Asterix & Obelix XXL 3: The Crystal Menhir – vermakelijk maar niet steengoed

In 2019 werd de wereldberoemde stripheld Asterix 60 jaar! Om dat te vieren kwam onder andere het 38e stripalbum uit, in de langlopende reeks. Door de jaren verschenen ook verschillende videogames over de populaire Galliër, waaronder Asterix & Obelix XXL (2003) en Asterix & Obelix XXL 2: Mission: Las Vegum (2006). Deze werden nog uitgebracht voor de Nintendo Gamecube, dus het is een tijdje geleden dat een nieuw vervolg verscheen. In navolging van een heruitgave van het tweede deel, is daar dan toch Asterix & Obelix XXL 3: The Crystal Menhir voor de Nintendo Switch. Is dit een geslaagde jubileumgame of is een vervolg zo’n dertien jaar later niet meer zo hard nodig?

Zo’n 2000 jaar geleden was heel Gallië bezet door de Romeinen. Héél Gallië? Nee, het dorpje van Asterix blijft dapper weerstand bieden aan de overheersers, dankzij de toverdrank van de druïde Panoramix. Het avontuur begint op een rustige dag. De Romeinen voeren echter iets in hun schild. Ze hebben een posttas gestolen, met daarin een brief van Hella Finidrir. Zij is de grote priesteres van het ver weg gelegen Thule en een oude vriendin van Panoramix. Asterix en Obelix halen de tas terug uit het Romeinse kamp, waarna Panoramix vreest dat haar iets is overkomen. Onze helden gaan op reis om Hella te vinden, met behulp van de magische kristallen menhir.

Asterix én Obelix

Speel je deze action-adventure alleen, dan bestuur je zowel Asterix als Obelix en kun je tussen de twee vrienden wisselen. Asterix is sneller, past door kleinere doorgangen en kan verder springen. Je kunt hem ook toverdrank laten drinken, waardoor hij voor even onoverwinnelijk is. Obelix is sterker maar slomer en kan zijn hondje Idéfix op vijanden loslaten, waardoor je ze makkelijker kunt verslaan. Beide helden beschikken over vier special moves, die je bij marktkramen kunt upgraden met je verdiende geld. Deze komen goed van pas bij het vechten en geven het wat meer variatie. Omdat hij de kristallen menhir draagt, verdient Obelix naarmate je verder komt vier aanvullende krachten, die je nodig hebt om verder te komen. Zo kan hij met de menhir obstakels verpletteren of in brand zetten. Hierdoor speelde ik meestal als Obelix en was Asterix meer een alternatief, voor kleine doorgangen of sprongen.

Doorloop je het spel met twee spelers, dan is de eerste speler automatisch Asterix en de tweede Obelix. Je wisselt dan niet, maar werkt samen om gevechten te winnen en soms puzzels op te lossen. Die worden eigenlijk nooit moeilijk en meestal geeft een uitroepteken aan waar je heen moet lopen, zodat je niet verdwaalt. Je kunt op ieder moment teruglezen wat je missie is en welke zijmissies er zijn. Door het samenwerken en gezamenlijk tegen de Romeinen vechten, is dit spel een stuk leuker met twee spelers.

Een kleurrijke wereld

Samen reizen Asterix en Obelix de wereld over en bezoeken diverse locaties, zoals het Koude noorden, de bossen van Gallië of een hete woestijn. Je ziet het spel altijd schuin van bovenaf, in een isometrisch perspectief. Soms is dit wat lastig bij platformelementen. Het is daarbij wat wennen aan hoever je kunt springen en of je niet van een bepaald platform afloopt. De kleurrijke graphics zien er best goed uit, al is de stijl vrij simpel van opbouw. Dit valt minder op, omdat je er altijd vanaf een afstandje op neerkijkt, zelfs bij cutscenes.

In voorgaande delen weken de personages wat af van hoe zij eruit horen te zien, maar hier zijn het vrij trouwe 3D-versies van de bekende stripfiguren. De belangrijkste rollen zijn volledig ingesproken en hebben soms grappige dialogen of verwijzingen. De animaties kunnen soms wat houterig zijn, maar volstaan met wat ze horen te doen. Dat geldt trouwens voor vrijwel alle aspecten van het spel, dus ook de gameplay: het is functioneel en doet zijn ding, maar verrast of imponeert eigenlijk nergens. Hoewel deze game best vermakelijk is, blijft het ook vrij gemiddeld in ieder opzicht.

