Trine 4: The Nightmare Prince

Trine is een serie die bekend staat om haar puzzels, sprookjesachtige omgevingen en heldenverhalen. De eerste twee delen waren een daverend succes: in 2014 kondigde FrozenByte aan dat er zeven miljoen exemplaren verkocht waren, verspreid over de gehele serie. In 2015 kwamen ze met Trine 3: The Artifact of Power, waar de serie een uitstapje maakte in 3D-gameplay. Dit bleek geen succes: vanwege de korte speelduur, simpele puzzels en een einde dat incompleet aanvoelde, wist het spel aanzienlijk minder te scoren bij critici en fans. Na een lange pauze van vier jaar is het dan eindelijk tijd voor een nieuw deel. Laat ik meteen met de deur in huis vallen: het is het wachten waard geweest.

Een nachtmerrie van jewelste

In Trine 4: The Nightmare Prince heeft Prins Selius last van nachtmerries, en zijn magische krachten maken deze nachtmerries realiteit wat voor een wereldbedreigende situatie zorgt. De drie vaste helden, Amadeus, Pontius, en Zoya hebben de taak gekregen om de prins te vinden en de situatie op te lossen voordat de hele wereld in de monsterlijke spookbeelden gehuld wordt. De essentie van Trine en de manier waarop het spel gepresenteerd wordt is moeilijk in woorden uit te drukken, gezien het een hele aparte ervaring is. Zoals we gewend zijn van Trine wordt het verhaal gepresenteerd als een sprookje met fantastische voice acting, heldhaftige verhalen en een knipoog naar bestaande sprookjes. Het gekscherende, soms heerlijk sarcastische trio, de cutscenes, omgevingen en muziek sluiten naadloos op elkaar aan en het is simpelweg betoverend te noemen.

Een droom om te spelen

Naast het uitstapje in 3D wat op zich een aardige twist was, was ik niet blij met Trine 3 vanwege de korte speelduur en relatief simpele puzzels. FrozenByte belooft dat Trine 4 de meest rijkgevulde Trine-ervaring ooit wordt, en na het spelen van het eerste level moet ik ze nageven dat het niet als gebakken lucht klinkt. In de korte speelsessie waren er een hoop puzzels in het level te vinden die fris en uitdagend waren, zonder het oneerlijk of onnodig moeilijk te maken. De puzzels vereisen het gebruik van de unieke vaardigheden van de drie helden om voortgang te boeken. Zo kan de ridder Pontius projectielen weerkaatsen, de dief Zoya koorddansen en de tovenaar Amadeus blokken tevoorschijn toveren om de verschillende obstakels uit de weg te ruimen.

Een grote verbetering ten opzichte van de eerdere delen is dat de drie personages ontzettend goed gebalanceerd zijn. Geen enkele held voelt minder belangrijk en ze hebben ieder een diverse set aan vaardigheden die allemaal van pas komen en bijdragen aan een onderdeel van de puzzels. Met een druk op de knop wisselt Amadeus van een blok naar een bol of een plank, Zoya heeft vuur- en ijspijlen die ook voor puzzels nuttig zijn en Pontius heeft dankzij het ijsschild wat in de lucht blijft hangen meer bewegingsvrijheid omdat hij niet op één plek hoeft te blijven staan terwijl het de stroom van water terug laat vloeien. Deze nieuwe balans zorgt voor een hoop dynamiek en een veel soepelere speelervaring dan wat ik gewend was. Ook de combat is verfijnd doordat er platformen in de lucht verschijnen die je de ruimte geven om de in schaduwen gehulde monsters in de pan te hakken. De herziene balans draagt hier ook aan bij waardoor de combat niet meer zo houterig speelt.

Nog betere co-op

Trine-spellen waren altijd met drie spelers te spelen in co-op wat het spel veel meerwaarde geeft. Trine 4 doorbreekt deze traditie door vier spelers tegelijk te ondersteunen in iedere combinatie van personages. Op pad met vier tovenaars en alle obstakels met telekinese overbruggen of twee ridders voor extra bescherming zijn twee extremen van een heleboel varianten om het spel te doorgronden. Het nieuwe aan de co-op is dat de puzzels nét wat anders zijn waardoor het (meestal) vrijwel onmogelijk is om de puzzel aan een enkele speler over te laten. Als je alleen speelt verschijnt er soms een handige stang om te grijpen of een ring om een touw aan te knopen, terwijl deze subtiele elementen in co-op niet aanwezig zijn. Hierdoor zijn spelers zelf erop aangewezen om hun rol te vervullen wanneer ze gepresenteerd worden met een puzzel, en dit zorgt ervoor dat iedereen betrokken blijft.

Voorlopige conclusie

Trine 4: The Nightmare Prince neemt je wederom heerlijk mee in het magische Trine-universum waar puzzels, platformen en oogstrelende omgevingen centraal staan. De helden Amadeus, Pontius en Zoya zijn weer van de partij en ditmaal perfect gebalanceerd waardoor ze alle drie even nuttig aanvoelen. Na een kort uitstapje in 3D met Trine 3 The Artifact of Power grijpt FrozenByte weer terug naar de roots en het is duidelijk dat in 2,5D de serie het beste tot zijn recht komt. De kleine verbeteringen aan de gameplay en controls poetsen alle euvels van de vorige delen weg en de combat werkt een stuk fijner om de puzzels mee af te wisselen. De puzzels veranderen dynamisch naargelang je solo of co-op speelt en ditmaal kun je zelfs met vier mensen tegelijk spelen. Zet 8 oktober maar alvast in je agenda: Trine is terug in haar volle glorie en dit wil je echt niet missen!