30XX - Was het maar geen roguelike

30XX brengt de Mega Man X-sfeer terug, maar nu als platformer met willekeurig gegenereerde elementen. Hoe verhoudt deze roguelike zich tot de games waar het spel duidelijk zijn inspiratie vandaan heeft gehaald?

Het is geen geheim dat 30XX gebaseerd is op de Mega Man X-reeks. Wie de screenshots bekijkt herkent de pixelstijl en het kleurgebruik meteen. Hoofdpersonages Nina en Ace zouden de zus en broer kunnen zijn van X en Zero. Ook qua gameplay lijken ze op elkaar, want in 30XX ren, schiet en spring je door verschillende werelden heen die worden afgesloten met een eindbaas, wiens wapen je krijgt als je deze verslaat. Sterker nog, de personages besturen heerlijk soepel, en dat is zeker een van de sterke punten van 30XX.

Willekeurig gegenereerd

Maar op één punt verschilt 30XX van Mega Man: de levels zijn willekeurig gegenereerd. In Mega Man leer je door trial and error hoe een level in elkaar zit, en zo weet je gaandeweg hoe je er ongeschonden doorheen komt. De levels van 30XX bestaan uit wisselende opgebouwde elementen, waardoor elke keer dat je het speelt de lay-out anders is. Zelf houd ik wel van roguelike elementen in games, maar bij 30XX pakt het minder goed uit. Een vaste levelstructuur werkt bij dit type spellen veel prettiger. Niet alle willekeurig gegenereerde levels zijn namelijk even sterk.

Om deze extra moeilijkheid te compenseren kun je gaandeweg je arsenaal verbeteren. Nina begint met een enkel schot en Ace met een zwaardslag. Onderweg vind je Augs en Cores: aanpassingen die je personage tijdens je sessie versterken. Zo kun je een dubbele sprong krijgen, of een schot dat ook naar achteren schiet. Ook extra HP, schotkracht of een hulpje dat als schild dient is te verzamelen. Er zijn honderden Augs en Cores te ontdekken, dus elke sessie is anders. Een minpunt hiervan is dat, zeker wanneer je heel wat Augs hebt verzameld, er zoveel over het scherm vliegt dat het onoverzichtelijk wordt.

Ook de volgorde van de levels is willekeurig, waardoor het een verrassing is welk level je volgende wordt. Wat wel altijd gebeurt is dat hoe verder je komt in een speelsessie, hoe hoger de moeilijkheidsgraad wordt. Er komen meer vijanden, en deze delen meer schade uit. Ook de eindbazen worden steeds lastiger. Naast dat ze agressiever vechten, krijgen ze ook een stuk meer HP, waardoor het echte kogelsponzen worden en je soms minutenlang op ze moet schieten voordat ze neergaan. Dit voelt als een goedkope manier om de moeilijkheid te laten stijgen.

En niet onbelangrijk voor een roguelike: af is af, en dan is het terug naar start en zijn al je Augs en Cores verdwenen. Gelukkig zijn er wat manieren om je volgende sessie wat makkelijker te maken. In de centrale hub waar je elke sessie start kun je permanente upgrades kopen. Zo is er een kat die je een beter startwapen geeft, en kun je je HP verhogen of ervoor zorgen dat je in winkels (die verstopt zijn in de levels) betere Augs vindt. Desalniettemin is 30XX een pittige game! Het is mij niet gelukt het einde te halen. En er zijn heel veel sessies nodig om alle permanente upgrades vrij te spelen, dus op een gegeven moment was ik wel klaar met de roguelike-modus.

Mega Mode

Voor wie (net als ik) geen fan is van de strenge regels van de roguelike-modus is er nog een andere optie: Mega Mode. Hierin kies je wel zelf de volgorde van de levels, en ga je af? Dan ben je je voortgang niet kwijt maar ga je lekker verder met al je Augs en Cores nog intact. Alsnog zijn de levels elke keer willekeurig opgebouwd (binnen eenzelfde sessie blijven ze wel hetzelfde), en ben je afhankelijk van de Augs en Cores die je vindt of je een sterk personage kunt bouwen om het laatste level te halen. Deze modus beviel mij beter, doordat je de levels kunt leren en niet constant helemaal opnieuw hoeft te beginnen.

Toch is 30XX spelen geen straf. Dat komt door de mooie, kleurige pixel-graphics, de passende chiptune soundtrack én de strakke gameplay. Nina en Ace (voor elke sessie kies je je personage) spelen lekker weg. Ze verschillen voor extra variatie in speelstijl van elkaar. Ace heeft een zwaardaanval, en is daardoor wat lastiger dan Nina die van een afstand kan schieten. Versla je een eindbaas, dan krijg je zijn wapen. Nina kan deze combineren met andere wapens, en Ace gebruikt deze wapens weer op een andere manier. 

Om de speeltijd wat te rekken hebben de makers nog twee elementen toegevoegd. De eerste is een co-op stand, waarin je samen lokaal of online het spel doorloopt. Daarnaast is er nog een level editor, waarin je zelf je levels maakt, of die van anderen kunt spelen. Hoe actief deze is, is lastig in te schatten. Wel vond ik al een aantal levels, zoals nagebouwde Mega Man X werelden of ontzettend lastige kaizo levels.

Conclusie

30XX is een waar eerbetoon aan Mega Man X, en dat blijkt uit alles: de personages, de graphics en de speelstijl. 30XX maakt in de standaardmodus van de traditionele platformer echter een roguelike ervaring, en door de vele verschillende Augs en Cores die je kunt verzamelen is elke sessie anders.Ik ben minder fan van de manier waarop de game omgaat met roguelike elementen. De minder willekeurige Mega Mode speelde daarom fijner. Zowel Mega Man als roguelike-fanaten kunnen hier goed mee uit de voeten, als die tenminste van een flinke uitdaging houden.