Dragon Quest Monsters: The Dark Prince - Een vermakelijke mix

De Monsters-reeks van Dragon Quest bestaat al sinds 1998, maar dit is pas het tweede deel dat naar het Westen komt. In Dragon Quest Monsters: The Dark Prince tem je monsters om een sterke monster wrangler te worden. Uiteraard met alle monsters die je in de main line-serie al bent tegengekomen!

In Dragon Quest Monsters: The Dark Prince leren we Psaro kennen. Of misschien ken je hem al, want hij zat ook in Dragon Quest IV: Chapters of the Chosen (die hoef je echter niet gespeeld te hebben om het verhaal van deze game te begrijpen). Psaro is een hybride tussen mens en monster met als vader de koning van de monsters in de onderwereld Nadiria. Zijn menselijke moeder is een stuk vrediger en blijft erop aandringen dat hij zijn krachten voor het goede moet gebruiken. Dat probeert hij wel, maar zijn omgeving reageert zelden dankbaar. Psaro kan een sterk staaltje vechten tot zijn vader hem vervloekt en hij geen monsters of mensen meer kan aanvallen. Wat doe je dan? Monsters temmen! Aan de hand van een korte persoonlijkheidstest krijg je je eerste monster toegewezen. Ik had de voorkeur voor klein en schattig en kreeg een fright bulb.

De openingsscène is vrij uitgebreid, maar daarna wordt het verhaal vooral in kortere cutscenes uit de doeken gedaan. Het is best een Dragon Quest-waardig verhaal, maar helaas is de grafische stijl niet heel uitnodigend en gaat het wat traag. Ook is het erg jammer dat Psaro wel een heel erg stille protagonist is. Alle andere personages zijn voorzien van voice-acting, maar Psaro slaakt niet eens een Link-kreetje. Dat is een gemiste kans want het heeft een goedkoop effect. De voice-acting van de andere personages is wel erg welkom. Typisch voor Dragon Quest is dat alle monsters een accent hebben (alle slijm-monsters zeggen vaak ‘goo’ in plaats van alleen de g-klank, en andere slissen enorm) waardoor het in schrift soms moeizaam lezen is. Bovendien geeft het een stuk meer persoonlijkheid!

Monsters temmen en combineren

Het draait dus allemaal om het vangen en trainen van monsters om je team van maximaal vier wezens te vullen. Je struint verschillende gebieden af waar seizoenen elkaar rap afwisselen. In elk seizoen verandert de wereld een beetje mee. Zo groeien in de zomer planten volop waardoor je naar nieuwe gebieden kunt klimmen, terwijl in de winter water bevriest en grotten toegankelijk worden. Ook lopen er telkens nieuwe monsters rond om te vangen. Dat vangen doe je door een show of force, waarmee je indruk probeert te maken op de monsters. Afhankelijk van je algemene reputatie in het gebied heb je een bepaalde kans op succes. Je reputatie verhoog je door mee te doen aan Colosseum-gevechten en/of door eindbazen te verslaan. Dat werkt best prima, al is het wel jammer dat je niet direct alles in een gebied te pakken kunt krijgen waardoor je vaak toch even terug moet naar vorige gebieden.

Al snel krijg je de interessantste optie van het spel: monsters fuseren. Jij kiest twee ouders (die daarna dus uit je collectie verdwijnen) om één supermonster te creëren. Die erft telkens bepaalde eigenschappen van de ouders zoals een skill tree met aanvallen of snellere groei van stats. En als dat monster level tien bereikt, kan die ook weer gefuseerd worden. Als je een beetje fan bent van breeden in Pokémon, kun je hier helemaal je hart bij ophalen. Ik ben niet zo van het number crunchen en uitgebreid plannen maar had alsnog veel plezier met het uitkiezen van de raarste wezens om te creëren. Ondanks mijn gebrek aan kennis van zaken waren de gefuseerde monsters duidelijk sterker dan de originelen. Wel was het fijn geweest om hier iets meer aan het handje genomen te worden, want er zijn véél opties.

Ten aanval!

Met je monster-team vecht je tegen wilde monsters of eindbazen. Je kiest niet elke beurt een aanval, maar stelt een algemene tactiek in per monster. Zo kan die focussen op het helpen van teamgenoten of voornamelijk verzwakkende aanvallen uitvoeren. Er komt best wel wat grinden bij kijken. Gelukkig kun je versneld afspelen en auto-battle aanzetten. Alsnog was het iets te veel grindwerk naar mijn smaak, vooral omdat de grote levels ondanks de wisselende seizoenen niet lang uitnodigen tot uitgebreide verkenningstochten. Dat komt voornamelijk door de niet-zo-aantrekkelijke grafische stijl. De thema’s zijn prachtig, vooral als je van een lavawereld doorreist naar een snoepwereld. Het lijkt echter alsof het allemaal geremasterd is uit het Nintendo 64-tijdperk, met grote open ruimtes en een wat lompe afwerking. Ook had ik wat last van pop-ins en een slechte framerate. Het is niet onspeelbaar, maar ook weinig bekoorlijk. De klassieke Dragon Quest-soundtrack weet wel wat goed te maken.

Conclusie

Dragon Quest Monsters: The Dark Prince is vermakelijk, maar maakt ook niet de meeste indruk. De grafische stijl is ondermaats, wat het verkennen van de werelden minder aantrekkelijk maakt dan gewenst bij dit genre. Werelden hebben mooie thema’s maar pop-ins en framerate-problemen halen de magie er wat uit. Monsters verzamelen en fuseren is daarentegen erg goed uitgewerkt, met uitgebreide mogelijkheden tot het creëren van je ultieme team. De wereld van Dragon Quest past er echt goed bij, want er zijn heel wat creatieve wezens te vergaren. Wat meer uitleg was echter wel fijn geweest, vooral als je nog niet zo bekend bent met het genre. Ben je fan van monster catchers, dan mag deze game zeker in je collectie.