Elsie - Mist nét dat beetje extra

Elsie is als concept fantastisch: het is een roguelite met die heerlijk directe besturing van een actieplatformer. Dit betekent dat je al rennend, springend en knallend steeds een stukje verder probeert te komen. Het resultaat speelt fantastisch weg, maar mist nét dat beetje extra.

In Elsie speel je als… tja, Elsie. De wereld is op zijn retour en een mad scientist heeft haar gecreëerd om hier een stokje voor te steken. Het verhaal was ik na drie seconden alweer vergeten, maar onthoud in ieder geval dat je doel is om een groep personen te redden. Hiervoor moet je al springend en rennend door een hoop willekeurig gegenereerde levels, waar op gezette tijden een eindbaas verschijnt. Denk aan roguelites als… nouja, ze allemaal eigenlijk.

Mini-eindbaasgevechten

Een leuk element aan Elsie is dat je ook vaak halverwege een wereld opgeschrikt wordt door een mini-eindbaasgevecht, wat inhoudt dat je vaak een hoop vijanden bij elkaar moet verslaan. Gelukkig heeft Elsie een futuristisch geweer tot haar beschikking. Door op Y te drukken, of deze knop lekker ingedrukt te houden, vuur je zo een barrage aan kogels af.

Ook leuk (en best uniek) is dat je een level omhoog gaat als je een aantal vijanden hebt verslagen. Bij het level up gaan mag je een nieuwe vaardigheid uitkiezen, wat er bijvoorbeeld voor zorgt dat je kogels door vijanden gaan of dat er zomaar een super sterke boemerang tussen je kogels zit. Daarnaast kun je uit allemaal andere toffe vaardigheden kiezen. Extra leuk is dat werelden hier heerlijk op ingespeeld zijn: speur je nog alle hoekjes en gaatjes af voor net die extra ervaringspunten of ga je direct door om je gezondheidspunten te besparen?

Pas wel op trouwens: als je te lang achter elkaar op Y drukt, raakt je energie op – waardoor je even kwetsbaar voor de zwaardaanvallen of het vuur van de slechteriken.

Elsie bestuurt fantastisch

Gelukkig kan onze Elsie ook een soort schild oproepen met ZL. Hierdoor blokkeer je vijandelijk vuur én tegelijkertijd de schilden van tegenstanders. De manier waarop dit werkt is… vreemd. Het is niet zo bij een actie-rpg waar je een stoere animatie krijgt, dat de kogels terugketsen of dat je een tegenaanval uitvoert. Nee, bij een succesvolle blokkering vertraagt de tijd en muziek en verschijnt er een rare cirkel om je heen. Super gek. En iets waar je even aan moet wennen. Zeker omdat je niet naar vrijheid een schild op kan roepen. Gelukkig speel je later upgrades vrij waardoor dit wat fijner aanvoelt, maar dit blijft een rare keuze.

Wat gelukkig wel fijn aanvoelt, is die dash. Ik houd van spellen die zo’n functie hebben. Een van de redenen dat Celeste zo fantastisch wegspeelt, is omdat je heerlijk zo’n extra duik naar voren kan maken, iets waardoor je je even super sterk en behendig voelt. Hoewel ik Celeste als voorbeeld noem, is dit natuurlijk een typisch element van Mega Man X-achtige platformers. Je spurt naar voren brengt ook nog eens schade toe aan tegenstanders én maakt je eventjes onkwetsbaar. Gebruik deze dus slim om aan vijandelijk vuur te ontkomen.

Daarnaast kun je met genoeg schildenergie ook soort supervorm ontwaken én kun je een vervaarlijke grondstomp doen om vijanden te raken én op speciale platformen te springen. Voeg hier nog twee speciale wapens aan toe, en je hebt een hoop knopjes om rekening mee te houden. Hierdoor kan Elsie in het begin nogal wat overweldigend aanvoelen, maar als je het even door hebt, speelt het heerlijk weg. Net als een goede Mega Man-achtige platformer betaamt.

Mega Man X

Het speelt zelfs zo heerlijk, dat ik mezelf er wel eens op betrapte dat ik het jammer vond dat de makers hier niet epische platformsecties of slim geplaatste obstakels omheen hadden gebouwd. Precies hetzelfde als wat Dennis eigenlijk had bij zijn review van 30XX. Je schreeuwt van binnen om nog een poging om nu wél naar het eind van die platformsectie te komen, maar in plaats daarvan krijg je weer een andere set aan autogegenereerde gebieden voor je kiezen.

Stiekem werkt het systeem dat de makers van Elsie gekozen hebben ook een beetje tegen. Neem bijvoorbeeld Enter the Gungeon. Daar begin je met een belabberd wapen. Zo’n wapen waarvoor je een miljoen kogels nodig hebt om zelfs het pieterpeuterigste vijandje te verslaan. Maar op een gegeven moment open je een schatkist, waardoor je (met een beetje geluk) ineens met een superbazooka iedereen in de brand zet. Bij Elsie is die progressie, door dat eerder genoemde levelsysteem, minder rigoureus en minder willekeurig: je basiskit is stiekem al best goed, en het draait vooral om hoe je daar gebruik van maakt.

Met een relatief hoge moeilijkheidsgraad en instapdrempel weten de makers dit gelukkig nog een beetje te omzeilen. Sta er niet van te kijken als je in het eerste gebied al roemloos ten onder gaat. Hoe meer van die groep personen je redt, hoe meer functies je echter ontgrendelt om je knalleven iets gemakkelijker te maken. Zo krijgt onze Elsie andere wapens en kan ze ook deze weer upgraden. En hé, wie weet ontgrendel je ver in de game zelfs een totaal ander personage (die weer helemaal op zijn eigen manier bestuurt).

Sorry Elsie, je speelde lekker weg, maar toch blijft me dat gevoel bekruipen of er niet meer uitgehaald kon worden.

Conclusie

Elsie is fantastisch als actieplatformer, maar als roguelite ietsjes minder geslaagd. Als fan van actie is er veel om van te genieten: het voelt fantastisch om als Elsie door levels te springen, te dashen en te knallen. Het levelsysteem is daarnaast leuk gevonden, en zorgt dat je op natuurlijke wijze steeds sterker wordt. Maar oh, wat was het leuk geweest als hier handgemaakte levels omheen waren verweven. Wat overblijft is absoluut een fijn tussendoortje.