Attack on Titan 2 + Final Battle - Slingeren tot je een ons weegt

Met bijna honderd miljoen verkochte exemplaren blijft Attack on Titan één van de grootste mangaseries ter wereld. De wrede wereld, waarin soldaten op Spiderman-achtige wijze door de lucht slingeren en het opnemen tegen de titulaire Titanen, spreekt al bijna 10 jaar tot de verbeelding. Niet in de minste plaats tot die van ondergetekende, want het steeds complexer wordende epos mag zich wat mij betreft tot één van de best geschreven verhalen aller tijden rekenen. Zowel qua gameplay als verhaal is de potentie van een videogame die zich afspeelt in dit universum enorm en laat dat nou net zijn wat ontwikkelaar Omega Force voor de Nintendo Switch gebrouwen heeft.

Een goede videogame staat of valt bij een kernmechaniek. In Mario draait alles om de springknop, Doom draait om schieten en een goede Attack on Titan-game staat of valt bij het slingeren. Slingeren ja, zoals in Spiderman, maar dan nog sneller en spectaculairder. Met een simpele druk op de schouderknop schiet je jouw enterhaken richting de dichtstbijzijnde boom of toren en woosh, daar ga je! Razendsnel verplaats je met je stoom-aangedreven boostingsysteem van object naar object tot je jouw doelwit hebt bereikt: een nietsvermoedende reus die klaar staat om een vers litteken van jouw zwaarden te ontvangen.

De wereld van de hitserie Attack on Titan is namelijk overgenomen door deze mensetende reuzen en het is aan jou als onderdeel van de Scouting Legion om territorium terug te winnen voor de flink uitgedunde overblijfselen van de mensheid. Het gros van onze soort staat namelijk machteloos tegenover de hongerige Titanen en daarom hebben zij zich teruggetrokken binnen The Walls: drie gigantische ringen van hoge, stenen muren die de Titanen inmiddels al 100 jaar op afstand houden. Uiteraard tot de dag dat dit niet meer werkt en het verhaal van start gaat.

Op Titanenjacht
Om het het op te nemen tegen die Titanen kruip je in Attack on Titan 2 voor de verandering eens niet in de huid van hoofdpersonage Eren Jaeger, maar beleef je alles door de ogen van een zelfgemaakt personage dat wél in dezelfde divisie zit bij hem en zijn Scouting Legion-kameraden. Daar had ik in het begin mijn twijfels over, maar het levert erg coole momenten op waarbij bekende personages uit de serie je persoonlijk complimenteren en je iconische scenes meemaakt vanuit een eerstepersoonsperspectief. Hierdoor voel je jezelf al snel daadwerkelijk deel van de wereld, in plaats van dat je simpelweg één op één de anime naspeelt.

Je kunt je personage daarbij langzaam steeds sterker maken door goed te presteren tijdens verhaalmissies en hier komen we weer terug op het slingeren. De levels zijn groot en variëren van steden tot pleinen en bossen waar overal de titulaire Titanen rondlopen. Zet je enterhaken in één van deze Titanen, ontwijk zijn klauwen, vlieg op zijn nek af en je zwaarden doen de rest. Doe je het liever wat rustiger aan, dan kun je ook eerst zijn armen en benen eraf snijden. Zo vlieg je van Titaan naar Titaan, maar houd ondertussen wel de status van je teamgenoten en de hoeveelheid gas in je tank in de gaten.

Het is een simpel, maar heerlijk vechtsysteem waar aardig wat verborgen diepgang in zit. Zo kun je met de juiste timing en combinatie van teamgenoten een paar cinematische special moves uitvoeren en zit er aardig wat variatie in de soorten en maten Titanen die je tegenkomt. Van gekke Abnormals(die lopen op handen en voeten), tot gespierde kasten die je eerst op een aantal zwakke plaatsen moet raken voor dat ze eindelijk het loodje leggen. Jezelf verplaatsen door de wereld van Attack on Titan 2 verloopt daarbij altijd erg lekker en vlot, op soms een kleine hapering in de framerate na.

Na afloop van een missie kun je eens rustig het hoofdkwartier van de Scouting Legion verkennen en een praatje maken met één van de vele bekende personages, uiteraard ingesproken door de originele Japanse stemacteurs. Goed antwoorden tijdens deze gesprekken levert je positieve reacties op van de cast en naarmate je beter bevriend met ze raakt, ontvang je punten die je kunt gebruiken om je eigen personage nieuwe vaardigheden te geven of statistieken te upgraden. Het zijn fijne rustmomenten die een goede afwisseling vormen op de uiteindelijk wel wat repetitieve actiesegmenten.