De Romeinen vormen eigenlijk alle vijanden in het spel. Deze ‘rare jongens’ hebben allemaal een eigen vaardigheid en je komt steeds meer verschillende soorten tegen naarmate je verder komt. Toch bevecht je steeds weer dezelfde vijanden, wat op den duur soms wat begon te vervelen. Romeinen neerslaan is leuk, maar wordt na een tijdje wat eentonig. Meer variatie in de gameplay had niet misstaan. Het spel probeert dit te doen door je allerlei items te laten zoeken, om te sparen of terug te brengen naar een bepaald personage. Andere variaties zijn bijvoorbeeld een escortmissie met energiebalk of iets verzamelen met een tijdlimiet, maar ik ervoer het regelmatig slechts als een klusje voor tussendoor.

Rare jongens, die Romeinen

Er is een herhalend patroon voor elk level, dat meestal zo gaat: je doorloopt het level, waarna een bepaald personage een specifiek voorwerp nodig heeft of je moet iemand gaan redden. Die vind je in het Romeinse kamp, wat als het einde van een level gezien kan worden. Versla de Romeinen per ruimte en de poort naar de volgende ruimte met tegenstanders gaat open. Asterix en Obelix vechten zich in beat ém up-stijl een weg door het kamp, tot zij hebben gevonden waarnaar ze op zoek zijn. Hierna krijg je een ranking, die hoger wordt door zoveel mogelijk Romeinen te verslaan en combo’s daarbij te maken. Gesproken over variatie: nee, er zijn geen échte baasgevechten. Slechts hordes Romeinen om te verslaan.

Zo’n missie kan best een poos duren. Het is dus nogal zuur dat in de Romeinse kampen geen checkpoints aanwezig zijn. Romeinen zijn meestal niet zo’n bedreiging en het geeft best voldoening ze te bevechten, maar als het spel ze met massa’s tegelijk op je afstuurt kan het redelijk snel voorbij zijn. Als je wordt overmand kun je, ongeacht waar je was gebleven, de hele missie opnieuw doen. Ik stoorde mij hier nogal aan, zeker als afgaan niet te voorkomen was. Dat er op den duur Romeinen waren die je verlammen met speren, hielp ook niet. Het duurt dan eigenlijk nét te lang voordat je weer door kunt vechten. Op hulp van je computergestuurde partner hoef je ook niet te rekenen, want die maakt hetzelfde mee. Er zijn tenminste geen levens, dus je kunt een verloren missie zo vaak opnieuw proberen als je wilt. Alles is haalbaar, maar of het daar ook leuker van wordt?

Naast de hoofdmissies zijn er ook zijmissies en verzamel je items als lauwerkransen, kluiven of dobbelstenen. Uiteraard probeer je jouw missies zo goed mogelijk te volbrengen, maar het spel is niet zo royaal met beloningen. Zelfs een hogere ranking na een Romeins kamp leidt niet direct naar een noemenswaardige prijs. Ik concentreerde mij liever op het hoofdverhaal. Zonder gepaste beloning was de extra moeite van de zijmissies of een zo hoog mogelijke score ook niet zo uitnodigend.

Conclusie

Asterix en Obelix XXL 3: The Crystal Menhir doet niet zozeer iets écht fout, maar blinkt tegelijk nergens echt in uit. Het is een amusante game, waar ik best plezier mee heb gehad, maar waarbij niet echt het onderste uit de kan is gehaald. Het grafisch ontwerp, de soundtrack en gameplay doen wat ze moeten doen, maar zijn eenvoudig van opbouw. Ze passen wel bij de wereld van Asterix en het neerslaan van Romeinen bleef lang leuk. Toch ervoer ik door gebrek aan variatie in gameplay, originele vijanden en een gebrek aan verrassing soms eentonigheid. Het spel kon wel wat meer checkpoints gebruiken, zéker bij de Romeinse kampen. Ga je af, dan kun je een heel deel van je vorderingen als ongedaan beschouwen, om ze nogmaals opnieuw te doen. Al bij al blijft er een vermakelijk spel over, dat vooral leuk is om samen te doorlopen, maar waarvan je tegelijk ook niet al teveel moet verwachten.