Agatha Christie: Murder on the Orient Express - Een goed begin is het halve werk

Deze maand had ik de eer om de nieuwe vertaling van de klassieker Murder on the Orient Express te reviewen. Detectivespellen zijn zeg maar echt mijn ding, zoals schrijfster Paulien Cornelisse dat zo mooi verwoordde. Daarom dook ik enthousiast in dit bekende mysterie, op zoek naar nieuwigheden en spanning. Of ik die ook gevonden heb, lees je in mijn review.

We openen rustig. Detective Hercule Poirot geniet van zijn laatste momenten in Istanbul voor hij abrupt wordt teruggeroepen naar Engeland. Uiteraard gaat dit niet zonder slag of stoot en weet ook in het verre Turkije een wanhopige klant hem te vinden en gebruik te willen maken van zijn diensten. Hier begint ons eerste mysterie, nog voordat we de trein zijn ingestapt.

De eerste indruk telt

Zoals elke tutorial is het eerste mysterie dat je als Poirot aanneemt erg gemakkelijk. Natuurlijk is het vooral bedoeld om je kennis te laten maken met de besturing, het hoofdpersonage Hercule Poirot en de mogelijkheden op het gebied van het oplossen van puzzels. Desalniettemin had het spel hier wat mij betreft een flinke scheut originaliteit kunnen gebruiken. Het mysterie is flinterdun, de zogenaamde hints zo voor de hand liggend dat ik ongeduldig werd van de dialogen die ik verplicht moest aangaan om verder te komen, ook al wist ik precies hoe ik het raadsel moest oplossen. Daarnaast laten de dialogen absoluut te wensen over, evenals de voice-overs. De bedoelde accenten van de stemartiesten zijn bijzonder matig en de emotie in sommige stemmen is ofwel extreem aanwezig, of juist volledig afwezig. Dit geldt overigens niet alleen voor de tutorial, maar voor het volledige spel. Dit geeft geen sterke eerste indruk, wat mij betreft.

De man, de legende, de snor

Laten we even een zijwaartse stap maken, weg van het verhaal en meer naar het hoofdpersonage. De karakterschets van Hercule Poirot, zoals hij wordt neergezet in het spel, komt overeen met de eerdere versies van deze legendarische detective die we zagen in recente verfilmingen van zijn avonturen. Zelfingenomen, maar ergens toch benaderbaar, sceptisch maar nieuwsgierig en rechtvaardig. En niet te vergeten, herkenbaar aan zijn kenmerkende krulsnor, die we in het spel tevens tegenkomen als verzamelobject. De discrepantie tussen de Hercule in moderne tijden en de Hercule uit de boeken van Agatha Christie zien we vooral in uiterlijke kenmerken terug. Waar Christie hem beschrijft als een klein, stijf mannetje met een eivormig hoofd, zien we hier een veel meer charismatische verschijning terug. Behalve de snor: die staat, zoals we dat van Poirot gewend zijn, nog steeds strak in de was.

Breinbrekend of slaapverwekkend?

Wat uiteraard centraal staat in dit spel, zijn puzzels. Niet alleen kent het spel deductiepuzzels, ook daadwerkelijke legpuzzels en andersoortige “breinbrekers” maken deel uit van het hoofdverhaal. Deze puzzels voelen als pure opvulling; ze hebben vrij weinig met het verhaal te maken en voegen geen extra diepte toe. Daarbij zijn ze ook niet origineel; ik weet zeker dat ik de eerste blokkenpuzzel in een ander spel ook ben tegengekomen. Het simplisme van sommige van deze minispellen is frustrerend, bijna beledigend voor de rest van het spel. Reproduceer drie ingrediënten die je een minuut geleden zelf hebt opgesomd– ja, daar haak ik af. Gelukkig herpakt het spel zich enigszins zodra de daadwerkelijke “murder on the orient express” heeft plaatsgevonden en maken simpele spellen ruimte voor daadwerkelijke deductie.

Vooral in de segmenten waar je in de huid kruipt van het nieuw geïntroduceerde personage, Joanna Locke, geven creatieve puzzels waar je niet alleen je ogen, maar soms ook je oren bij nodig hebt. Haar deel van het mysterie laat je kennismaken met het verhaal achter de moord en geeft meer karakter en diepgang aan de personages die deel van dit verhaal uitmaken, maar niet in de trein aanwezig zijn. Ik vond het erg jammer dat haar interventies in het plot zo beperkt aanwezig zijn in het spel, aangezien dit wel de originaliteit en creativiteit biedt die ik in het spel zocht, in plaats van de massa generieke kinderpuzzels die het hoofdverhaal presenteert. 

Performance en graphics

Grafisch presteert het spel oké. Murder on the Orient Express heeft geen hoge FPS of haarscherpe details nodig, maar bevat wel erg veel buffermomenten en flink wat laadschermen. Nu ben ik wat dat betreft redelijk vergevingsgezind, aangezien mijn eigen Switch ook niet meer de jongste is en het in principe niets afdoet aan de algemene beleving of sfeer van het spel. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen hier kritischer op zijn, vooral omdat de initiële beelden van het spel een veel gedetailleerder en esthetisch meer aansprekende versie van de personages en de setting lieten zien. Maar heel eerlijk: al kon ik dit spel in 8k spelen, nog zou mijn eindoordeel niet veranderen.

Conclusie

Waar ik na het eerste uur mijn hart heb vastgehouden voor dit spel, heeft het zich na dit matige begin redelijk kunnen herpakken. Is het ‘t beste detectivespel dat ik ooit heb gespeeld? Nee. Maar het is zeker ook niet de slechtste. Agatha Christie: Murder on the Orient Express zet een mooie sfeer neer van een klassieke, luxe trein en een gezelschap opmerkelijke treinreizigers en -personeel. Het charisma van deze reizigers, zoals je die in de Christie-verhalen tegenkomt, ontbreekt grotendeels. Personages voelen vlak, verhaallijnen lijken niet significant voor de vordering van het plot en er is amper dynamiek tussen de reizigers.

Ik ben echter niet alleen maar kritisch. In de 9 uur die de verhaallijn in beslag nam (10 als je mijn maniakale zoektocht naar alle gouden snorren meetelt) heb ik me prima vermaakt. Het deductieproces is leuk en simpel opgezet en de introductie van Joanna Locke voegt een nieuwe dimensie aan het klassieke verhaal toe. Het is een kort maar krachtig mysterie, vooral als je de originele verhaallijn niet kent, en het houdt je aandacht er tijdens de loop van het spel goed bij. Ik had het spel met gemak in één keer kunnen uitspelen als ik meer tijd had gehad. Iets wat ik als laatste positieve puntje graag wil aanstippen, maar dat niet in detail kan doen vanwege spoilers: speel zeker de epiloog!