Final Battle
Dat is het originele Attack on Titan 2 in een notendop, maar de échte strijd van de personages begint pas in het uitbreidingspakket Final Battle dat recent is verschenen. Deze DLC voegt nieuwe content toe uit het derde (en meest recente) seizoen van de anime. Dit gedeelte van het verhaal cementeerde Attack on Titan voor mij als mijn favoriete serie aller tijden, dus ik keek erg uit naar waar ontwikkelaar Omega Force mee op de proppen zou komen. Niet in de minste plaats omdat dit ‘upgrade pack’ met ruim 35 euro flink aan de prijs is.

Voor dit fikse bedrag krijg je redelijk wat content. Denk aan nieuwe missies, nieuwe wapens en nieuwe personages om te gebruiken in alle andere modi. Dat is allemaal leuk, maar de grootste publiekstrekker is natuurlijk het beleven van het derde seizoen van de anime in speelbare vorm en daar keek ik enorm naar uit. Helaas moet ik jullie melden dat de ontwikkelaar juist op dit cruciale punt flinke steken laat vallen.

Wikipedia samenvatting
De presentatie bijvoorbeeld, is in veel gevallen een downgrade. Aan de ene kant draaien de tussenfilmpjes niet langer op de in-game engine en komen ze daardoor een stuk dichter in de buurt van de anime. Dat klinkt goed, maar de catch is dat dit slechts één deel van de presentatie is. Stomverbaasd zat ik opeens te kijken naar een paar belangrijke verhaalscenes die nu opeens verteld worden met pratende 2D-portretten van personages op een stilstaande achtergrond. Alsof je een visual novel op de Nintendo 3DS speelt.

Kwalijker dan dat vind ik het tempo waarop het verhaal er harteloos doorheen geragd wordt. Dialogen uit de anime zijn flink ingekort en de rustmomenten die je had tijdens het rondlummelen in en rondom de Scouting Legion Headquarters zijn ook verdwenen: je selecteert nu simpelweg een missie uit een menu waarbij je enkel de keuze hebt uit één van de hoofdpersonages. Waar het originele Attack on Titan 2 het verhaal persoonlijker maakte en echt liet ademen, is deze DLC eerder equivalent aan het lezen van een rommelige Wikipedia samenvatting.

Ik heb ergens ook wel te doen met ontwikkelaar Omega Force, want Attack on Titan maakt in het derde seizoen definitief de transformatie van mysterieuze actieserie naar ijzersterk, dialoog-gedreven drama met actie als kers op de taart. Dat is een gewaagde en briljante keuze van auteur Hajime Isayama, maar het leent zich nu eenmaal minder goed voor het soort videogame dat Attack on Titan 2 was toen het nog de eerste twee seizoenen volgde. In plaats van hordes hersenloze reuzen neem je het in de Final Battle DLC vaker op tegen menselijke tegenstanders (met geweren) en intelligente Titanen in bossfights.

Noch de bossfights, noch de menselijke tegenstanders voelen echt lekker aan om tegen te vechten. De bosses ontstijgen nooit het niveau ‘raak de glimmende groene plek’ en wanneer ze dat wel pogen te doen, verzanden ze in gimmicky en onzinnige quicktime minigames die bijzonder anticlimactisch aanvoelen. De menselijke tegenstanders spidermannen net als jij door de lucht met hun eigen enterhaken en stoomaangedreven modules, dus dat is cool. Minder cool is dat het neerhalen van deze vijanden weinig meer betreft dan wachten totdat een cirkeltje blauw wordt en ze vervolgens een stomp te verkopen met X of B. That’s it. Dat is de gameplay.

Conclusie
Attack on Titan 2 + Final Battle DLC voelt voor mij als fan uiteindelijk vooral als een gemiste kans. De DLC voegt veel nieuwe content toe, maar de kwaliteit ervan is simpelweg een stuk minder dan het basisspel. Dat was al niet bepaald een diepgaande game, maar de gameplay had net genoeg variatie en het volgen van je zelfgemaakte personage maakte het een verrassend leuke aanvulling op de anime. Je voelde je als naamloze soldaat die optrok met de personages uit de serie écht deel van de wereld. Strip dat weg en je hebt de Final Battle DLC: een gemiste kans met een te hoog prijskaartje.