Fairy Tail

Potentieel klinkt Fairy Tail als een droom die uitkomt voor fans van de anime. Deze RPG laat je namelijk volledig op je gemakje struinen door diens wereld, Fiore. Dat is nog niet eens alles: via turn-based-gevechten kun je ook nog eens vechten als je favoriete personages. Nu zou ik deze game, als fan van de anime, niet een droom die uitkomt noemen, maar ik heb me er toch best aardig mee vermaakt!

Fairy Tail doet me altijd veel denken aan (het immer geweldige) One Piece. Het draait om een heerlijk groepje losgeslagen idioten die onder de naam ‘Fairy Tail’ de strijd tegen het kwaad aan gaan. Een onverschrokken hoofdpersoon, een hoop komische taferelen en hier en daar nét dat extra beetje diepgang waardoor je algauw meeleeft met Natsu, Lucy, Erza en al die anderen van de gilde. Ik ben er zeer gecharmeerd van: de anime diept haar personages over het algemeen uitstekend uit en is, vooral aan het begin, excellent in het voorschaduwen van bepaalde personages en hun sleutelrol in een stukje van het verhaal. De serie bereikt zijn onbetwiste hoogtepunt tijdens The Grand Magic Games, een grootse strijd waarbij de beste guild in Fiore wordt bepaald. En laat nou precies dat de setting zijn van deze game!

Zeven jaar later

Het spel start met de gebeurtenissen die ertoe leidden dat Natsu en de zijnen verslagen worden door Acnologia, The Dragon King. Toch weet zijn destructieve magie de protagonisten geen kopje kleiner te maken: beschermd door een krachtige spreuk van de First Master van Fairy Tail, belanden ze in een diepe slaap – enkel om er zeven jaar achter te komen dat er van hun oh zo sterke gilde niets meer over is…

Eén van de voornaamste doelen in deze RPG is dan ook om jezelf te kronen als beste Guild van het land. Nu doe je dat natuurlijk in de eerste plaats door mee te doen in die hierboven genoemde Grand Magic Games, maar je doet het ook door mensen in nood te hebben. Jij en je gildeleden gaan hiervoor op queeste, en moeten (over het algemeen vrij simpele) taken vervullen als het vinden van verloren pakketjes of personen, tot het verslaan van groteske monsters. Sommige klusjes zijn heel standaard, terwijl andere wat achtergrondinformatie over één van de helden geven. Elke ‘request’ die je voltooit, geeft je weer wat verloren roem terug. Zo klim je langzaam naar nummer één.

De kracht van structuur

Het verbaasde me hoe gestructureerd Fairy Tail opgebouwd is. Er zijn veel indicatoren die aangeven hoe ver je bent en wat je nog precies moet doen. De game is opgebouwd in verschillende hoofdstukken, elk met twee of drie afleveringen. Elke aflevering die je voltooit, geeft je een puzzelstukje, die gevuld is bij het voltooien van een hoofdstuk. Maar zelfs hierbinnen zijn er constant kleine doelen waar je aan kunt werken: zij-missies om je Guild Rank te verhogen of allerlei faciliteiten zoals een laboratorium of een winkeltje die je gilde steeds een stuikje uitgebreider maken.

Voltooi je daarnaast een Request? Met een druk op de knop transporteer je jezelf weer in je HQ, zodat je direct de beloningen binnen kan harken. Via een handige kaart reis je (vrijwel zonder laadtijden!) direct naar iedere eerder bezochte locatie. Loze rondzwerfmomenten worden zo tot een minimum beperkt. Minpuntje: in het begin wordt je hand wel héél erg vastgehouden. Het spel dicteert waar je heen moet, wat je moet doen én met welke personages, waardoor je bijna geen gevoel van interactiviteit hebt. Gelukkig wordt dat vanaf Chapter 2 al snel minder. Sterker nog: de moeilijkheidsgraad maakt al snel wat gekke bokkensprongen. Het vrij uitgebreide turn-based gevechtssysteem dien je daarom snel onder de knie te hebben. Goed moment om het daar over te hebben!

