Dordogne

Het zit de Franse Mimi niet mee: in een week verliest ze zowel haar baan als haar oma. Vooruit, Mimi had al twintig jaar geen contact meer met oma Nora, maar dat kwam alleen omdat haar vader slaande ruzie met haar kreeg. Als de notaris Mimi een brief van oma stuurt waarin zij aangeeft een speciale erfenis apart te hebben gezet voor haar kleindochter, stapt de Parisienne dan ook gelijk in haar Citroën 2CV. Bestemming? Zuidwaarts naar de Franse Dordogne!

Eenmaal gearriveerd bij oma Nora’s huis in Dordogne ontdekt Mimi stukje bij beetje de verdrongen herinneringen aan haar laatste zomervakantie bij oma. We wisselen constant tussen de volwassen Mimi en speelbare flashbacks naar haar twaalfjarige variant uit logeren bij oma. Naarmate Mimi het huis (her)ontdekt komt ze steeds spullen tegen die vergeten herinneringen terugbrengen. Stukje bij beetje ontvouwen zowel het huis als de verdrongen kant van Mimi zich bij elke ontdekking. Het wordt al gauw duidelijk dat oma Nora voor haar dood een laatste speurtocht had voorbereid om haar kleindochter nog één levensles te leren.

Zo Frans als een baguette met een baret

Het mooie aan indiegames is dat ze een sfeer kunnen uitstralen die grote studio’s nooit (financieel) kunnen verantwoorden. Dordogne is zo’n passie-project en ademt een en al de sfeer van de Franse Dordogne-regio uit. Het is evident dat een groot deel van het team zelf uit de regio komt en de essentie van hun zomervakanties in de Dordogne in de vorm van een jeux video gegoten heeft. Hoewel de game niet overal de afwerking heeft van een AAA-titel uit de stal van Nintendo, hebben de makers van Dordogne zeldzaam veel aandacht besteed aan de details. Zo is de game voor de liefhebber zelfs speelbaar in het Occitaans, de streektaal van de regio. Dat het team beperkt was in mankracht en middelen is ook terug te zien in de korte duur van Dordogne. Met vijf uur speeltijd kun je de aftiteling bereiken. Dordogne is echter niet gemaakt om in een ruk uit te spelen: het beste kun je elke dag als tussendoortje een hoofdstuk spelen.

Esthétique magnifique

Het absolute hoogtepunt van Dordogne is de fenomenale artstyle. De gehele game oogt als een interactief aquarel-schilderij en barst uit zijn voegen van de charme. Of je nu Mimi’s tanden staat te poetsen in de ochtend, een baguette koopt in de lokale boulangerie, of met oma de rivier af kajakt: de sfeer staat altijd op standje tien. Voor de meer ervaren gamer is de gameplay wel wat wennen: elke kleine handeling moet je zelf uitvoeren. Waar we in de meeste games gewend zijn om bijvoorbeeld je koffer uit te pakken door op de A-knop te drukken of een kleine puzzel op te lossen, verwacht Dodogne dat je elke kleine handeling zelf doet. Je moet je cursor dus eerst bewegen naar de twee gespen die de koffer dicht houden, daarna de koffer openen, de verschillende lades open trekken door aan de klink te draaien, je spullen in de lade leggen én vervolgens de lade weer dicht doen. Het is allemaal enigszins omslachtig en wat kneuterig, maar het past in de context van de game juist heel goed. Ook maakt dit Dordogne geschikt voor mensen die normaal niks met games hebben. Het enige punt van kritiek is dat deze acties veel intuïtiever aan zouden voelen als je ze met het touchscreen kon uitvoeren. Dit is helaas niet mogelijk in handheldmodus.

Le conclusie

Dordogne is geen lange game, maar een heel eigen ervaring die je – net als de Tour de France – het best in etappes aflegt. Je zou de game dan ook misschien beter een experience (uitgesproken op zijn Frans, natuurlijk) kunnen noemen. Dordogne maakt je bijna nostalgisch naar een lang vervlogen zomer waarin Mimi vrij kon ravotten, de regio verkende, foto’s en cassette-opnames maakte, picknickte, kajakte en wat al dan niet meer in de heerlijke Dordogne. Voeg hier een oog voor detail, een prachtige artstyle en een vleugje typisch Franse arthouse mélancolie aan toe en je gamet voor een paar uur als een god in Frankrijk. Dordogne is bij uitstek geschikt om ’s zomers in handheldmodus te spelen in een zonnig grasveld of hangmat naar keuze.