Doom 64 - Ongecompliceerd knalplezier

Na het spelen van Doom 64 snap ik helemaal waarom men zo’n fan is van Doom Eternal en diens voorganger. Vanaf het eerste moment is deze FPS heerlijk ongecompliceerde fun – zelfs als je zoals ondergetekende stiekem helemaal geen kaas hebt gegeten van shooters. Beetje jammer alleen dat de minpunten van 25 jaar terug nu nog een tikkeltje zwaarder wegen.

Doom 64 is best wel een bijzondere eend in de bijt. Het zag een oorspronkelijke release in 1997, exclusief voor de Nintendo 64. Ondanks de titel was het stiekem echter al een officieus vervolg op Doom I en II, voor Doom 3 uit 2004. Het is op en top Doom: jij speelt als de beruchte Doomguy, en knalt een gigantische hoop demonisch gespuis aan gort in verschillende levels Hiervoor heb je diverse wapens tot je beschikking, van je trouwe shotgun tot de heerlijk over-the-top Chaingun. Niet nadenken, gewoon schieten.

Lekker ouderwets

Aan alles is te zien dat dit een schietspel is uit de jaren ‘90, nog voor Halo (en GoldenEye 007) de wereld van first person shooters op consoles volledig op hun kop zette. Naar boven of naar beneden richten hoeft bijvoorbeeld niet: enkel naar links of naar rechts schieten volstaat, en auto-aim helpt je bij de rest. Hoewel dit natuurlijk super ouderwets is, werd ik er stiekem wel blij van. Deze laagdrempeligheid laat feitelijk iedereen zich even het mannetje of vrouwtje voelen, terwijl je demoon na demoon kapot knalt. Nieuwerwetse toevoegingen als motion controls (beweeg je Joy-Con of Pro Controller heen en weer om te richten) zijn dan weer minder geslaagd.

Ook grafisch is het nog lekker ouderwets. Hoewel veel spellen uit het Nintendo 64-tijdperk super slecht verouderd zijn, geeft het herkenbare, op sprites-gebaseerde jasje, Doom 64 stiekem nog best wel een charme. De ontwikkelaar speelt hier en daar ook best slim met kleuren. Om te voorkomen dat je de weg kwijtraakt, hebben deuren een herkenbare tint als blauw, rood of geel – die enkel te openen zijn met de sleutel van de respectievelijke kleur. Slim!

Laat ik nog even benadrukken: het schieten is, zelfs nu in 2020, nog best wel aangenaam. Salvo’s aan demonen kapot schieten geeft een heerlijke kick, zeker als je een breed scala aan schietgerei in handen hebt. Dat gezegd hebbende: dit maakt het nog geen super gemakkelijke ervaring. Vijandelijk gespuis heeft er nogal een handje aan om vanuit een ongeziene hoek op je te knallen. Voorzichtig door de levels wandelen is een aanrader.

Warrig leveldesign

Het grootste minpunt aan Doom 64 is echter zijn warrige leveldesign. Dit zit ‘m niet eens zo in het feit dat de lay-out gecompliceerd is (de in-game map doet wonderen), maar doordat het nogal eens niet duidelijk is wat de juiste weg vooruit is. Vaak zit er ergens een schakelaar die ‘iets’ activeert (bijvoorbeeld een portaal, deur of platform dat ineens naar beneden zakt) – alleen het is niet te zien wat. Daarnaast is de schakelaar binnen enkele seconden alweer uitgewerkt, waardoor het ook moeilijk zoeken is. Super frustrerend en haalt je helemaal uit de flow. Vooral stom ook omdat ze dit met die kleurdeuren wél heldere visuele hints weten te geven. Ach, gelukkig zijn er anno 2020 genoeg walkthroughs op het internet te vinden.

Conclusie

Voor slechts een paar euro haal je met Doom 64 een verse portie heerlijk ongecompliceerde schietactie in huis. Deze game ademt het FPS-genre van de jaren ‘90 en laat je met over-the-top guns op salvo’s ouderwetse sprites knallen. En je hoeft er niet eens voor naar boven of beneden te richten! Zo jammer alleen dat het leveldesign ongelofelijk verouderd is, dat verpest de flow van het spel behoorlijk. Desalniettemin is dit een aanrader voor iedereen die trek heeft in een nostalgieboost of zich even een waar god wil voelen.