Famicom Detective Club: The Missing Heir & The Girl Who Stands Behind

Ik ben verzot op detective-games. Ace Attorney, Ghost Trick: Phantom Detective, Danganronpa, Professor Layton en talloze andere titels heb ik werkelijk verslonden. Het genre mag dan grotendeels statisch zijn en gebaseerd op tekst-avonturen, maar er gaat niets boven een goed mysterie als je het mij vraagt. Nintendo waagde zich al aan dit genre in 1988 in Japan met Famicom Tantei Club Kieta Kōkeisha, waarin je als junior detective een moordmysterie oplost. Zoals een naam als ‘Kieta Kōkeisha’ misschien al doet vermoeden, werd deze game nooit uitgebracht in het Engels. Tot onverwacht eerder dit jaar werd bekendgemaakt dat de remakes van Famicom Detective Club: The Missing Heir én Famicom Detective Club: The Girl Who Stands Behind ook naar het Engels werden vertaald. Hoe houden deze moordmysteries zo’n dertig jaar later stand?

In beide games speel je als een tienerjongen die werkt voor Utusagi Detective Agency. Het is jouw taak om verscheidene mysteries en moorden op te lossen die allemaal verband houden met één zaak. The Missing Heir vormt het logische begin van de serie, hoewel beide spellen in elke volgorde zijn te spelen. In The Missing Heir word je wakker met geheugenverlies nadat je van een klif bent gevallen. Gaandeweg probeer je zowel het familiegeheim van de rijke Ayashiro familie op te lossen en te achterhalen hoe het hoofd van de familie om het leven is gekomen. The Girl Who Stands Behind is een prequel van The Missing Heir, en volgt de protagonist bij een onderzoek naar een schoolmeisje dat dood wordt aangetroffen in de rivier. Mogelijk deed zij research naar een oud spookverhaal op haar school over The Girl Who Stands Behind.

Fantastische verhalen

Hoewel beide games een sterk verhaal hebben, moet ik zeggen dat mijn persoonlijke voorkeur echt uitging naar The Missing Heir. Het idee van een traditioneel, cluedo-esque moordmysterie lag mij net ietsjes beter dan een middelbare school met een aantal geruchten. Beide spellen zijn wel gelijk op narratief niveau met meer dan genoeg onverwachte wendingen die je scherp houden. Naarmate ik vorderde door de verschillende hoofdstukken werden mijn aannames onderuit gehaald en bereikte de spanning een hoogtepunt. Dit is iets waar sommige detectives nog wel eens de mist in gaan, maar gelukkig weet Famicom Detective Club zich staande te houden op dit front. Dat is maar goed ook, want het verhaal moet je echt afleiden van de gedateerde gameplay.

Dertig jaar later

Je zou denken dat het Japanse avonturenspel de laatste dertig jaar niet bijzonder veel is veranderd. Toch bewijst Famicom Detective Club dat de quality of life en kleine aanpassingen van de laatste dertig jaar onmisbaar zijn in een moderne context. Famicom Detective Club gebruikt een commando-menu om te bepalen welke acties de protagonist uitvoert. Dit varieert van ‘talk’, tot ‘show’ en ‘examine’. Soms zijn er ook specifieke acties die uitgevoerd kunnen worden zoals ‘take’ en ‘think’. Op zich is hier niets mis mee, maar er waren geregeld momenten waarbij het onduidelijk was welke handelingen ik moest uitvoeren om het verhaal te kunnen voortzetten. Acties als ‘travel’ worden pas beschikbaar als je alle informatie op een bepaalde plek hebt gevonden of een getuige helemaal hebt ondervraagd. Maar de game geeft niet altijd even goed aan wanneer je een bepaalde handeling hebt afgerond of niet. Gele tekst verschijnt als je een nieuwe actie ter beschikking hebt, zoals nieuwe onderwerpen om naar te vragen, maar voor het grootste deel kwam de gameplay vaak neer op één persoon dertig verschillende dingen voorleggen in de hoop dat er gele tekst verscheen. Het helpt ook niet dat je soms vier keer op dezelfde actie moet klikken om iemand verder te vragen naar bepaalde elementen. Ik kan niet zeggen of dit daadwerkelijk aangepast is in The Girl Who Stands Behind, of omdat ik gewend was aan het systeem, maar deze titel was net wat toegankelijker op dit gebied dan The Missing Heir. Het verhaal van deze games is misschien dan wel tijdloos, maar de gameplay zit duidelijk vast in een tijdscapsule van dertig jaar geleden. Dat is enorm spijtig, want dat is het enige wat mij ervan weerhoudt om deze games volmondig aan te bevelen. Ze doen namelijk ook heel veel goed.

Niet modern maar wel een eigen stijl

Gelukkig werd de stroeve gameplay goed uitgebalanceerd door de prachtige visuele stijl van de game. Je zou denken dat met statische ‘portretten’ van allerlei figuren de games weinig variatie bieden in het visuele departement. Gelukkig is gekozen voor een prettige cel shaded-stijl met 3D-modellen. Er wordt geen gebruikgemaakt van simpele afbeeldingen, zoals in van de oude Ace Attorney games, maar de modellen van de personages zijn levendig en expressief. Alsof manga-personages recht van de pagina’s zijn gestapt. De animatie is ook heel bewust gekozen, waardoor je goed wordt meegenomen in de verhalen en emoties die ze hebben. Ik denk niet dat het de Danganrompa- of latere Ace Attorney-spellen kan evenaren als het aankomt op uitbundige animatie en dynamische poses, maar iedereen die je ontmoet is direct herkenbaar en gekarakteriseerd, wat erg waardevol is in een Japans avonturenspel.

Ten slotte wil ik de muziek nog even benoemen. Hoewel een aantal van de nummers simpele overzettingen van conciertos zijn ten tijde van de Japanse Famicom, zijn de nieuwe gearrangeerde nummers fantastisch in eenvoud en bepalen ze goed de toon. Nog toffer? Je kan op ieder moment overschakelen naar de (Super) Famicom soundtracks om de verschillen te beluisteren. Een aanrader tijdens een paar van de dramatische momenten om te luisteren hoe aandachtig ze de game hebben opgepoetst.

Conclusie

Famicom Detective Club is absoluut niet voor iedereen. Het lastige is dat in Europa de games niet afzonderlijk van elkaar zijn aan te schaffen, dus dat is belangrijk om mee te nemen in dit oordeel. De games zijn allebei van behoorlijk hoge kwaliteit in de aspecten van het verhaal, de visuele stijl en de muzikale keuzes. De verhalen voelen volwassen aan en nemen de mysteries erg serieus. Toch zal je je voor dat goede verhaal wel in een paar bochten moeten wringen die niet zijn opgepoetst in deze remakes. De game is niet altijd even toegankelijk en de gameplay zit regelmatig zichzelf in de weg. Als de gameplay niet direct was overgenomen van deze Famicom-games dan waren dit absolute aanraders voor fans van mystery-games. Hopelijk vormen deze games de basis voor een nieuw avontuur in dezelfde stijl, want als je het mij vraagt heeft Nintendo goud te pakken met een nieuwe Detective Club-serie. Laten we hopen dat het niet nog eens dertig jaar duurt.

Deze review was origineel geplaatst door oud-redacteur Willem op N1ntendo op 1 juni 2021. Deze review is nu opnieuw geplaatst vanwege de aankondiging van Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club.