Bioshock: The Collection

De allereerste Bioshock verscheen in 2007 op de Xbox 360 en PC en was een daverend succes. De game werd niet alleen om de innovatieve en spannende gameplay geprezen, maar ook om zijn politieke dimensie. Bioshock werd hierna nog uitgegeven op de PlayStation 3 en er volgden nog twee games in de reeks. Voor de nieuwste generatie consoles wordt de trilogie als remaster aangeboden in The Bioshock Collection. Is het na al die tijd de moeite waard om nog eens de werelden van Rapture en Columbia te duiken?

Een grote collectie

Bioshock: The Collection is een verzameling van alle hoofdgames met daarbij alle DLC en extra’s die ervoor zijn uitgekomen. In het eerste deel overleef je als enige passagier een vliegtuigcrash op zee. Onder een oude vuurtoren blijkt een ingang naar Rapture te zijn: een onderwatermetropool gesticht door Andrew Ryan. Hij vond dat er niet te veel inmenging moet zijn van overheden, en omdat hij dit nergens op aarde kon vinden stichtte hij zijn eigen utopie. Het zal geen verrassing zijn dat dit niet zo utopisch is verlopen als gepland, waardoor Rapture nu wordt bedolven onder lijken en verval. Dat niet alleen: er loeren nog allerlei gedrochten in de donkere gangen, die je niet gunstig gezind zijn. Dit zorgt voor een spannende sfeer die het hele spel lang blijft hangen. Gaandeweg ontrafel je de gebeurtenissen van de afgelopen maanden, die hebben geleid tot de huidige dystopie.

Bioshock 2 speelt zich acht jaar na je avontuur in Rapture af. Dit keer speel je als een Big Daddy, een genetisch gemodificeerd mens dat ooit gemaakt werd om Little Sisters te beschermen. Desondanks heb je, in tegenstelling tot andere Big Daddy’s, wel nog een eigen wil. Rapture is ondertussen in handen van Eleanor Lamb, een psychiater die niet zit te wachten op jouw aanwezigheid. De setting lijkt dus sterk op het eerste deel, al heeft het verhaal een heel andere invalshoek.

Bioshock: Infinite is de derde titel in de serie en staat los van de voorgaande delen. In dit deel reis je niet af naar een onderwaterwereld, maar naar de zwevende stad Columbia met het hoofdpersonage Booker DeWitt. Om je schulden af te betalen krijg je de opdracht om het meisje Elizabeth op te halen in Columbia. Niets is echter wat het lijkt, als je in de, in eerste instantie, bruisende vliegende stad terecht komt. Al gauw blijkt dat de inwoners wel erg fanatiek een geloof volgen. Het plan om samen met Elizabeth Columbia te verlaten wordt daarnaast ook niet geaccepteerd door een grote groep inwoners van deze steeds vreemder wordende stad. In vergelijking met de voorgaande twee delen is de sfeer in Infinite een stuk minder beklemmend omdat je je nu bevindt in een stad waar tevens ook de zon vrij spel heeft en het dus erg licht is. Desalniettemin gaat dit typische Bioshock-gevoel niet helemaal weg door de verschillende personages en het idee dat je je middenin een sekte begeeft.

Speciale krachten en politieke kwesties

In Bioshock wordt klassieke FPS-actie op briljante wijze gecombineerd met het verkrijgen van speciale krachten én een diepgaand verhaal vol twists. In Rapture blijken wetenschappers te hebben gewerkt aan plasmids, een middel om het menselijk lichaam te verbeteren. Tijdens een burgeroorlog werd deze kennis ingezet voor het vervaardigen van heel aparte wapens: vuur of ijs uit je handen laten schieten, of ervoor zorgen dat iemand anders de dichtstbijzijnde persoon aanvalt. Je kunt een scala aan speciale aanvallen leren, maar er zijn ook gewone wapens te vinden.

De hele geschiedenis en politieke discussie rondom de ontwikkeling van deze plasmids en de desastreuze gevolgen ervan ontrafel je tijdens je weg door Bioshock, wat ontzettend interessant is. De Plasmids blijken niet zo goed te zijn voor het brein, waardoor de bevolking van Rapture is veranderd in extreem agressieve wezens. Het politieke spel dat wordt gespeeld door de games, zorgt ervoor dat je echt in de wereld wordt gezogen. Er zijn, net als met de meeste discussies, voorstanders en tegenstanders die her en der hun ideeën verspreiden. Als je door Rapture loopt, kun je ondanks het verval nog een goede indruk krijgen van hoe mooi het moet zijn geweest voordat alles uit de hand liep. Het uitzicht op de onderwaterwereld en op de andere gebouwen onder water is fenomenaal.

In deel 2 is de verrassing er wat meer af, maar desondanks wordt een sterk verhaal neergezet en staat de gameplay als een huis. Dezelfde onheilspellende sfeer hangt door heel Rapture. Het is niet aan te raden deeltje twee te spelen voor het eerste deel, gezien het verhaal dieper ingaat op verhalen uit deel 1. Er zijn namelijk verschillende eindes mogelijk, afhankelijk van een paar keuzes tijdens het spel.

