de tokusatsu-industrie. Tokusatsu is een Japanse term voor live-action films of series die gebruik maken van special effects. Hierdoor voelen de gebieden zowel zeer modern als retro aan. Het doet denken aan de RPG’s van vroeger. Toch heeft het hierdoor soms wel een wat uncanny effect waardoor het niet altijd perfect uit de diorama komt, maar ik heb vaak toch even stil gestaan om te kijken naar hoe mooi de omgevingen zijn. Toch geeft het diorama-effect ook wat nadelen en dan voornamelijk in de besturing.

De camera draait vaak mee wanneer je naar een ander gebied loopt binnen het diorama om de beste kijkhoek te krijgen. Alleen werkt de besturing met een joystick hier niet perfect. Soms liep ik bijvoorbeeld naar boven en bleef de stick die kant op drukken, maar door de verandering van kijkhoek dacht het spel dat ik naar links wilde gaan. Het doet wat denken aan hevige drift in een controller. Ook had ik hier en daar last van zeer smerige framedrops in cutscenes. Over het algemeen draait het spel best goed, maar ik heb hier en daar toch wel last gehad van framedrops die me uit het spel haalden. Tevens is het gemis van touchscreen-ondersteuning voor de Nintendo Switch ook wel jammer. Wanneer je dit allemaal los laat en het spel verder speelt merk je echter dat er best een toffe game is gebouwd door de Final Fantasy-veteranen.

Final Fantasian

We zien dus verschillende Final Fantasy-veteranen terugkomen zoals Hironobu Sakaguchi en Nobuo Uematsu. Beide zagen Fantasian als hun mogelijke laatste grote project gezien hun leeftijd en mogelijke gezondheid. Qua muziek heb ik dan ook weinig erop aan te merken. De meeste nummers klinken fantastisch en mocht de originele muziek je toch niet helemaal liggen dan kan je ook nog eens kiezen tussen verschillende Final Fantasy-nummers om te spelen tijdens de gevechten. Tevens is het verhaal gewoon intrigerend om te volgen en biedt het redenen om door te spelen omdat je wilt weten wat er gaat gebeuren.

Conclusie

Fantasian Neo Dimension is een toffe RPG van Mistwalker en ik hoop dat ze deze IP zeker nog verder door willen bouwen in de toekomst. De Dimengeon Machine en het Skill Trajectories-combat systeem brengen een unieke ervaring in het RPG-genre die menig RPG-fan zeker moet spelen.