Monsters, gildes en Dragon Slayers

In teams van drie, vier en uiteindelijk vijf neem je het op tegen diverse snode monsters, vijandelijke gildes en Dragon Slayers. Hoewel jouw teamleden à la oldschool Final Fantasy-spellen gezellig naast elkaar staan, zijn je tegenstanders verdeeld over een raster van negen vakjes. Al jouw magie raakt een vaststaand aantal vakjes binnen dit raster, waarbij de regel doorgaans is dat hoe sterker de aanval, hoe meer vakjes je raakt. Aan jou om slim aanvallen te kiezen die zoveel mogelijk monsters tegelijkertijd raken. Zoals het een waar RPG-fanaat betaamt, neem je hierbij de sterkten, zwakten en bijbehorende toffe secundaire vaardigheden (een kans om ‘Burn’ toe te dienen of de vijand een rij naar voren of achteren te plaatsen) in achting.

Vooral in het begin is het gevechtssysteem vrij rechttoe rechtaan en soms een beetje saai, maar je merkt dat de makers goed hebben gekeken naar een spel als Xenoblade Chronicles 2. Deze voegde gaandeweg steeds meer diepgang toe, en ook Fairy Tail heeft hier een handje van. Op een gegeven moment leer je bijvoorbeeld te ‘counteren’, waardoor je à la Paper Mario op het juiste moment op A of het pijltje naar boven (afhankelijk van de situatie) moet drukken om een aanval te pareren en slim terug te slaan. Dit geldt ook als jij aan zet bent: op sommige momenten kun je met één van je teamleden nog een tweede keer toeslaan in één beurt. Ook de Limit Break uit Final Fantasy VII (wordt tijdelijk extra sterk als je genoeg schade hebt ontvangen) en de welbekende grote superaanval kunnen niet ontbreken.

Time je je knoppen goed en gebruik je magie en superaanvallen op het juiste moment, dan geeft het spel je een geweldig gevoel van macht – zelfs tegen sterke tegenstanders. Algauw had ik er een handje van om eerst wat kleiner gespuis een kopje kleiner te maken, zodat ik een vol superaanvalsbalkje had tijdens een baasgevecht. Roekeloosheid wordt echter hard afgestraft: vijanden snoepen vaak een hoop levenspunten af en hebben doorgaans de vaardigheid om al je teamleden tegelijkertijd te raken.

Leuk, niet baanbrekend

Het gevechtssysteem is leuk, maar niet baanbrekend – een gevoel wat overheerst bij de rest van de game. Hoewel ik het best leuk vond om de gebeurtenissen uit de Grand Magic Games en wat daaruit voortvloeit nogmaals te ervaren, mist het verhaaltechnisch doorgaans toch de impact die de anime wel had.

Dit komt enerzijds door cliché-geschreven dialogen, wat rare plotkeuzes (emotionele scènes die uit het niets komen), maar ook door een technisch minpuntje: niet elk belangrijk personage is geanimeerd, waardoor een antagonist bijvoorbeeld wel in tekst opduikt, maar niet fysiek aanwezig is in de game. Ongetwijfeld gedaan om kosten te besparen, maar dit maakt de ervaring wel een stuk minder intens – zeker als de puberale gedeelten van het spel als de strand- en zwemscènes wèl de volledige productiewaarde kregen. Ik kreeg eigenlijk vooral enorm zin om de anime weer eens aan te zetten.

Conclusie
Een pluim aan Koei Tecmo: ze hebben Fairy Tail op een vrij geloofwaardige manier tot leven gebracht als RPG. Hoewel het verhaaltechnisch de finesse mist die de bijbehorende anime wel heeft, maakt de gestructureerde opzet en het aardige gevechtssysteem een hoop goed. Fairy Tail zorgt er op een hele toffe manier voor dat je altijd wel wat te doen hebt, alleen de uitwerking had wat mij betreft nog wat sterker gemogen. Als fan van de serie (met een iets puberalere geest dan ik) doe je hier echter geen miskoop mee.