Bioshock: Infinite

Bioshock: Infinite is een losstaand verhaal en heeft totaal geen connectie met de voorgaande titels. Toch is het aan te raden om dit spel wel als derde in de volgorde te gaan spelen, omdat er soms op een leuke manier subtiele verwijzingen zijn naar de voorgaande titels zijn, door middel van bijvoorbeeld specifieke zinnetjes in dialogen. De gameplay van Infinite is daarnaast ook op veel stappen veranderd. Big Daddies en Little Sisters ontbreken, maar doordat je de attributen van Columbia tot je beschikking hebt, kun je, al ware het een achtbaan, klauterend door de stad reizen.

Ook de aanwezigheid van Elizabeth zorgt voor een welkome toevoeging in de gameplay, want er zijn veel momenten waarop je haar moet beschermen en begeleiden. In ruil daarvoor zorgt zij er dan weer voor dat je munitie bijvoorbeeld wordt aangevuld. Naast de gameplay nodigt Bioshock: Infinite ook erg uit om letterlijk op ontdekkingsreis te gaan. Het loont ook om af en toe in een huis op zoek te gaan naar bijvoorbeeld een sleutel van een kist, om zodoende sterkere wapens te bemachtigen.

De Nintendo Switch-versie

De besturing is prima overgezet en voelt intuïtief aan. Vreemd genoeg is er geen optie voor Gyro Control, wat wel een flink gemis is. In Borderlands is hier wel voor gekozen, dus het is erg jammer dat Bioshock: The Collection dit niet heeft. Wat ook vervelend is, is dat er kleine wijzigingen zitten in een aantal knoppen tussen de verschillende games. Zo is het gebruiken van een ‘first aid kit’ ineens onder een andere knop toebedeeld. Dit is alleen irritant als je beide games achter elkaar speelt en je kunt zelf de knoppen opnieuw indelen, maar het is gewoon vreemd dat dit gedaan wordt in een reeks games die tegelijkertijd remastered uitgebracht worden.

De grafische prestaties waren aangenaam verrassend: hoewel het een oude game betreft ziet alles er prima uit en vooral de personages zijn strak vormgegeven. Op handheld is het allemaal wat fletser, en vooral in Bioshock 1 en 2 maakt dit het soms wel wat minder praktisch, omdat het hoofdzakelijk erg donkere omgevingen zijn. Omdat Bioshock: Infinite vanuit zichzelf al lichter is, valt die donkerheid hier minder op: voor handheld-begrippen is het zelfs een mooie titel te noemen. Ook wat oude problemen uit vroegere versies zijn hier te vinden: zo loopt de ondertiteling soms totaal niet synchroon met de gesproken tekst en steken er zo nu en dan lijken uit de muur. In deel twee blijft de ondertiteling vaak ook hangen op de eerste zinnen die uitgesproken worden. Verder lopen de games als een zonnetje en ik was een paar keer eventjes verrast toen me inviel dat ik ‘gewoon’ op mijn Nintendo Switch zat te spelen. Ook zeven tot tien jaar later zijn dit verrassend mooie en strakke games.

Ook een beetje controversieel is de grootte van het bestand dat je moet downloaden als je de fysieke versie van de games koopt. Doordat is gekozen voor kleine cartridges, heb je voor de drie delen respectievelijk 42 GB, 31 GB en 24 GB ruimte nodig. Dat is behoorlijk wat, en het haalt een deel van de reden om een game fysiek te kopen wel onderuit. Daarnaast blijft het jammer dat een spel zoals dit vier jaar na dato nu eindelijk uitkomt voor de Nintendo Switch, maar er vervolgens wel de hoofdprijs voor moet worden betaald ten opzichte van de andere consoleversies.

DLC en extra’s

Naast de hoofdgames, krijg je nog een hele hoop extra’s in de vorm van verhaallijnen, puzzels of achtergrondinformatie. Beetje jammer is dat je bij iets als ‘directors commentary’ zelf de films hiervoor moet zoeken. Aan het einde bleek ik ze niet allemaal te hebben, waardoor ik maar een deel kon bekijken of weer opnieuw moest beginnen met zoeken. Leuker is bijvoorbeeld het museum, waar je rustig kunt rondlopen en kunt kijken naar vroegere modellen uit de game en de totstandkoming van de ideeën. Het is echter wel jammer dat deze extra ontbreekt in Bioshock: Infinite.

Conclusie

Bioshock: The Collection is nu eindelijk ook speelbaar voor de Nintendo Switch nadat hij in 2016 al voor andere consoles uitkwam. De drie games zijn nog steeds stuk voor stuk pareltjes en dit is goed vertaald naar de hybride console. Hoewel de games het beste tot hun recht komen in de tv-modus, is met name deel 3 ook goed speelbaar in de handheldmodus. Mocht je als Nintendo Switch-bezitter nog nooit een bezoekje hebben genomen aan Rapture of Columbia, dan is Bioshock: The Collection een musthave – ondanks de kleine schoonheidsfoutjes die de game nog steeds bezit.