Corn Kidz 64 - vooruit met de geit!

Corn Kidz 64 is een van die spellen waarbij je direct ziet wat de bedoeling is. Je voelt meteen de knipoog naar Super Mario 64, Banjo Kazooie en andere games uit dat tijdperk. De vraag is alleen, hoe goed doet Corn Kidz 64 deze kanjers na? En wat als ze dat net te goed doen?

Corn Kidz 64 speelt zich af in een droom van het hoofdpersonage, de geit-mutant Seve. Hij heeft weer zijn favoriete droom en gaat naar een nacho-restaurant waar hij eindeloos nacho’s kan eten! Als hij het restaurant binnentreedt ziet hij echter al snel dat er iets anders is. Seve bevindt zich in een soort duivelse speeltuin en komt snel zijn magische vriendin Alexis tegen die vertelt dat ze jouw droom heeft aangepast om je “Corn powers” te trainen. Het is aan jou om de droom te verslaan en het nacho-restaurant te herstellen.. en dat is dan ook ongeveer alles wat je krijgt qua verhaal. Dit is jammer, want de schrijfstijl van de personages is heel charmant.

Een volgepropte trukendoos

Seve komt met een hele koffer aan moves en krachten om door de levels heen te springen, knallen en klimmen. Het spel weet deze heel goed te benutten door uitdagende hindernisbanen in elkaar te zetten waar je alle moves en krachten tot het uiterste drijft. De game komt dan ook het best tot zijn recht als je een lineaire uitdaging voorgeschoteld krijgt nadat je alles onder de knie hebt. Het voelt namelijk aan alsof je een veel uitdagendere Mario 64 speelt en dat voelt fantastisch. Helaas is niet de hele game zo.

Frustrerende doolhoven

Het grootste deel van je tijd met Corn Kidz 64 spendeer je in grote open gebieden met gigantisch veel hoeken, geheimen, objecten om te verzamelen en deuren om te openen. Soms moet je ook in een ander deel van de wereld een object vinden om een deur te openen in een ander gebied. Als je dit leest en denkt aan de levels in Banjo Tooie, dan zit je op het goede spoor. Net als in die game zijn de levels groot, doolhof-achtig en vervelend om te navigeren. Tenzij je houdt van hoe de levels in elkaar zitten in Banjo Tooie, dan ga je erg genieten van deze game. Ik kon zelf echter niet wachten tot ik de volgende lineaire sectie vond. En het feit dat er maar drie echte levels zijn betekent ook dat je héél lang naar dezelfde muziek zit te luisteren. Die muziek is best leuk de eerste vier-a-vijf keer dat je het hoort, maar mijn god wat ben ik de muziek ondertussen zat.

Nostalgie spat van het scherm

Wat wel weer erg tof is, is de manier waarop Corn Kidz 64 de stijl van de Nintendo 64 perfect nabootst. De low-poly stijl van personages , de wazige texturen op de muur en grond en de geluidseffecten lijken precies op een spel uit dat tijdperk. De schrijfstijl en manier waarop personages geanimeerd zijn deed ook stevig denken aan hoe een cartoon als Invader Zim geschreven is en dat kon ik ook erg waarderen.

Conclusie

Corn Kidz 64 is deels onmiskenbaar geweldig in elkaar gezet. Alles van de grafische stijl tot de fantastische moveset klopt als een bus en het voelt geweldig om Seve te besturen. Helaas zijn de werelden zo opgebouwd dat je het grootste deel van je speeltijd met Corn Kidz 64 doelloos rondrent in een verzameling van doolhoven met hier en daar een fantastisch stukje platformen. Hoewel ik hier geen fan van ben zou ik de game wel aanraden aan platformfans, al helemaal als Banjo Tooie hoog op je lijstje van favoriete games staat!