Daemon X Machina

Er zijn maar weinig dingen die zo cool zijn als het rondvliegen met een mech. Je overbrugt grote lappen terrein en vecht tegen zo’n beetje alles wat beweegt. Door de jaren heen hebben we heel wat mech actiegames mogen verwelkomen, zoals de PlayStation-serie Armored Core. Kenichiro Tsukada, de producer van Daemon X Machina, heeft aan de games gewerkt en wilde de oude tijden doen herleven. Is dat hem gelukt? Nou, technisch gezien wel, maar geweldig is het niet.

Het verhaal van Daemon X Machina is complete onzin. Er zit maar weinig logica in, en bovenal, het is niet fraai. Door een botsing met een maanstuk, zijn alle artificial intelligence compleet op hol geslagen. De robots willen, als het ware, de macht overnemen en de mensheid uitroeien. Daemon probeert een verhaal te vertellen over een verwoeste wereld en de clubjes die daaruit voortkwamen. Deze groepen mensen strijden tegen de Immortals, de gegeven naam aan de vijandelijke AIs, en vechten onder elkaar een politiek spel uit. De player avatar neemt een neutrale positie in en probeert de huurlingen te helpen waar nodig. Waar ik persoonlijk afhaak, is hoe het verhaal verteld wordt. De cutscenes zijn hooguit een minuut lang, waarna al het andere tekstvelden wordt verteld. Uiteraard zijn ze ingesproken, maar wat ze zeggen is totaal niet relevant.

Matige structuur

Als het op de structuur van de game aankomt, doen mij veel dingen aan de oude Monster Hunter-spellen. Je kiest missies uit een lijst, krijgt veel te veel informatie en gaat dan aan de slag met een opdracht. Elke missie heeft meerdere doelen om te bereiken, maar zolang je de belangrijkste dingen doet, zeurt Daemon X Machina echt niet hoor. Het spel gaat vervelend doen als je teveel reserves verbruikt, maar dat is nauwelijks een probleem. Er is een basis waar je kunt rondstruinen, maar veel gebruik je daar ook niet. Er zijn hooguit een paar winkels om items te kopen en je vaardigheden te upgraden.

De missies in Daemon X Machina lieten me met een dubbel gevoel achter. Tegelijkertijd was ik zowel erg gefrustreerd als vermaakt. Een goed voorbeeld was een baas die 35 minuten vereiste om vernietigd te worden. De patronen zijn interessant en vragen toffe stunts van de speler, maar Daemon X Machina legt zo weinig uit. Je bent vooral op jezelf aangewezen, wat ongelofelijk frustrerend is. Op sommige momenten had ik geen benul vanof ik het juist nou fout of goed deed. Aan de andere kant, de verrassende opdrachten maken het spel ook best vindingrijk. Van het vechten tegen huurlingen tot het verdedigingen van een bepaald punt, de missies weten soms best te verrassen.

Zie ze vliegen!

Het besturen van je mech is eigenlijk het beste gedeelte van Daemon X Machina. Hoewel de opties gelimiteerd zijn in het begin, leer je al snel met het wapentuig om te gaan. Het aantal wapens verkrijgbaar is belachelijk, en het zijn niet alleen maar pistolen. Er zijn kanonnen, zwaarden en zelfs sniper rifles om vijanden flink een lesje te leren. Het plezier van de combat stopt daar niet. De mech kan vliegensvlug over de grond bewegen, wat vrij aangenaam aanvoelt. Hoewel nabije aanvallen je tanden laten zien, afstand nemen is vaker de betere zet. Gelukkig voelt het rondvliegen geweldig en kun je het personage met gemak vanaf afstand positioneren. Ik zou in sommige omstandigheden graag een lock on knop hebben gehad, maar over het algemeen valt er prima mee te leven.

De speler kan ook de mech verlaten en te voet verder trekken. Helaas vond ik het geen toffe toevoeging, vooral omdat het eigenlijk geen nut heeft. Daemon X Machina is gemaakt met mech gevechten in het achterhoofd en vraagt je constant om de beste tactieken toe te passen. Hoewel de speler onder grote bazen kan duiken, laat je gewoon te veel ruimte voor een tegenaanval. Er zijn momenten waar het nuttig zou kunnen zijn, vooral tegen het einde, maar zelfs dan kun je beter in de Arsenal blijven zitten. Een element waar ik iets meer gebruik van heb gemaakt is de Femto energie. Door genoeg te verzamelen kun je vaardigheden uitbreiden of je zelfs laten klonen. Het gebruikmaken van de Mirage, zoals de kloon heet, zorgt voor de broodnodige crowd control.

Hoe het spel wordt gespeeld

Gezien het een Monster Hunter-achtige game betreft, zou je verwachten dat het gehele spel in multiplayer gespeeld zou kunnen worden. Helaas zijn de campaign en online missies compleet afgezonderd van elkaar, waardoor je voornamelijk vastzit aan de AI. De AI is ronduit slecht. In een 40 minuten durend baasgevecht, gingen beide computergestuurde vrienden vier keer dood. Er was een punt waar ik ze wou laten liggen en aan hun lot over wou laten, maar dat maakte het gevecht nog moeilijker dan het al was. Uiteraard had ik heel wat kleine vijanden kunnen verslaan en vele ammo kits kunnen grijpen, maar dat proces zou zeker meer dan een uur hebben gekost.

De lokale en online opties werken meer dan prima. Er was maar weinig lag en alles liep op een vlot tempo door. De missies zelf waren ook goed afgestemd voor een online groep, waardoor het gelijk meer aansprak dan de single-player. Ze waren uitdagend en je moest je goed verspreiden om de opdrachten tot een goed einde te brengen. Helaas zijn er maar een handjevol missies die op deze manier gespeeld kunnen worden. Je bent er redelijk snel op uitgekeken, en dat is ronduit zonde. Als Daemon hier de focus op had gelegd, dan was het avontuur veel meer tot zijn recht gekomen. Het heeft niet zo mogen zijn.

Grafisch prima

Als het op graphics aankomt, dan weet Daemon X Machina nog best te verbazen. De mechs bewegen sierlijk met leuke aangeklede elementen. De landschappen voelen echter bijzonder leeg, terwijl ze best kleurrijk zijn. Als het alleen maar actie was dan had ik er geen punt van gehad, maar er zitten genoeg precisiemomenten in waar de leegte duidelijk te zien valt. De muziek is okay. Er zitten prima rock deuntjes in, maar niets wat ik me daadwerkelijk voor de geest kan halen.

Conclusie

Daemon X Machina liet mij met een vrij leeg gevoel achter. Hoewel de gameplay-elementen best geinig zijn, laat het spel het op andere punten je beetje in verbazing achter. Waarom is het avontuur bijna volledig single-player? Zou het niet geweldig zijn geweest om alles met een stelletje vrienden te doorlopen? Je zit nu voornamelijk met de AI opgescheept die veel te veel dood gaan. Daarnaast helpen het verhaal en de omgevingen ook niet mee om het geheel omhoog te krikken. De missies kunnen soms leuk uit de hoek komen, maar daarmee heb ik ook het grootste positieve punt van Daemon X Machina benoemd.